Ik kreeg deel drie niet afzonderlijk geplaatst.
Deel vier lukte wel, en nu heb ik als "aanpassing" deel drie er maar voor geplakt, in de hoop dat dit nu wel lukt.

Ik wens jullie in elk geval veel leesplezier, en hoop dat jullie het "verrassend" blijven vinden. Groetjes Thei.


Hij liep naar het fietsenhok startte z’n scooter en reed richting de “Waard” een lange welverdiende ontspannende vakantie tegemoet…. . dacht hij.
Het blijft verrassend 3
Het was donderdag in de week na het schoolfeest toen Jos tegen tienen half slaperig z’n bed uit kwam en de gordijnen open schoof. Met een schok was hij klaarwakker, en dat kwam niet van het zonlicht. Recht voor zijn raam stond zo’n meter of tien van het huis in het grasland een groot bord met daarop de tekst: “Geen flikkers in de Waard”. Jos hoefde geen tel na te denken om te weten wat er was gebeurd. Die beweging achter die boom. Een van die homofobe pummels uit de Waard had hem bezig gezien met Wim, en hem deze gore streek geleverd. Jos brak en viel luid snikkend op z’n bed terug. Met lange halen schreeuwde hij zijn woede, ellende, verdriet en machteloosheid uit. Het duurde dan ook niet lang of zijn moeder kwam de kamer in om te kijken wat er loos was. Staande in de deur keek ze recht uit het raam, las de tekst op het bord, en riep uit ””Ach kindje schat van me, huil maar eens goed uit, dat zal je opluchten” en vleide zich naast hem op bed en sloeg een arm om hem heen. Het duurde nog een tijdje voordat Jos langzaam bedaarde en zich een klein beetje, omdraaide en met een door tranen drijfnat gezicht zijn moeder aankeek. Deze pakte zijn hoofd tussen beide handen drukte en stevige kus op z’n voorhoofd en zei: ”Jongen wij staan achter je en jou krijgen ze niet klein, wie het ook zijn”. Jos omhelsde z’n moeder en als een klein kind bleef hij zo een tijdje tegen haar aan leunen, tot hij zich ineens vermande, overeind kwam een broek aan schoot en meteen “Eerst die rommel weghalen “ rende hij de kamer uit. Vanachter het raam zag zijn moeder hoe hij met een woeste trap het bord omver smeet en vervolgens kapot sloeg.
Hoofdschuddend pinkte ze een traan uit haar ogen en ging toen naar de keuken om voor Jos een ontbijt te maken. Jos kwam binnen ging in de badkamer naar het toilet, haalde een koude waslap door z’n gezicht en plofte vervolgens in de keuken op een stoel. Ze moeder schonk een kop thee in en ging tegenover hem zitten, wachtend op Jos, of hij wat zou zeggen. “Mam begrijp je wat er aan de hand is?”. “Ik denk het wel, maar zou je het me toch willen vertellen?. Dan praten we niet langs elkaar heen en bovendien denk ik dat het goed is dat je het gewoon hardop uitspreekt”. “Mam je zoon is een flikker”. “Nee!” riep moeder en sloeg met de vlakke hand op de keukentafel. “Flikkers dulden wij niet in ons huis”. Verschrikt en met grote angstogen keek Jos z’n moeder aan. Zouden zelfs zijn ouders hem ook laten vallen? Moeder liep om de tafel opende haar armen en voor de tweede keer die dag drukte ze haar bijna volwassen zoon aan haar hart. “Jongen je bent geen flikker, degenen die dat bord geplaatst hebben, dat zijn flikkers! Jij bent een waardevol en uniek mens, je bent in staat om liefde te ontvangen en om liefde te geven, maar omdat je niet precies dezelfde gevoelens hebt als de meeste mensen en omdat tweeduizend jaar geleden, in een andere cultuur, in een hele andere context daar een uitgesproken mening over bestond, die ook nog eens is opgeschreven, daarom denken veel mensen dat jij niet mag zijn wie je bent. Daarom denken veel mensen dat ze jou nu naar hartenlust mogen beledigen en kleineren en omdat er nu eenmaal ook mensen zijn die het prettig vinden om hun anders zijn uitbundig te etaleren, daarom bestaan er zoveel vooroordelen, scheldpartijen en nog erger. Maar wat er ook gebeurd dit is jouw huis, jouw thuis en daar ben je altijd welkom zoals je bent”.
“Mam wist je dan dat ik zo was”?. “Jongen wat is weten…. ? Ken je juffrouw Liza nog? ”. “Juffrouw Liza? M’n kleuterjuf? Die?, ja die ken ik nog wel maar wat is daar mee”. “Jongen toen jij drie maanden bij haar in de groep zat, heeft ze ons verteld dat wij er rekening mee moesten houden dat wij van jou nooit een schoondochter zouden krijgen”. “Hoe kan dat nou?, ik was net vier”. “Ja dat vonden wij ook vreemd en we hebben er om gelachen, maar van lieverlede raakten wij er ook steeds meer van overtuigd dat ze gelijk had. En nu ben ik haar zo dankbaar, want ze heeft ons bijna vijftien jaar voorsprong gegeven om aan het idee te wennen. Want hoe dan ook het is gewoon wel iets waar ook wij even aan moesten wennen. Maar ik weet zeker dat je vader ook blij is dat we er nu open over kunnen praten.
En vader was opgelucht en praten deden ze. En ze kwamen tot de vaststelling dat Jos het beste snel een kamer in Rotterdam kon zoeken, dan was hij uit beeld van de anonieme pestkoppen, hoefde hij niet dagelijks te reizen en kon hij zich volledig op zijn studie richten. En dat lukte. En wel zodanig dat Jos naast zijn geplande studie economie ook nog een studie fiscaal recht ging volgen en het lukte om, zonder hapering in beiden af te studeren.
De lasagne smaakte voortreffelijk en tijdens het eten werd nog een poosje doorgepraat over de studie van Jos. Na het eten nestelden ze zich weer in de bank en zei Marc: “Maar als ik het goed begrijp”, dan bij jij toch veel te hoog opgeleid voor de baan die je nu hebt?”. “Misschien wel, maar vergeet niet, ik ben nog best jong en de afgelopen vier jaar heb ik me volledig op m’n studie gestort. Nu wil ik eerst in alle rust werken aan mezelf en eens heel goed nadenken wat ik nu feitelijk wil. En neem van mij aan ik ben heel veeleisend en ik vraag me af of datgene wat ik zou willen überhaupt te realiseren is”. “En zijn dat materiële zaken waar je zo’n hoge eisen aan stelt of ook aan je leefomgeving en een eventuele partner”?” vroeg Jos. Jos begon een beetje te lachen en kreeg zelfs een beetje rode konen toen hij zei: ”Beiden! Maar daarom neem ik er ook de tijd voor en daarom ben ik ook heel blij en dankbaar dat ik hier zomaar bij jullie aan tafel mag komen om m’n hart te luchten en te sparren over wat wel en niet realistisch is. Want ik weet een paar dingen zeker, ik wil wonen in de vrije natuur en ik wil een man voor wie ik nummer één en de enige ben en hij voor mij. Laat heel duidelijk zijn; ik respecteer ieders levensstijl en manier van werken en wonen. Ik vind jou Marc een geweldige vent en de paar uur dat ik Luc nu ken kan ik alleen maar zeggen ik vind jullie een fantastisch stel waarvan ik zou wensen dat ik jullie mijn vrienden zou mogen noemen. Maar ik denk dat wij op een aantal vlakken toch wel heel verschillende opvattingen hebben. Dat werd me al helemaal duidelijk toen ik hier bij jullie prachtige wooncomplex kwam en hier dit prachtige appartement zag. En nu zullen jullie mij wel een hele verwaande arrogante zak vinden, maar als ik heel eerlijk ben, wanneer ik hier werkelijk moest wonen, werd ik stapelgek”. Marc en Luc keken elkaar een ogenblik aan en schoten beiden in een schaterlach!” En wij maar denken dat we een lot uit de loterij hebben! terwijl een verstandig mens hier blijkbaar gek wordt! ”. ”Nou wil ik wel eerst een borrel, wie doet er mee”? vroeg Luc. Even later zaten ze alle drie met een grote pot bier onderuitgezakt in de bank en werd het gesprek voortgezet. “Jos” vroeg Marc ”ik waardeer je openheid maar ik ben wel erg benieuwd waarom jij denkt hier gek te worden”. “Het is te hoog om contact te hebben met de aarde. Ik wil rond mijn huis kunnen lopen, en ik wil beesten om me heen”.
“Dan had je boer moeten worden!” was Luc z’n spontane reactie. “Ja daar heb je gelijk in alleen was dat voor mij geen optie want ik haal veel te veel voldoening uit studie en alles wat je daar dan mee kunt, dan dat het boerenbedrijf, hoe fascinerend ook, mij ooit zal kunnen geven. Maar wonen op een boerderij ergens midden in een polder of waard lijkt me geweldig. Ik woon nu in een verbouwd kippenhok op het erf van een voormalige boerderij. Vergeleken met dit appartement is het helemaal niks, maar ik zou echt niet willen ruilen. Als ik ‘s morgens uit m’n bed rol en achter m’n huisje ga zitten, hoor ik de vogels fluiten, kijk de polder in, zie de konijntjes huppelen, dan voel ik me de rijkste mens op aarde. Maar dat ik die momenten niet kan delen met een maatje stemt me dan weer verdrietig”. Er viel een lange stilte. Ieder was even met z’n eigen gedachten bezig maar het gezicht van Jos kreeg een heel verdrietige uitdrukking en plotseling welden er tranen in z’n ogen en terwijl hij beide handen voor z’n gezicht sloeg barste hij in huilen uit. Marc en Luc keken elkaar aan en wisten beiden dat er nu even helemaal niets anders moest gebeuren dan lekker uit laten brullen. Na een paar minuten kalmeerde Jos een beetje sloeg z’n ogen op en keek met een zo’n doodongelukkig gezicht recht in de kijkers van Luc dat deze niet anders kon doen dan beide armen stevig om dit hoopje ellende slaan waarop een nieuwe uitbarsting van verdriet volgde. Maar ook daaraan kwam een eind en langzaam kalmeerde Jos, het schokschouderen stopte, hij ademde weer gelijkmatig, dat duurde en paar minuten om plotseling, als door een wesp gestoken, naar de andere hoek van de bank te schieten en met een verschrikt gezicht naar Marc aan te kijken en ondertussen met zijn hand een en ander in zijn kruis te ordenen.





Het blijft verrassend 4
Zelden was een dag zo lang als deze vrijdag voor Jos. Gisterenavond had hij een afspraak gemaakt met Marc. Zoals meestal met afspraken was Jos er van uit gegaan dat het zeker nog wel een week en wellicht nog langer zou duren voordat ze dit met elkaar zouden kunnen praten. Maar het liep anders en vanavond zou hij al met de billen bloot moeten. Hoewel met de billen bloot… eerlijk gezegd was Jos helemaal niet bezig met seks maar veel meer met zijn geaardheid en hoe hij zijn leven verder in zou moeten richten. En het was duidelijk dat Jos die gewend was zich klein en vooral stil te houden, wanneer hij ooit voluit van het leven zou willen genieten, vanavond toch echt openheid van zaken zou moeten geven.
Voor de middag was er op het werk nog voldoende werk om de tijd nog enigszins door te kunnen komen.

Maar na de middag leek de klok wel stil te staan en om half drie besloot Jos een paar snipperuren te nemen en ging naar huis. Dat had ook als voordeel dat hij Marc niet onder ogen hoefde te komen. Hij zou zich geen raad weten omdat hij dan net zou moeten doen alsof er niets aan de hand was terwijl hij er volledig door in beslag genomen werd.
Maar hoe dan ook het was met lood in de schoenen dat Jos het appartement naderde en hij aarzelde zelfs nog om op de bel te drukken. Wat zou er vanavond allemaal worden los gemaakt ? En die Luc wat zou dat voor type zijn? Zou die wat invoelingsvermogen hebben? Of zou dat zo’n ruige motormuis of beter gezegd -rat zijn? Dat spookte door Jos zijn hoofd maar bijna mechanisch drukte hij op de bel…. En toen kon hij niet meer terug. “Jij bent waarschijnlijk Jos?” klonk het heel vriendelijk uit de intercom. “Klopt”, pfffoe, dat viel niet tegen hij hoefde weinig te zeggen want direct zwaaide de deur open en werd Jos uitgenodigd om naar de bovenste etage te komen. Tot in de kleinste vezel gespannen arriveerde hij daar, maar toen de liftdeur open ging en hij daar een ontspannen vriendelijk lachende Marc zag staan viel er al iets van die spanning af, en terwijl ze samen door de gang naar het appartement liepen waar hij, bijna letterlijk met open armen, werd ontvangen door een heel sympathiek ogende Luc, leek het wel of er een loden last van hem afviel.
Was het een reactie op een jarenlang opgebouwde spanning die in de laatste uren tot een toppunt was gekomen? Was het de allerhartelijkste ontvangst in een totaal vreemde maar voor Jos direct heel vertrouwde omgeving? Hoe dan ook binnen de kortste keren en zonder enige aarzeling liet Jos alle reserves varen en stortte zijn hart volledig uit. Jos waande zich in een andere, ongecompliceerde wereld, waar hij volledig zichzelf kon zijn.
Los was van alle narigheid uit die werkelijke wereld, die Jos tot nu toe zo onbarmhartig bejegende.

Maar hoe aangenaam het bier, het zich vrijelijk kunnen uitspreken, de heerlijke maaltijd, de begripvolle reactie in woord en gebaar ook waren, het waren vooral de troostende armen van Luc die voor Jos voelden als balsem op een schrijnende wond. Maar aan alles komt een eind, zo ook aan het verblijf in deze bijna droomwereld. Langzaam keerde Jos terug in de echte wereld en daarmee keerde ook het echte gevoel bij Jos terug. En hoe meer hij voelde, hoe aangenamer het werd. Twee stevige armen om hem heen, de warmte en de geborgenheid van een mens ervaren, met een man lijf aan lijf zitten… maar waar Jos zelf van dit alles steeds rustiger werd, werd kleine “Jos” tussen z’n benen steeds onrustiger. En het was de fysieke pijn van een pik die stijf wordt, maar aan alle kanten te klem zit om zich vrijelijk te kunnen ontplooien, die Jos in een klap terug bracht in de werkelijkheid.

En het besef dat hij heel close en inmiddels met een flinke erectie op een bank zat met een man wiens vriend dit tafereel vanaf een meter afstand kon waarnemen, deed Jos schrikken zoals hij nog zelden was geschrokken. Terwijl Jos zich losmaakte van Luc en snel in de andere hoek van de bank ging zitten keek hij naar Marc in de hoop dat die niet gezien had wat er precies gebeurde. “Hij is echt lekker hè ” zei Marc lachend wijzend op Luc, die ineens een beetje verloren met lege handen op de bank zat. Jos wist echt niet hoe hij hierop

moest reageren en kon alleen maar met een steeds roder wordend hoofd wat onsamenhangends stamelen. Bedoelde Marc nu dat hij het helemaal niet erg vond dat ie zo close met Luc was geweest? “Dat gestamel van wat jij er van vindt “ zei Marc, “ kan ik niet verstaan, maar dat híj het wel lekker vindt”, duidelijk wijzend op Jos z’n kruis, “is meer dan duidelijk.
“En dat vind JIJ niet erg?’ vroeg Jos, die inmiddels weer normaal kon praten, vol verbazing.
“Nee natuurlijk niet. Het zou pas erg zijn wanneer het je niets deed wanneer zo’n lekker ding als Luc je in zijn armen neemt en je even alle sores laat vergeten. Jongen neem van mij aan er zijn weinig dingen waar een mens meer energie van krijgt dan zich geborgen te weten bij mensen”. “Ben jij dan niet boos op me dat ik zo lekker in Jos z’n armen lag, dat ik er. . unne. . unne” Jos begon weer te stotteren “Er een stijve pik van kreeg” maakte Marc de zin van Jos af. “Ja, inderdaad, dat heb je dus ook gemerkt” zei Jos die er nu helemaal niets meer van begreep.
Natuurlijk, was het heerlijk om zo ongeremd jezelf te mogen zijn. Maar hoe was het mogelijk dat iemand zo tolerant was dat hij zonder en spoor van afgunst of jalousie op deze wijze z’n partner met een ander bezig kon zien? En inmiddels was Jos toch ook al zo vrij om deze vraag dan maar gewoon te stellen. En terwijl Luc nog drie biertjes haalde kreeg hij van Marc een antwoord dat Jos enerzijds verbaasde, maar anderzijds ook heel erg aan het denken zette. “Wij zijn wel elkaars meest dierbare personen, maar dat betekend niet dat we elkaars eigendom zijn”. De meeste relatieproblemen ontstaan doordat men vindt dat dit laatste wel het geval is. Vroeg of laat veranderd de relatie dan in slavernij. Waarbij de partners heel dikwijls elkaars slaaf zijn, zonder dat zelf goed te beseffen”.
Luc en ik horen dan wel bij elkaar, maar we zijn niet van elkaar. En in de ruimte die deze houding naar elkaar toe schept is heel veel mogelijk zonder dat dit tot problemen leidt. In deze ruimte kan een mens vrij bewegen en blijft zowel de geest als de spieren soepel. Behalve natuurlijk die ene spier die regelmatig laat weten te weinig ruimte te hebben en daardoor al zijn souplesse verliest”. “Ja maar hebben jullie dan ook wel eens seks met een ander?! “, vroeg Jos in opperste verbazing.
“Ja waarom niet?. Luister, wij weten wat we aan elkaar hebben. Wij weten dat we het met niemand beter hadden kunnen treffen dan met elkaar, maar dat wil niet zeggen dat wij anderen en anderen ons niets meer te bieden hebben. En dat geldt voor alle aspecten van het leven. Luc is helemaal weg van kunst en musea, ik heb veel meer interesse in techniek en infrastructurele bouwwerken. Natuurlijk praten we over en weer wel over datgene dat ons boeit, maar echt diep ingaan op de materie is voor de een geweldig en voor de ander dood saai. Nou dan ondervinden we toch beiden veel meer voldoening aan een contact met iemand buiten onze relatie. En hoe vertrouwder we met elkaar worden, des te gemakkelijker kunnen we ons onvoorwaardelijk open stellen voor een ander. We weten dat de gezamenlijke basis onverwoestbaar is. Luc kon er even helemaal voor jou zijn, omdat hij zich geen seconde druk hoefde te maken over de vraag wat ik er van zou vinden. Proost !”

“Maar wanneer Luc nou ook eens een stijve pik had gekregen wat dan. Dat was dan toch heel lastig geworden want daar zou hij dan niks mee kunnen? ”................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Bescherm jezelf en andere ALTIJD tegen SOA's en HIV. Gebruik een goedgekeurd condoom en voldoende glijmiddel! VRIJ VEILIG, dan kun je er nog lang van genieten.

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older3 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!