We zaten de volgende morgen in de trein naar Den Haag alle twee door het raam naar buiten te staren, beide verzonken in onze eigen gedachten. Marcel dacht waarschijnlijk aan het probleem dat hij met zijn vader had over zijn homosexualiteit en hoe dit opgelost kon worden. Ik dacht voornamelijk aan de zoektocht die we nu echt waren begonnen en was benieuwd wat voor mensen mijn biologische ouders zouden zijn. Ik wist dat mijn moeder overleden was na mijn geboorte maar ik hoopte toch dat ik informatie over haar kon krijgen. Ook hoopte ik dat ik achter de identiteit van mijn biologische vader kon komen, dat hij nog leefde en dat hij van mijn bestaan af wist. Ik was er zelf nog niet helemaal aan toe geweest om te gaan zoeken, waarom wist ik niet. Marcel was op dit moment de drijvende kracht achter mijn zoektocht. Eigenlijk was het onze zoektocht geworden, na het voorval met zijn vader had ik het idee dat hij dit gebruikte om met zijn gedachten met iets anders bezig te zijn. Hij had ook een heel plan opgezet om informatie te verkrijgen, zelf had ik niets hoeven te doen. Ik keek naar Marcel die een beetje droevig naar buiten zat te staren. Wat hield ik toch veel van hem en wat wilde ik graag dat het weer goed kwam tussen hem en zijn vader. Die kans was wel erg klein geworden na alles wat er tegen elkaar gezegd was. Ze hadden elkaar behoorlijk gekwetst en wat karakter betreft leken ze sprekend op elkaar; ontzettend koppig en nooit in staat om de eerste stap te zetten. ‘Waar denk je aan’ vroeg ik aan hem. Hij keek me aan en glimlachte ‘Aan van alles en nog wat, aan het gedoe met mijn vader en aan de zoektocht naar jouw familie. Maar vooral aan ons tweeën, hoe veel ik van je houdt en dat ik nooit meer zonder je verder wil’. Ik kuste hem en zei dat ik ook van hem hield. Hij glimlachte naar mij en ik dacht ‘wat ben je toch een stuk’. ‘Waar denk jij aan, Carlo’ vroeg hij. ‘Waar ik aan denk? Wil je het echt weten?’ vroeg ik. Hij knikte en ik boog iets naar hem toe fluisterde ‘ik vind dat je zo’n ontzettend lekker ding bent en dat, wanneer we alleen in de trein waren geweest, ik je de kleren van het lijf had gescheurd om je aan je te kunnen zitten’. Hij lachte en zei ‘Dat hou ik dan van je te goed wanneer we vanavond alleen zijn’.
Er werd omgeroepen dat we onze eindbestemming naderden. We pakten onze spullen en stapten het perron op toen de trein stilstond. Ik liet het maar aan Marcel over wat we zouden gaan doen, hij had het hele plan in zijn hoofd zitten. We liepen richting de stadsbussen en Marcel vroeg aan iemand welke bus we moesten nemen naar het Haags Gemeentearchief aan het Spui. We liepen naar de bus die ons aangewezen was en moesten nog even wachten voordat deze vertrok. ‘Wat wil je nu in het archief doen’ vroeg ik aan Marcel. ‘Daar hebben ze het archief van allerlei regionale kranten. We weten de overlijdensdatum van je moeder en kunnen dus op zoek gaan naar een rouwadvertentie. Daar staan dan misschien gegevens in die we in onze speurtocht kunnen gebruiken’ antwoordde Marcel ‘Ik heb dit opgezocht via internet. ‘Goh, wat ben ik blij dat jij helpt want ik had daar nou nooit aan gedacht’ zei ik. De buschauffeur stopte en vertelde dat we bij het Gemeentearchief waren. We bedankten hem en stapten uit. Marcel en ik liepen naar binnen en vroegen aan een medewerkster of ze een archief hadden van de regionale kranten. ‘Mag ik een identificatiebewijs van jullie’ vroeg ze. We gaven beide onze ID-kaarten. De medewerkster bekeek ze en zei ‘Het spijt me jongens, maar jullie zijn nog niet meerderjarig dus kan ik jullie niet toelaten’. Marcel en ik keken elkaar aan en Marcel zei ‘Dit stond niet op de website van jullie, wanneer we dit geweten hadden waren we niet helemaal uit Groningen gekomen. Nu staan we hier met lege handen en kunnen we niet verder.’ ‘Mag ik vragen wat jullie zoeken’ vroeg de medewerkster. Ik vertelde dat we op zoek waren naar een rouwadvertentie van mijn moeder om verdere gegevens te achterhalen van mensen die haar gekend hadden. Ik wist helemaal niets van haar omdat ze na de geboorte gestorven is en ik in een tehuis was geplaatst. ‘Wanneer jullie goed op de website hadden gekeken dan had je kunnen zien dat we tegen een kleine vergoeding ook zoekopdrachten voor anderen doen. Dan had je de gewenste gegevens via e-mail gekregen maar daar heb je nu niets aan’ vertelde ze. We stonden daar een beetje verloren en wisten even niet wat we verder moesten doen. De medewerkster keek even op de klok en vroeg ‘wat voor gegevens hebben jullie waarmee je wilt gaan zoeken’. Ik gaf haar de naam van mijn moeder en de overlijdensdatum en vertelde dat dit op mijn adoptiepapieren stond. Ze keek even naar ons en toen naar een collega die even tegen haar knikte ‘Ga daar maar even zitten wachten. Ik heb straks een kwartier koffiepauze en ik denk dat ik in die tijd wel wat voor jullie kan opzoeken’. ‘Zou U dat voor ons willen doen? Helemaal tof, dank U wel’ antwoordde ik. We gingen op het bankje zitten wachten en het duurde niet lang of de medewerkster kwam al terug met een aantal kopieën van een regionale krant. Ze gaf ze aan ons en we bedankten haar voor de moeite. ‘Ach het was een kleine moeite en ik kan toch niet twee van die leuke knullen met lege handen terug naar Groningen sturen’ antwoordde ze. We bedankten nogmaals en gingen naar buiten. Het zonnetje scheen en ik zei tegen Marcel ‘Terrasje pikken?. Hij vond dit een prima idee. We zochten een gezellig terras op in de zon en bestelden twee koffie. We bekeken de gekregen papieren en vonden in een advertentie de plek waar de begrafenis plaats zou vinden en een correspondentieadres. ‘Wat gaan we eerst doen’ vroeg ik aan Marcel. ‘Dat laat ik helemaal aan jou over. Wil je eerst op zoek naar het graf van je moeder of wil je gaan zoeken naar diegene die destijds op dit correspondentieadres woonde’. Ik pakte de koffie en nam een slok, dacht even na en zei ‘Eerst maar naar het graf’. Ik moest even een keer slikken, het kwam nu toch wel dicht bij en ik had het er moeilijker mee dan ik had gedacht. Marcel sloeg even een arm om heen en zei dat het allemaal wel goed zou komen. Ik glimlachte even naar hem en kuste hem op de wang. Na de koffie gingen we op zoek naar de begraafplaats die in de advertentie stond. Gelukkig konden we er redelijk snel met het openbaar vervoer komen. Daar stonden we dan, voor de ingang van de begraafplaats en ik durfde eigenlijk niet verder. Marcel vroeg wat er was en ik antwoordde dat ik het nu toch wel een beetje eng vond. Hij sloeg een arm om me heen en samen liepen we de begraafplaats op. Deze was zo groot dat het uren misschien wel dagen zou duren voordat we het graf zouden vinden, de moed zonk me wel wat in de schoenen toen ik dit zag. ‘Zou hier ook een soort kantoor zijn waar ze een soort index bijhouden’ vroeg Marcel. ‘Hoe moet ik dat nu weten, ik ben hier ook nog nooit geweest. Laten we het maar direct gaan vragen aan die tuinman daar’. We liepen naar de man en deze verwees ons naar een gebouw een eindje verder op. We liepen naar binnen en vroegen of ze ons met ons probleem konden helpen. De mevrouw was heel aardig en het duurde dan ook maar even toen ze naar ons toekwam met een grafnummer. Ze legde uit waar we het graf konden vinden en na een bedankje van ons gingen we op zoek. Ze had het prima uitgelegd en het duurde niet lang dat we het graf hadden gevonden. Hier stond ik dan bij het graf van mijn moeder, eindelijk had ik haar gevonden. Het deed me toch wel wat en het duurde niet lang of de tranen stroomden over mijn wangen. Marcel stond een eindje bij me vandaan en liet me maar even alleen bij het graf. Na een tijdje kwam hij bij me staan, sloeg een arm om heen. drukte me stevig tegen hem aan en liet me even uithuilen. Ik pakte hem ook stevig beet en keek hem aan. Ook hij had het niet droog gehouden en veegde zijn ogen af. Ik liet hem los, liep naar het graf en legde mijn hand erop. Met gebroken stem zei ik ‘Hoi mam, heb ik je eindelijk na al die jaren gevonden. Ik wilde je even laten weten dat ik goed ben terecht gekomen, mijn adoptieouders hebben goed voor me gezorgd en doen dat nog steeds. Daar hoef jij geen zorgen om te maken. Ik ben op dit moment heel gelukkig met mijn grote liefde Marcel die hier ook is. Ik hoop dat je me kunt horen en dat je weet dat ik heel veel van je hou’. De tranen liet ik weer de vrije loop en ik zag dat Marcel hetzelfde deed. We pakten elkaar vast en stonden nog even bij het graf. Ik pakte mijn fototoestel en maakte een foto. ‘Het graf is wel heel netjes onderhouden’ zei Marcel ‘Er is vast iemand die haar goed heeft gekend die dit voor haar doet. Misschien weten ze dit wel in het kantoor’. We liepen hand in hand terug nar het kantoor. De mevrouw die ons had geholpen zat er nog en vroeg of we het hadden gevonden. Ik had het nog steeds een beetje moeilijk en dat zag ze. ‘Zin in een kopje koffie’ vroeg ze. We knikten allebei en ze haalde voor ons drieën een kopje koffie. ‘Was het graf van een bekende’ vroeg ze. Ik vertelde dat het graf van moeder was, dat ik was geadopteerd en dat dit het eerste was wat ik van haar gevonden heb. Dat ik verder niets over haar wist. Ze vond het heel fijn voor me dat ik haar gevonden had en kon zich goed indenken dat het wel emotioneel was voor mij. Marcel vroeg of ze wist wie het graf zo netjes onderhield omdat ze geen familie meer had. Ze keek even in de boeken en kwam even later terug met de mededeling dat ze dat niet wist. Het werd niet door de begraafplaats onderhouden want er was geen contract afgesloten dus moest het iemand van buiten zijn. We bedankten haar voor de

koffie en de hulp en liepen naar buiten.

Nadat we de begraafplaats hadden verlaten liepen we nog een stuk hand in hand zonder iets tegen elkaar te zeggen. Marcel wist precies hoe ik mij voelde en liet me maar even met mijn gedachten alleen. Na een tijdje gingen we even op een bankje in de zon zitten. Na hier een tijdje te hebben gezeten vroeg ik aan marcel ‘Hoe laat is het eigenlijk’. Marcel keek op zijn horloge en antwoordde ‘Half drie, hoe zo?’. ‘Laten we voordat we verder gaan zoeken maar een slaapplaats gaan zoeken. Ik wil niet op het laatste moment moeten zoeken’ antwoordde ik. We hadden tegen mijn ouders gezegd dat we er even tussen uit wilden na al het gedoe bij Marcel thuis en dat we een dagje naar Den Haag wilden. We waren daar nog nooit geweest. Mijn moeder stelde voor dat we op hun kosten wel een nachtje in een hotel mochten blijven om even tot rust te komen. Na dit aanbod van hun kant voelden we ons wel een beetje schuldig omdat we tegen haar hadden gelogen maar op dit moment konden we even niets anders. We hadden al een lijstje met low budget hotels gevonden op internet en het duurde dan ook niet lang of we hadden een schoon, niet al te duur hotelletje gevonden waar nog plek was. We belden mijn ouders even op en vertelden dat we ons prima vermaakten en dat alles goed ging. Ik zat op het bed, pakte Marcel bij de hand en trok hem bovenop mij. Ik kuste hem en hij antwoordde gretig. Ik trok snel zijn shirt uit en deed zijn broek los. Marcel ging staan om zijn broek uit te doen en ik ging achter hem staan en gleed met mijn handen over zijn gespierde torso. Mijn handen gleden naar de rand van zijn boxershort die ik snel naar beneden deed. Ik pakte zijn stijve paal beet en begon hem heerlijk af te trekken. Marcel kuste mij en begon wat sneller te ademen. Ik betaste elk deel van zijn bovenlichaam terwijl ik hem aftrok. Marcel begon te kreunen en ik voelde zijn paal nog stijver worden. Hij kwam vlak daarna kreunend klaar waarbij hij een beetje door zijn knieën zakte en steun aan mij zocht. Vier grote stralen sperma vlogen op de grond. Toen er niets meer uit kwam draaide hij zich om en kuste me vol liefde op de mond. ‘Dit had ik vanmorgen in de trein al beloofd, maar ik kon niet meer wachten tot vanavond. Ik moest gewoon aan je zitten en je verwennen’ zei ik. Hij kuste me opnieuw wat ik maar al te................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........