Meer dan broers

Heb jij ooit een jeugdvriend gehad? Zo één waar je altijd terecht kan als je je verveelt. Eén waar je bijna alles aan vertellen. Eén die je nooit in de steek laat. Waarschijnlijk wel. Dan weet je dat zo'n vriendschappen vaak banaal eindigen. Interesses veranderen...een andere school. Je beste vriend verdwijnt uit je leven. Anders bij mij. Henk, mijn broer, een vaak gebruikte en geslaagde leugen. Hij is mijn tweelingbroer, dat is een brug te ver. Hij lijkt op mij in die mate dat onbekenden denken dat hij mijn broer is: even blond, even groot... Maar Henk heeft bruine ogen en ik helderblauwe. Beschouw ons als twee vrolijke, knappe jongens, als deze ijdelheid gepermitteerd is. Het enig-kind-zijn hebben we in grote mate gecompenseerd. Onze ouders hebben dus 2 kinderen gedeeld. Toen de tijd rijp was, vertrokken we samen met de rugzak op vakantie. Trekkers hebben de neiging om de grote routes te volgen. Het Walliser dorpje Bruson ligt in een zijdal. De jeugdherberg bleef er daarom zelfs hartje zomer onderbezet. We deelden ons verblijf met een eenzame Australiër. We kregen de sleutel. De uitbaatster van het nabije pensionnetje kwam dagelijks controleren of we onder andere het kookfornuis netjes hielden en afzetten na gebruik. Het dorpje bestond uit een cluster houten huisjes. In de enige winkel kon je het levensnoodzakelijke kopen: brood, aardappelen, bananen, tomaten...en de rest. Over de Australiër geen woord meer. Hij verdween na een paar dagen en liet de jeugdherberg aan ons alleen. Aan de overkant van het dal plakte van het uit zijn voegen gebarsten toeristische oord Verbier tegen de bergflank. Daar lag ons doel niet. Wij trokken telkens een hele dag de zalige bergzomer in. Ook deze onvergetelijke dag. Kan de bergflora jou bekoren? Ons wel. De klim vanuit het plaatsje Fionnay bracht ons in een weide vol felroze Jupiteranjer. Ander fraais volgde. De waaw-stemming kreeg ons te pakken. Henk droeg vandaag zijn té korte short. Hij had een aantal versleten jeansbroeken kort afgeknipt. Deze liet behalve zijn ranke ledematen onder de rafelige stof ook het begin van de welving van zijn kontje zien . Terwijl ik op het paadje achter hem liep bewonderde ik behalve de alpenflora ook zijn mooie benen. Het atletische type...niet het voetballerstype. Vind ik aantrekkelijk. De kuiten gespierd, lange spieren. De dijen voorzien van een behoorlijke quadriceps die zich opspant bij elke stap omhoog. De huid blank, te verwachten bij zijn type. Korte beharing, wit glinsterend en beperkt tot de bovenkant van zijn dijen. Het was middag, dat voelden we: honger. Er verscheen een hutje in ons gezichtsveld. Nog even stappen: daar wilden we eten. In de bergen is alles verder dan verwacht. Met grote honger bereikten we de zwart verweerde hut. Een bebaarde man wenkte ons binnen. De jachtopziener telde in de zomer het marmotten bestand. Al 2 weken heb ik geen mens gezien, beweerde hij. In plaats van ons lunchpakket werd het Appenzeller. Daarna dook hij onder zijn bed. Hij liet ons kiezen uit zijn wijnvoorraad. We kozen een Fendant. Ik wist nooit of de man Henk aankeek of mij, zo loensten zijn ogen. Toen we de hut verlieten hadden we nog steeds niet gegeten. Toch waren we allesbehalve nuchter. Niet ver van het bouwsel zorgde een afdamming voor een klein kunstmatig meertje. Hier aten we onze boterhammen. Henk legde zich in het gras en sloot de ogen. Het vallende water achter het dammetje maakte me duizelig. Ik wandelde euforisch rond het meertje. Terug bij Henk kriebelde ik met een grasspriet over zijn benen. Hij sloeg een keer als naar een vlieg en liet me dan begaan.

Tot hij mijn hand pakte en die op zijn dij legde. Ik las gedachten. Even hield ik stil en begon dan zacht met mijn vingers zijn benen te kriebelen. Ik greep een geboden kans. Bij de vriend die je van kindsbeen kent, not done? Mijn hart bonkte wild. De boswachter scharrelde rond in de buurt van zijn hut. Storend. Ik trok mijn hand terug. We pakten onze rugzak. De nog onverwerkte alcohol stuwde ons moeiteloos over de bergkam. Verhitte voeten afkoelen in een koude bergbeek doet deugd. We rustten aan een beekje in het korte gras. Beschut tussen rotsblokken lieten we onze voeten drogen. Heb je nog van die kriebelende grassprietjes? vroeg Henk. Het gras was te kort hier. Maar de hint duidelijk. Terwijl mijn vingers over zijn benen gleden, verdween zijn hand onder mijn T-shirt. Geen speeltijd, geen tijdverdrijf...maar muurtjes slopen en grenzen verleggen. Ik voelde vingers zacht tasten over mijn buik. Ze verkenden voorzichtig mijn huid op zoek naar buit. Ik ben niet achter gebleven, ik wist dat ik mocht komen. Verlangen gierde door mijn lijf met aarzelende beheerstheid. Vruchteloos zocht ik een toegang onder de rafels

van het te strakke broekje. Henk krioelde onder de rek van mijn short. Door mijn schaamhaar zocht hij naar de warmte van nog verborgen bloot. Tot hij de basis van mijn reeds gezwollen piemel raakte die hongerde van lust. Met gesloten ogen vond ik als een doelbewuste blinde de knop van zijn jeans. De rits opende ik tandje per tandje. Eens zijn broek omlaag getorst, ontplooide zich de gretig groeiende stengel van zijn penis. Geen respijt voor mijn short en onze shirts. Ze lagen snel vergeten aan onze voeten. Razend bloed stuwde mijn piemel omhoog. Klaar om mijn vriend te bestormen. Maagdelijk wit lag Wim naast mij in het gras. We trotseerden de gelijkheid van onze jongenslichamen en omhelsden elkaar teder. Verstrengeld met het heerlijke lijf van Henk, verdween elke schaamte. Ritmisch stootten onze lenden tegen elkaar. Genadeloos gedwongen loosden onze ballen hun zaad, terwijl we wellustig elkaars paal omklemden. Het gras geurde naar vanilleorchis en naar sperma. De warmte van de zon op mijn blote huid, de arm van Henk om mijn schouder, het zicht op de bergwereld... even koesteren dit moment. Met de wangen nog rood daalden we af door het kruidige bos. Overweldigd,................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older11 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!