Pedik Russkiy

Ik liep, nietsvermoedend over hoe de avond zich verder zou ontwikkelen, mijn vaste gaykroegje in het smalle straatje in het centrum van de stad binnen toen ik ineens iemand zag die ik er nog nooit eerder had gezien.

Vraag me niet waar hij vandaan kwam, ik weet het niet. Maar hij was er in één keer, zomaar ineens, weggedoken in een donker hoekje van de kroeg. Het leek wel of hij niet gezien wilde worden, zo ineengedoken zat hij in de schaduw van de kapstok weggestopt. Maar vanuit zijn duistere bolwerk zat hij alles en iedereen met argusogen te bekijken met zo nu en dan een glimp van verbazing en totale verwondering in zijn ogen.

En hij hoefde zich helemaal niet te verbergen. Ik had zelden zo’n prachtige en begerenswaardige jongen gezien. Als hij uit die hoek zou komen, dan zou hij het stralend middelpunt van heel de kroeg zijn. Ik schatte hem op vooraan twintig. Hij was van doorsnee lengte en gewicht, maar wist het uit te buiten door de strakke kleding die hij droeg. Zijn gelaat werd gekenmerkt door hoge jukbeenderen, waaruit ik een Slavische herkomst afleidde, en een mooie gevormde neus en dito lippen. Zijn haar was te donker om helblond genoemd te worden, maar te licht om donkerblond te zijn. Zijn ogen. . . daar moest ik naar gissen. Omdat hij zich zo teruggetrokken had in het zwakke licht, kon ik die niet onderscheiden. Hoe dan ook: hij intrigeerde me en omdat hij toch alleen aan dat tafeltje zat, besloot ik een toenaderingspoging te wagen.

Ik ging tegenover hem zitten en zei vriendelijk:

“Hoi, ik ben Johan! Hoe heet jij?”

Hij keek me bijna panisch aan, alsof ik zijn lichaamlijke integriteit ter plekke zou gaan aantasten. Pas nu zag ik zijn ogen. Ze waren een prachtig zacht grijs en gaven me de indruk dat ze normaal vriendelijk en zachtaardig de wereld inkeken, maar nu keken ze schichtig om zich heen.

Hij herstelde zich en reageerde alleen met een zacht:

“Sorry?”

“Oh, English. . . ”, gaf ik ten antwoord, “No problem. I speak English”.

Dus herhaalde ik mijn zin in het Engels, waarop hij me even aankeek om meteen weer zijn ogen neer te slaan. Maar hij antwoordde desalnietemin, nauwelijks verstaanbaar:

“I’m Ilya”

“Mooie naam. Klinkt Russisch, zou ik zo denken”, merkte ik glimlachend op.

Opnieuw was er die lichte paniek in zijn ogen en dat schichtige rondkijken. Ik begreep er niets van. Waar was die jongen zo bang voor?

Ik begon wat te keuvelen om hem op zijn gemak te stellen:

“Ik heb je nog nooit gezien hier”.



Hij schudde nadrukkelijk het hoofd en op dezelfde zachte toon, alsof niemand het mocht horen, zei hij:

“Ik ben hier nog niet zo lang”.

Ik herkende het accent in zijn Engels. Hij had Slavische gelaatstrekken, zijn naam was Russisch, zijn accent was onmiskenbaar Russisch. Anders gezegd: hij was Russisch. Mijn nieuwsgierigheid sloeg onverbiddelijk toe: hoe was hij hier gekomen? Waarom was hij hier? En ik zou mezelf niet zijn, als ik die vragen afslikte. Daarvoor was ik te spontaan. Dus vroeg ik hem dat ook.

Hij boog voorover over het tafeltje, totdat zijn mond dicht bij mijn oor was en fluisterde:

“Ik ben gevlucht!”.

“Waarvoor?” vroeg ik verbaasd.

Opnieuw was zijn angst tastbaar, alsmede de twijfel of hij zou antwoorden op mijn direkte vraag. Ik kon de tweestrijd in zijn hoofd in zijn ogen aflezen: antwoorden of doen of de vraag niet gesteld was? Hij slaakte een diepe zucht en fluisterde:

“Ik ben een pedik!”

“Een wat?” vroeg ik niet-begrijpend.

Er trok een onzeker, zenuwachtig glimlachje over zijn lippen en hij antwoordde:

“Ik weet niet hoe jullie dat noemen. Geen homosexueel maar. . . . . je weet wel, het scheldwoord er voor”.

“Oh, een flikker”, zei ik lachend. Het lachen verging me erg snel. Ik had het ongemerkt iets te hard gezegd en kreeg menig afkeurende en woeste blik van tafeltjes rondom me. Met een gemompeld “sorry” voelde ik me opgelaten en een stuk minder zeker van mezelf. Maar ook weer niet zo onzeker: ik negeerde het korte gemopper om me heen en richtte mijn aandacht weer op de jongen, die zich Ilya noemde.

“Nou en?” sprak ik langzaam, “Maakt niks uit. Je hebt hier een hele kroeg met homo’s om je heen”.

“Dat zou bij ons nooit kunnen”, zei hij zacht, “Dan was er al lang een politieinval geweest!”

“Wat is bij ons?” vroeg ik geïnteresseerd.

“Moskou”, was het korte antwoord.



Ik dacht even na. Ik had genoeg gehoord over de discriminatie en onderdrukking van homo’s in het Rusland van Putin, oh sorry, Tsaar Vladimir I.

“Ilya, ” zei ik bedachtzaam, “Dit is Moskou niet. Dit is Nederland. Zo lang je je aan de wetten houdt zal het onze politie geen bal interesseren met wie je wat in bed doet”.

“Bij ons is het verbod om homo zijn wettelijk”, wierp hij met een treurig gezicht tegen.

“Dat bedoel ik niet. Ik bedoel onze wetten. Dus niet met een jongen van onder de 18 in bed liggen en je mag niemand dwingen tot sex. En zolang je je daar aan houdt komt hier echt geen politieagent controleren wat je aan het doen bent. Maar vertel eens, mag je geen homo zijn in Rusland?”

“Oh jawel” antwoordde hij met een wrang glimlachje, “je mag het wel zijn, je mag het alleen niet uiten! Je mag ook geen contact zoeken met andere homo’s, niet in een kroeg als deze, niet in de bosjes, nergens dus. Zelfs over internet gaat het niet, want de geheime dienst houdt het internet in de gaten. Dus zijn we veroordeeld tot het celibaat, terwijl we er zelf niet voor kiezen”.

“Jee”. . . . iets meer kon ik niet zeggen, het was té absurd voor woorden.

“Kijk”, vervolgde hij, “onze president heeft homosexualiteit uitgeroepen tot iets uit het decadente westen. Wij in Rusland hebben geen homo’s. Wij Russen doen zo iets niet”.

“Maar”, probeerde ik nog, want ik kon niet goed geloven wat ik hoorde, “. . ik heb een hele tijd terug eens gechat met een Rus en die zei dat het allemaal wel meeviel”.

Ilya keek even met een blik die wel hopeloos leek te zijn, zuchtte diep en zei:

“Jullie zijn echt verwend in het westen.

Natuurlijk zei hij dat! Ik zei al: de geheime dienst houdt het internet in de gaten. Als hij iets anders zegt wordt hij niet opgepakt omdat hij homo is maar omdat hij de staatsveiligheid in gevaar brengt. En dat is heel erg vlug bij ons! Dan wordt het bomen tellen of goud zoeken”.

Ik keek hem vragend aan.

“Dat is het Russische eufemisme voor verbanning naar Siberië of dwangarbeid in de goudmijnen van de Kolyma. Dat gebeurt weliswaar niet meer, maar het eufemisme is gebleven”.

“Wat gebeurt er dan wel?” vroeg ik hem.

“Och, heropvoedingskamp of strafkamp of gewoon gevangenis. En als je geluk hebt krijg je alleen een pak slaag van de politie of van een of andere door de geheime dienst betaalde knokploeg maar kun je in ieder geval buiten de gevangenis blijven”.

Ik kon niet anders dan het toch nog maar een keer benadrukken:

“Ilya, je bent nu in Nederland. Geniet er dus van!”

Heel even maar kwam er een blije, bijna opgeluchte glimlach op zijn gezicht toen hij zei:

“Dat was ik ook eindelijk van plan. Ik smacht er naar!”

“Dan kom mee naar mijn appartement”, flapte ik er spontaan uit.

Hij keek me doordringend aan maar sprak geen woord. Even dacht ik dat ik te ver was gegaan, te veel had gevraagd van deze mooie jongen. En ik kreeg eveneens last van mijn geweten: had ik niet platweg misbruik gemaakt van zijn situatie en het daaruit voortvloeiende onbevredigde verlangen? Maar gedane zaken nemen geen keer: ik had het er zonder na te denken uitgeflapt en kon alleen maar afwachten hoe hij zou reageren.

Hij reageerde gretig, erg gretig: “Yes, let’s go!”

Dus rekende ik af en samen verlieten we de kroeg om naar mijn appartement te gaan.



Bij aankomst bij de appartementenblok was er opnieuw die angst en die schichtigheid. Terwijl we van de auto naar de hoofdingang liepen, leek het wel of hij met zijn ogen elke millimeter van de bebossing scande, op zoek naar verscholen geheim agenten. Ik dacht

er het mijne van, maar liet hem begaan. Misschien was dit het resultaat van jarenlange staatscontrole en onderdrukking. Het is dan zoiets als een automatisch reflex, iets wat er door de jaren heen ingeslopen is. En het maakt dan niet uit of je in Moskou of in Nederland bent, de reflex komt toch.

Toen hij bij de hoofdingang het hele ritueel opnieuw begon te doorlopen werd het me te gortig.

“Ilya, er zijn hier geen geheim agenten”, zei ik zacht.

“Sorry, de macht der gewoonte denk ik”, zei hij met een schuldbewust glimlachje.

Maar toen de hele procedure weer gevolgd werd toen we bij de voordeur van mijn appartement aankwamen met onderzoekende blikken de trap naar beneden, naar boven en naar de voordeur van de buurman, had ik er genoeg van. Ik opende de deur, pakte hem eenvoudigweg bij de hand en trok hem mee naar binnen. In de hal zei ik hem:

“Ilya, hier zijn alleen jij en ik! Er zijn geen verborgen camera’s of microfoons en ook geen KGB-agent onder het bed”.

Hij lachtte even, maar het was geen blij lachje:

“FSB! De KGB bestaat niet meer maar is omgedoopt tot FSB. Het maakt niks uit, het is gewoon oude wijn in nieuwe zakken”.

Ik hem hem diep in zijn mooie grijze ogen en zei zacht:

“Vergeet het! En geniet er van!”

Dat duidelijk gezegd hebbende nam ik hem in mijn armen en kuste hem zacht op zijn fluwelen lippen en keek daarbij in zijn kijkers, waaruit de angst week om plaats te maken voor een blik van diepdoorvoeld verlangen en zachtheid.

Het duurde niet lang voor we naakt naast elkaar op bed lagen, niet langer als nodig is om schuifelend en kussend door de hal naar de slaapkamer te gaan en uit te te kleden. Zoals hij daar op bed lag was adembenemend. Zijn geheel gladgeschoren lichaamwas in één woord gewoon perfect en hij had een mooie fier omhoogstaande, volmaakt torpedovormige pik, zonder een enkele kromming op bultje of welke oneffenheid dan ook, waarvan de stompe punt zachtjes glom in het schaarse licht van het bedlampje.




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Bescherm jezelf en andere ALTIJD tegen SOA's en HIV. Gebruik een goedgekeurd condoom en voldoende glijmiddel! VRIJ VEILIG, dan kun je er nog lang van genieten.

Deze foto's komen uit de fotoserie Bareback_In_The_Forestcar_sex - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!