Johnnie, bedankt voor je reactie. \r\nIk kan zeggen dat de delen wel in de juiste volgorde staan, maar deel 4 grijpt weer terug op het begin van de dag dat Jos ’s avonds naar Marc en Luc zou gaan. \r\nDit hele verhaal speelt feitelijk in een periode van nog geen drie weken. \r\nMaar er wordt regelmatig terug gegrepen op herinneringen en eerdere gebeurtenissen. \r\n\r\n\r\nHet blijft verrassend 5\r\n“Waar zat jij ineens met je gedachten toen ik“Arjan” zei? Ik zag dat jij ineens een inval kreeg en ik zou best willen weten wat dat was. ”“Alles op z’n tijd maatje”was toen het antwoord van Marc. \r\nOm de plannen die inMarc z’n brein opborrelden te begrijpen is het eerst nodig om te weten wie Arjan is. En daarmee het plan dat zich ineens in Marc zijn gedachten nestelde en daar niet meer weg ging. Maar daarover later. Eerst eens vertellen wie Arjan is. \r\nMarc was een paar weken gestopt met internationaal rijden, nu zo’n twee jaar geleden, toen hij op een vrijdagmiddag bij zijn laatste klant voor die week het erf op reed. Een keurige goed onderhouden hoeve in de buurt van Ameide waar overduidelijk sprake was van een gemengd bedrijf. Er moesten een aantal pallets met krachtvoer voor runderen en varkens afgeleverd worden en ook nog wat dozen waarvan de inhoud na lezing van de etiketten nog steeds abracadabra was al vermoedde Marc dat het wel eens Latijn zou kunnen zijn. Marc had de motor nog niet stilgezet of in plaats van een waakhond kwam er uit een schuur een manspersoon naar hem toegelopen waarvan Marc onwillekeurig toch wat kriebels kreeg. Niks boerenpummel maar gewooneen bonk van een vent met een uitstraling om U tegen te zeggen. Meteen uitgestoken hand tradhij Marc tegemoet toen hij zich uit z’n cabine liet glijden. Arjan van Putten, Marc Swets, stelden ze zich met een ferme handdruk aan elkaar voor. “Jij komt drie pallets brengen?”vroeg Arjan, en toen Marc dat bevestigde zei Arjan hem:Zet ze maar achterin dan haal ik even de heftruk om ze er uit te halen, dan kan ik ze gelijk op de juiste plek zetten”. Nou, dacht Marc, dat gaat hier makkelijk. Meestal moeten op dit soort bedrijven de pallets op de laadklep naar beneden worden gebracht en dan met een pompwagen ergens in een schuur getrokken worden. Niet dat Marc een hekel had aan trekken, maar dan toch aan wat anders dan een pompwagen. Maar nu hoefde hij ze alleen maar op de klep te zetten en in no time was het gefikst. “Lust je een kop Koffie?” vroeg Arjen, toen Marc hem de papieren wilde laten tekenen “Ja eigenlijk best wel en bovendien ik hoef alleen nog maar naar de zaak te rijden en dan heb ik weekend”. Hij liep met Arjan mee naar het woonhuis en trof daar in de keuken een bejaard, maar vitaal ogend echtpaar. “Dit zijn mijn ouders, en die vinden het altijd gezellig als er wat volk over de vloer komt”. Introduceerde Arjan, Marc bij zijn ouders. Ofschoon volkomen onbekend voor elkaar klikte het direct. Ofschoon vader de tachtig al een poosje was gepasseerd, was duidelijk dat hier“de Boer” van de hoeve zat, geflankeerd door de even oude Boerin. Mensen van de oude stempel, maar met een heldere geest en nog volop in het leven. \r\nNa een gezellig half uurtje stond Marc op van z’n stoel, bedankte voor de koffie en liep de keuken uit, direct gevolgd door Arjan. Ze liepen samen een stukje op en voordat ze bij de bij de truc waren aangekomen vroeg Arjan of Marc soms zin en tijd had om even met hem over het bedrijf te lopen. \r\nDat had Marc wel en zo kwam het dat hij niet lang daarna van de ene verbazing in de andere viel. \r\nHet bleek dat er op deze hoeve eigenlijk drie verschillende bedrijven aktief waren. Het oude traditionele gemengde bedrijf met koeien, varkens, en kippen, en wat akkerbouw, vooral voor het veevoer en als bestemming voor de mest. Er was een behoorlijke boomgaard met appels- en perenbomen, en toen Marc dacht dat hij alles gezien had nam Arjan hem mee naar een vrijwel nieuw gebouw dat eigenlijk in niets op een boerenschuur leek. “En hier, zei Arjan, “ligt mijn hart en mijn toekomst”. “Dit is mijn Lab, en hier ben ik bezig om steeds betere appel- en perenrassen te ontwikkelen die niet alleen goed smaken maar ook veel beter resistent zijn tegen ziektes en ook beter bestand zijn tegen de steeds extremere weersomstandigheden van de toekomst”. Wat Marc zag, was een compleet laboratorium met allerleikweekkassen waarin allerleimini boompjes stonden. Marc snapte er niets van maar zag wel dat dit alles heel bijzonder was. “Dit verwacht je niet op een boerderij” verwoordde Marc z’n verbazing. “Nee”zei Arjan “maar ik ben ook geen boer”. “Nou snap ik er helemaal niets meer van” zei Marc, dat moet je me dan toch eens uitleggen”. “Dat doe ik graag” zei Arjan, “maarik denk dat we daar nu te weinig tijd voor hebben”. Dat klopt” zei Marc, “want ik moet nu toch echt gaan rijden. Heb je trouwens regelmatig van deze vrachtjes? ”Elke laatste vrijdag van de maand “ was het antwoord. “ Dan zien we elkaar weer, maar ik geef je mijn telefoonnummer, het jouwe heb ik want dat staat op de papieren, dan kunnen we altijd contact leggen”. “Afgesproken zei Arjan”. \r\nEn terwijl hij van het erf reed viel hem nog iets op. Alles op de hoeve zag er piekfijn uit en dat kon nooit alleen door Arjan en z’n bejaarde ouders bereikt worden. Desondanks had Marc nergens mensen aan het werk gezien, behalve een paar mannen, jongens eigenlijk nog die op een behoorlijke afstand van het erf in de boomgaard bezig waren. En er was nog iets dat Marc opviel: ofschoon het beslist niet zonnig was, droegen die jongens stuk voor stuk een grote zonnebril. Maar Marc draaide inmiddels de smalle openbare weg op, en moest te goed opletten op het verkeer en de weg om zich druk te maken over zonnebrillen op een bewolkte dag. \r\n\r\nMarc hoorde er verder niets van, maar toen hij op vrijdagochtend, precies een maand later, ’s morgens in z’n truc stapte kreeg hij een app’je van Arjan:. “Heb je vanmiddag tijd om te praten?” Marc had het route schema al bekeken en wist dat hij bijtijds bij Arjan zou zijn en daarna geen verplichtingen meer had en app’te: “Ja hoor alle tijd”. \r\nToen Marc zijn truc het erf opreed, liep Arjan al met een blij gezicht op de truc af. Marc stond nog maar net naast z’n truc toen hij een stevige hand en een nog stevigere klap op z’n schouder kreeg. Arjan was duidelijk blij met het weerzien. “Ik heb de heftruck al hier dus we kunnen snel lossen en dan wil ik graag met je praten, geweldig dat je daar tijd voor hebt ““Ja ik heb er op gerekend en het rijden zat ook mee dus ik heb de rest van de middag alle tijd” zei Marc. “Bovendien ben ik toch wel razend benieuwd naar jouw verhaal. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt en ik heb best wel wat vragen”. “Komt goed uit want ook ik heb alle tijd en ik ben vandaag maar alleen want mijn ouders zijn naar een uitvaart aan de overkant (de Lopikerwaard). “Hoezo alleen, heb je dan geen personeel”. Deze vraag bracht Arjan duidelijk in verlegenheid en na enig onverstaanbaar gestotter, keek hij Marc met zo’n ongelukkige blik aan deze onmiddellijk spijt van z’n vraag had. “Dat wordt je straks wel duidelijk”, maar nu gaan we eerst lossen zei Arjan beslist. Toen de pallets op hun plekje in de schuur stonden nodigdeArjan Marc uit om mee te lopen naar het Lab. \r\nZe liepen dwars door de op zichzelf ongezellige steriele ruimte die Marc nog kende van de vorige keer naar een deur die Arjan eerst nog van het slot moest draaien. Het verschil met de ruimte waar ze net uit kwamen kon bijna niet groter zijn. Marc wist niet wat hij zag. Eenwoonkamer met open keuken maar zo gezellig en warm ingericht met een eethoek en een hele grote uitnodigende bank, in een stijl die het midden hield tussen klassiek en modern maar die een mens onmiddellijk een thuisgevoel gaf. \r\n“Koffie, cola, malt, radler, wat wil je drinken?” ‘Doe maar cola”zei Marc. Arjan schonk twee grote glazen vol zette de fles op tafel en nodigde Marc uit een stoel te pakken en zich aan de hoge tafel te zetten. “Ja bij moeilijke gesprekken zit ik liever hoog”zei Arjan. “Denk je dan dat het moeilijk wordt? ”vroeg Marc. “Zeker ook moeilijk, maar in ieder geval zal het je verrassen wat je gaat horen. Hoe dan ook ik weet nu al dat, wanneer je hier van het erf rijdt, je ook heel anders tegen dit stukje van de Waard, tegen mij en tegen de mensen hier op de hoeve zult aankijken” zei Arjan. \r\nVoordat ik met mijn verhaal begin moet ik je wat bekennen. Ik weet meer van jou dan je denkt en daarom zitten we nu ook hier. Met jouw collega die tot nu toe hier als vaste chauffeur kwam had ik een goede band en hij wist wat er hier op de hoeve speelt. Hij wist van mijn zorgen voor de toekomst van deze plaats. Toen hij via zijn chef hoorde wie voortaan hier de spullen zou brengen heeft hij mij het een en ander over jou verteld met de mededeling dat ik jou als de sodemieter in vertrouwen zou moeten nemen, omdat niemand beter dan jij zou weten waarom deze plaats zo belangrijk is. Jij bent, net als ik homo, en jij weet net als ik dat dit in deze streken van het land niet altijd een feest is. \r\nDit was de eerste verrassing voor Marc. Niet dat Arjan homo was. Zijn “gaydar” had hem nog nooit bedrogen, maar wel dat hij er tegenover hem, toch een relatieve vreemde zo open over was. Dat betekende in elk geval dat Arjan hem echt vertrouwde en daar was Marc heel blij om, al liet hij dat niet blijken en bleef belangstellend naar Arjan kijken die na een slok cola voorstelde bij het begin te beginnen. \r\nNa mij lagere school in Ameide ben ik naar het Gymnasium in Gouda gegaan. Daarna naar de LU in Wageningen. Na de afronding van mijn studie daar ben ik nog gepromoveerd met een proefschrift over de mogelijkheid tot het verminderen van het gebruik van bestrijdingsmiddelen door het veredelen van fruitboomrassen. Dat verklaard dus waarom ik vorige keer zei: ”Ik ben geen boer”. Ik ben een wetenschapper die daarnaast ook nog formeel het boerenbedrijf van mijn vader runt. \r\nMaar het is niet de wetenschap en het is ook niet het boerenbedrijf waarover ik met jou wil praten. Dat gaat over het derde en in mijn ogen belangrijkste aspect van het werk op deze hoeve; de opvang van; door hun familie en omgeving uitgekotste homojongeren en jongens die met zekerheid weten dat ook hen dit lot te wachten staat, zodra ze uit de kast zouden komen.

Als het goed is heb jij daar nog niets van gemerkt “Dat klopt” bevestigde Marc, maar net als in de oorlog bij mijn opa, wemelt het hier van de onderduikers. Arjan schonk de glazen nog eens vol en vervolgde:\r\nIk was nog net geen dertien toen ik me in de grote vakantie aan het voorbereiden was op mijn leven als middelbare scholier. Vanaf dat ik kon lezen verslond ik boeken en liever dan op mijn kamer in de hoeve deed ik dat al een aantal jaren in een stil hoekje op de zolder van de schuur. Daar had ik een oude fauteuil naar toe gesleept en dat was mijn hoekje waar ik kon wegdromen naar iedere plaats op de wereld, waar de boeken die ik las me naar toe brachten. Maar de belangrijkste ontdekking en de meest ingrijpende gebeurtenis in mijn leven tot dan toe vond plaats live, recht voor mijn ogenen op nog geen drie meter van mijn neus. Wanneer ik eenmaal in een boek zat kon men een kanon naast me afschieten zonder het op te merken. Maar ik was net begonnen aan een nieuw boek en ik zat er nog niet helemaal in waardoor ik hoorde dat iemand de schuur kwam binnenlopen. Dat was vreemd want op dit tijdstip kwam daar eigenlijk niemand. En toen ik even later zachtjes hoorde praten werd ik toch welnieuwsgierig wie daar beneden in de schuur was. Nu besloeg die zolder alleen maar het achterste deel van de schuur en je kon dus van boven zo de ingang van de schuur zien. Iemand die vanuit de volle zon naar binnen liep zag die zolder alleen maar als een zwart gat, maar vanaf de zolder had je een perfect uitzicht op alles wat er in de schuur gebeurde. Toen ik opkeek van mijn boek zag ikGerrit en Nico. Twee jonge mannen die al een paar jaar bij ons werkten. Gerrit was 24 en Nico was net 20 geworden. Ik wilde ze begroeten maar iets in me zei me dat ik me beter stil kon houden en dat bleek een juist besluit. Terwijl ze de schuur inliepen begonnen ze een beetje te stoeien en aan elkaars armen te trekken en omdat ze onder de zoldervloer liepen verdwenen ze uit mijn blikveld. Maar omdat het in de schuur gortdroog was zaten er tussen de planken van de vloer centimeters brede kieren waardoor je, wanneer je plat op je buik ging liggen, precies kon zien wat er beneden gebeurde. Gerrit drukte Nico met z’n billen tegen een stapel dekzeilen en begon begon hem intens te zoenen. Ik wist niet wat ik zag. Natuurlijk had ik wel eens gezien dat jongens en meisjes met elkaar zoenden, maar twee mannen…. . En ik lag er recht boven dus ik zag hoe hun tongen telkens langs elkaar kronkelden en in de ander zijn mond verdween. En natuurlijk bleef het daar niet bij. Terwijl ze stevig bleven zoenen zag ik dat ze elkaars blauwe overall losknoopten en binnen de kortste keren stonden ze in hun onderbroek. Ze stopten met zoenen en Gerrit deed een stap terug, zakte door zijn knieënen ging op zijn hurken zitten. Met zijn tanden beet hij in het elastiek en trok zo de onderbroek naar beneden. Ik zat er recht boven en zag op misschien twee meter afstand voor het eerst van mijn leven een volwassen pik in volledige erectie. Natuurlijk had ik als bijna dertienjarige zelf ook regelmatig een stijf pikkie maar dat kwam

en ging spontaan en had er nooit echt gevoelens bij. Nu echter merkte ik dat ik een heel bijzonder gevoel in mijn onderbuik kreeg en werd mijn pikkie knoerthard. Omdat ik plat op mijn buik lag deed dat behoorlijk pijn en ik moest even met de hand in mijn broek om hem recht te leggen. Maar ik moest dat wel heel voorzichtig doen want ik was als de dood dat ik geluid zou maken en daarmee mijn aanwezigheid zou verraden. Inmiddels had Gerrit de pik van Nico in zijn mond genomen en zoog en likte eraan alsof het een heerlijke lolly was. Ik kon goed zien dat Nico het heerlijk vond want met z’n hoofd achterover en z’n ogen dicht pakte hij met twee handen het hoofd van Gerrit vast en bewoog hen heen en weer over z’n pik. Opeens stopte Gerrit met zuigen liet de pik van Nico uit z’n mond glijden en kwam overeind. De stapel dekzeilen was nog geen meter hoog en Gerrit die een stukje groter was dan Nico pakt Nico onder zijn oksels en zette hem met z’n blote billen op die stapel zeilen. Het leek er op dat ze dit vaker gedaan hadden want terwijl Gerrit zijn onderbroek afstroopte waardoor ik een nog grotere pik dan die van Nico zag, trokNico zijn onderbroek van zijn voeten en ging op zijn rug liggen met zijn billen iets over de rand en met zijn bovenbenen op zijn borst. Gerrit spuugde een paar keer flink tussen de billen van Nico en ging toen met een vinger in zijn gat. Ik vond dat zóóóó’ raar en vies, maar ik bleef kijken en zag dat Nico het kennelijk heel erg lekker vond. Hij hing met z’n hoofd achterover, de ogen gesloten en kreunde, waarbij duidelijk was dat dit niet van pijn was maar van puur van genot. Na eerst met één, en later met twee vingers in het hol van Nico te hebben gepeuterd, drukte Gerrit nu ook zijn duim er bij. Dit ontlokte bijNico een kreetje van pijn. Gerrit trok daarop even z’n vingers terug maar Nico riep gelijk doorgaan!doorgaan!Waarop Gerrit weer twee vingers en een duim in dat gaatje van Nico drukte. Ik zag dat allemaal heel duidelijk gebeuren want het gebeurde op hooguit twee meter voor mijn ogen, en de kier tussen de planken was groot genoeg om niets te hoeven missen. Het was duidelijk dat Nico het steeds lekkerder begon te vinden en op een gegeven moment hoorde ik hem tegen Gerrit zeggen: “Kom maar op met je pik, ik ben er klaar voor”. Prompt trok Gerrit zijn hand terug, pakte zijn snoeiharde pik en richtte die precies op dat gaatje waar hij net zijn vingers had uitgehaald. \r\nHeel langzaam zag ik de pik van Gerrit in het hol van Nico verdwijnen. Nico vertrok wel z’n gezicht, dus het deed wel wat pijn, maar je kon ook zien dat hij niets liever wilde dan dat die pik van Gerrit zo diep mogelijk in zijn hol kwam te zitten. Toen Gerrit er tot z’n ballen in zat stopten ze even, enkeken elkaaraan, Nico liet z’n benen los en kwam wat overeind, Gerrit boog zich voorover zodat hun wijd uitgestoken tongen elkaar raakten en versmolten in een partijtje tongworstelen. Tot Nico zich achterover liet vallen op de dekzeilen en z’n benen om Gerrit’s middel sloeg. Toen zag ik dat Gerrit, eerst langzaam maar later steeds vlugger met zijn heupen heen en weer bewoog, waardoor zijn pik telkens een klein stukje in en uit de kont van Nico kwam. Ik zat daar recht boven dus kon precies zien wat er gebeurde. Nico leek het................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Bescherm jezelf en andere ALTIJD tegen SOA's en HIV. Gebruik een goedgekeurd condoom en voldoende glijmiddel! VRIJ VEILIG, dan kun je er nog lang van genieten.

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older11 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!