Het blijft verrassend 19
Het was vrijdagavond bijna half zes dat Jos met z’n auto het erf van UBI opreed. Toen hij uitstapte zag hij Arjan al aan komen lopen. En het gevoel dat de aanblik van deze gozer gisteren al opwekte werd nu alleen maar sterker. Z’n postuur, z’n loop, z’n uitstraling die bulge in z’n jeans, ja Jos was hard op weg smoorverliefd te worden maar wilde daar eigenlijk niet aan toegeven. Door de manier waarop Arjan gisteren over Joris sprak kon Jos niet anders concluderen dan dat er in het hart van Arjan ( nog) geen plaats was voor een ander. De begroeting was joviaal hartelijk en Arjan stelde voor om eerst even over het terrein te lopen; dan om zes uur bij z’n ouders aan te schuiven voor een lekkere maaltijd, en dan naar de stulp van Arjan te gaan. Jos vond het best, maar ook wel een beetje vreemd. Waarom gelijk naar z’n ouders? Tijdens de ronde over het terrein keek Jos z’n ogen uit enmet de uitleg van redenen en achtergronden van hetgeen er te zien was merkte Jos dat er niet alleen een heel verborgen wereld voor hem openging maar ook dat hij daar graag op een of andere manier en steentje aan wilde bijdragen. En zei Arjan toen ze een half uurtje later richting de hoeve liepen.
“Verkijk je niet op dit werk want het is heel intensief, maar aan de andere kant zo mooi dat daar niets tegenop kan. En de reden dat ik je direct ook met mijn ouders laat kennismaken is heel eenvoudig, beiden zijn op dit moment nog een heel wezenlijk onderdeel van UBIen zonder dat deel heb je geen goed beeld van wat wij hier doen.
Eenmaal in de hoevewerd Jos heel hartelijk ontvangen en ofschoon ze waren voorbereid schrokken de beiden ouderstoch wel van de meer dan sprekende gelijkenis van Jos met de overleden Joris.
Maar al snel ging het gesprek over hele andere dingen waarbij ze zich ondertussen alle vier tegoed deden aan de heerlijke maaltijd die op tafel stond. Zonder opsmuk of mooipraterij vertelden de ouders over hun gesprekken met jongens die volledig vastgelopen, angstig en vooral heel onzeker aan deze tafel, soms voor het eerst van hun leven, durfden praten over hun meest verborgen geheimen en gevoelens. En ook hier voelde Jos een verbondenheid met het werk dat hier aan die keukentafel werd gedaan. Werkelijk onbevangen, ongeremd en onbevooroordeeld in gesprek gaan met mensen was misschien wel het belangrijkste dat op UBI plaatsvond. En dit was iets waar Jos niet bij stil had gestaan toen hij een uur geleden buiten al, werd overspoeld met allerlei informatie en beelden. Dit alles bij elkaar bracht Jos tot totaal andere gedachten en inzichten dan hij tot nu toe als “normaal” had beschouwd. Hier op UBI ging er letterlijk een wereld voor hem open. Toen Arjan en Jos na het eten samen terugliepen naar het “stulpje” van Arjan sloeg Arjan een arm om Jos zijn schouders met de vraag “Mag ik?” Zonder woorden maar met een duidelijk non verbaal antwoord van Jos liepen ze geschouderd zwijgend over het erf. Het voelde voor beiden vertrouwd en vooral heel natuurlijk.
Eenmaal gesetteld in de woning zorgde Arjan voor koffie, en nam Jos de tijd om de kamer waarin hij zat eens rustig in zich op te nemen. Direct werd z’n aandacht getrokken door een niet eens grote foto in zwart wit maar waarvan het leek alsof Jos naar zichzelf zat te kijken. Toen Arjan met twee mokken koffie aanschoof op de bank was het dan ook onvermijdelijk dat het gesprek al heel snel over Joris ging. Zijn aanwezigheid in deze woning was haast tastbaar en dat kwam zeker niet alleen door dit portret. Maar het vreemde was dat Jos hier eerder blij van werd dan dat het hem stoorde. Maar het was Arjan die moeite had met de situatie. Tot hij ineens moest denken aan de tekst uit de brief die Joris voor Arjan bij de notaris had achtergelaten: “Voel je niet geremd om te genieten van een andere man, zoals wij samen van elkaar genoten hebben. En het zal wellicht even duren maar zo’n kanjer als jij vind op een goede dag een maatje waar wij samen geestelijk, en jij ook nog fysiek helemaal blij van worden en een mooie toekomst tegemoet gaan” Al die jaren was dat voor Arjan een compleet dode letter geweest. Arjan was er van overtuigd dat hij nooit meer een andere man zo dicht bij hem zou laten komen dan dat Joris bij hem had kunnen doen. Natuurlijk had hij nog wel eens wat met mannen gerommeld en met Djeff was het ook wel heel bijzonder geweest, maar altijd had de nuchtere werkelijkheid bij Arjan de boventoon gevoerd. Maar woensdagavond bij Mark en Luc was dat toch, al was het maar heel even, anders geweest. Jos had wat in hem losgemaakt. Maar in de loop van donderdag had de nuchterheid gewoon weer de overhand gekregen. Arjan maakt zichzelf wijs dat het alleen de gelijkenis met Joris was waardoor hij Jos met andere ogen bekeek. Maar hij was er van overtuigd dat dit, wanneer hij eenmaal gewend was aan het idee dat Joris een dubbelganger had snel over zou zijn. Maar tijdens de rondleiding over het terrein van UBI, de maaltijd bij zijn ouders, de korte maar indrukwekkende wandeling naar zijn woning, en nu het zwijgend maar toch veelzeggende samenzijn in zijn eigen woonkamer zorgden voor een merkwaardig gevoel in zijn lijf dat Arjan wel herkende maar dat hij al jaren niet meer gevoeld had. Zwijgend dronken ze hun koffie, elk bezig met hun eigen gedachten, maar beiden voelden de aanwezigheid van de ander tot in hun diepste vezels, en dat voelde goed. Die serene stilte werd wreed verstoord door de voordeurbel die ineens luid klonk. Dirk kwam binnen en dat betekende een grote wolk van gedruis. Na een hartelijke begroeting en nadat iedereen voorzien was van koffie, kwam het gesprek al snel op het doel waarvoor Dirk was gekomen. Arjan liep naar een kast en haalde er een klein geldkistje uit. Darmee liep hij terug naar de bank, opende het kistje en haalde er een plastik zakje ter grootte van een briefkaart uit. Sloot het kistje zette het op de grond en na er nog even goed naar gekeken te hebben gaf hij het zakje aan Dirk.

Die legde het op zijn open hand en nu was duidelijk te zien dat het zakje was gevuld met donkere haren. Dirk vertelde dat hijniet heel veel haren nodig had, maar dat het wel belangrijk was dat ze zo min mogelijk in contact met andere zaken moesten komen. Hij stelde voor om het zakje zo gesloten als het was mee te nemen en het pas op het lab te openen. “ik begrijp hoe belangrijk dit voor jou is” zei hij tegen Arjan, ik zal er dan ook heel voorzichtig mee zijn en ik kom het jou, met de uitslag, persoonlijk terug brengen. Zijn jullie morgenavond thuis?“Ik wel” zei Arjan en hij keek daarbij naar Jos. “Als ik hier morgenavond weer terug mag komen”zei Jos, “dan ben ik er ook”. “Nou ja over de vraag of je morgen mag terugkomen moeten we het nog maar eens even hebben, maar Dirk ga jij maar gauw aan de slag des te eerder hebben we duidelijkheid”.
Lang tijd om over deze toch wel weinig hartelijke opmerking na te denken kreeg Jos niet, want Dirk vroeg hem gelijk om even mee te komen omdat hij wat wangslijm moest hebben om het DNA van Jos vast te kunnen stellen. Uit zijn tas viste Dirk een aantal zakjes op. Uit het eerste steriele zakje haalde hij en mond kapje, uit een ander zakje een paar steriele handschoenen en tenslotte een zakje met een afgesloten ampul en een wattenstaafje. Toen was het snel klaar. Zorgvuldig ging Dirk met het wattenstaafje langs de binnenkant van Jos‘ wangen en stopte het staafje toen onmiddellijk in de ampul en sloot die af. “Zo en dan ga ik nu naar het lab. Ik heb namelijk nachtdienst maar ik ga er van uit dat ik uit beide stalen gemakkelijk een spoor kan halen. En wanneer ik die heb is het een kwestie van vergelijken. Als er sprake is van een eeneiige tweeling dan zijn de sporen identiek. Er kunnen dan in het DNA toch wel kleine minieme verschillen zitten maar die kunnen met de huidige technieken nog niet goed

vastgesteld worden. Ik bel hoe laat ik morgenavond kom aanwaaien. Als er in dit geval met dit soort zuiver materiaal een match is, dan is die voor ruim 99% betrouwbaar”. Met een hug voor beide mannen verdween wervelwind Dirk bijna net zo snel als hij gekomen was.

Nadat Arjan Dirk had uitgelaten kwam hij terug in de kamer en vond daar Jos met een bedrukt gezicht op de bank, voor zich uitstarend naar de punten van z’n schoenen. “Kerel is er wat?” vroeg Arjan bezorgd. “Ja eigenlijk wel” bekende Jos met timide stem en een diepe zucht. “En dat is?” vroeg Arjan, terwijl hij naast Jos op de bank plofte. “Ik zou er morgen toch wel graag bij zijn als Dirk met de uitslag komt”. “Ja natuurlijk ben je daar bij, wat dacht je dan?!”vroeg Arjan met grote stelligheid en verbazing. “Ik maakte uit jouw woorden op dat voor jou het niet vanzelfsprekend is dat ik hier morgen terugkom”. Met een grote schaterlach liet Arjan zich achterover op de bank vallen en toen hij een beetje bijgekomen was van het lachen en de totaal niet begrijpende blik van van Jos zag kon hij zich niet meer beheersen, kwam overeind, sloeg twee armen om Jos en knuffelde hem bijna fijn.
Nu wist Jos helemaal niet meer hoe hij het had, maar het voelde wel fijn of beter gezegd het voelde goed, het voelde heel erg lekker. Toen ze elkaar na een tijdje loslieten straalde Jos maar was Arjan ineens heel serieus. “Jos, om hier morgenavond terug te kunnen komen moet je hier tussen nu en morgenavond weggaan. En ik vraag me af of jij in die tijd werkelijk zoiets belangrijks te doen hebt dat het niet een dag uitgesteld kan worden. Want ik wil je namelijk vragen of je de rest van het weekend hier bijmij op UBI zou willen blijven?” “Ik heb niks op het programma staan en er wacht dit weekend ook niemand op me” wist Jos direct te vertellen. “Daarin vergis jij je” was het antwoord van Arjan. “Weet je, sinds ik je woensdag heb ontmoet, ben je niet................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older10 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!