Het blijft verrassend 8
Na als in trance nog weer de glazencola gevuld te hebben keek Arjan naar Marc en vroeg toen“Je lust er toch nog wel een? ”. “Ik ben een en al oor dus ga rustig verder.

We zijn inmiddels een aantal jaren verder en we hebben het hier aardig op de rails. De zorg voor de dagelijkse gang van zaken op de hoeve met het vee de kippen en de akkers zijn van lieverlede overgegaan van mijn ouders naar Gerrit en Nico. Die tortelduifjes wonen inmiddels in één van de twee kippenhokken die we hier hadden. Het is prachtig verbouwden ze hebben daar hun paleisje.
Het werk in de boomgaard wordt, onder mijn leiding, verricht door wat wij noemen“onze jongens”.
We hebben hier altijd zo’n 8 tot 10jongens/mannendie permanent op de hoeve verblijven. Ze kunnen nergens heen omdat hun hele netwerk van omgeving en familie hen heeft laten vallen. Ze komen uit het hele land, en komen hier vanuit onze netwerken vanjeugdzorg, politie, kerken en belangen organisaties. Voorlopig kunnen we zo nog wel even doordoen, maar we weten nu al dat we uiterlijk over eenaantal jaren toch wat moeten gaan veranderen. Zolang mijn ouders vitaal blijvenkunnen we zo doorgaan. Maar wanneer die wegvallen, zonder dat we daar op hebben ingespeeld krijgen we een probleem. Wat mijn ouders presteren doet geen psycholoog hen na. Ze zijn praatpaal en wegwijzer voor iederejongen die daarbehoefte aanheeft. En niet beperkt tot kantoor uren. En dat is eigenlijk nooit afgesproken, dat is gewoon zo geroeid. Heel af en toe ga ik wel eens kijken als ik zie dat er om drie uur ’s nachts nog licht in de keuken van de hoeve brandt.
Dat is zo’n mooi gezicht! Drie mensen met een kop thee aan de keukentafel. M’nmoeder in nachtpon, pa in z’n interlockje, eneen joch waarvan de ellende van z’n gezicht loopt maar die wel z’n hele hart, ziel en zaligheid kan uitstorten. En wanneer je dan de andere dag ziet hoe zo’n jongenals van een loodzware last bevrijdt er weer een poosje tegen kan, dan kan ik van dankbaarheidzo maar een potje gaan janken, wil je dat geloven?Maar we maken geen haast.

We weten dat we zoeken naar iets dat kleiner is dan een speld in een hooiberg, en toch ben ik er volkomen gerust op dat er op een dag iemand ons pad kruist die als een pik in een kontje in ons werk zal passen. Het belangrijkste in dit geval is dat we de juiste man vinden om samen met ons het ideaal van Joris uit te bouwen en een solide basis te geven, zolang als dat nodig is. Maar het gaat natuurlijk niet vanzelf. Daarom is het belangrijk dat we, hoe zeer we dit werk ook in stilte moeten en willen verrichten, we wel voldoende ogen en oren hebben zodat we die speld in die hooiberg vinden. Een man die zich met hart en ziel aan dit werk wil verpanden. Gelet op onze zwakste punten nu, zou hijgoed geschoold moeten zijn om vooral alle financiële/fiscale enjuridische aangelegenheden goed en in de geest van onze stichting te kunnen afhandelen. Arend de Groot is nog fit maar inmiddels ook hoogbejaard dus ook daar zit een probleem. Want ja op dit moment hebben we voldoende middelen om te doen wat we nodig achten. Maar het kost best moeite om niet in te teren op het vermogen. En wanneer dat gebeurd en er veranderd niets dan is ook gelijk, al is het op termijn, het einde van onze stichting in zicht.
En een andere nog grotere zorg is, waar vinden we iemand die de niet te definiëren rol van mijn ouders zal kunnen overnemen?



“En nu”, sprak Arjan, vraag jij je misschien af waarom ik uitgerekend jou dit hele lange verhaal heb verteld”?“Inderdaad” sprak Marc, “Ik ben echt helemaal onder de indruk van alles wat ik deze middag heb gehoord, maar vraag me wel af waar ik hetaan te danken heb dat je me dit grote vertrouwen hebt geschonken, want zo ervaar ik dat wel”.

Arjan liet z’n hoofd een beetje zakken en keek strak naar een punt op het tafelblad alsof daar van alles te zien was. Langzaam ontspande echter zijn gezicht en en er verscheen een mooie glimlach.
Hij keek opnaar Marcel en zei: “Ga je hard lachen wanneer ik zeg dat ik al een paar jaar wist dat jij hier zou komen?”“Nou, zei Marc “daar krijg ik eerder kippenvel van. Maar ik ben wel nieuwsgierig naar de wijze waarop je dat kennelijk al lang wist. ”“Wil je de korte versie of liever de lange”? “Doe eerste de korte maar, dan kijk ik wel of ik de lange wil weten”.
Arjan moest even lachenen zei toen: “Welnu in Wageningendeelde ik een huis met Djeff een jongeman uit Oeganda. Een hele bijzondere jongen met hele uitzonderlijk gaven. En een werkelijk goddelijk lijf. “Oh doe dan toch maar de lange versie, zei Marc, want dat kan nog spannend worden”. ”Arjan grijnsde breeduit en zei: “Viespeuk, maar je hebt gelijk!Ik heb Djeffdeelgenoot gemaakt van het verhaal van Joris, en wat ik vervolgens als mijn levensopdracht ben gaan zien. Djeffvertelde dat hij van zijn voorvaderen een bijzondere gave had geërfd. Hij zag dingen die een ander mens niet ziet. Wanneer ik dat wilde dan kon hij mijschetsen wat mij allemaal te wachten stond. Ik vond dat doodeng, ik hechtte er absoluut geen waarde aanen wilde er ook niet van horen.
En hij heeft woord gehouden. Hij heeft me er nooit mee lastiggevallen. “Nou hoe wist je dan dat ik zou komen?”. Omdat hij in de jaren dat we samen waren zoveel verhalen en sage’s uit Afrika heeft verteld, waarvan ik achteraf ben gaan inzien dat ze een voorspellende waarde hadden. En toen jouw collega dus vertelde dat hij stopte met rijden en dat zijn collega Marc voortaan hier zou komen en daar aan toevoegde dat ik jouw in vertrouwen moest nemen, toen moest ik aan een verhaal van Djeff denken. Een verhaal over een brave koopman die het voor de wind ging maar zorgen had over de toekomst, hoe het verder moest met zijn zaak. Hij was niet getrouwd had geen kinderen en wist niet aan wie hij zijn zaak moest toevertrouwen. Op een dag kwam hij in gesprek met een van de chauffeurs die regelmatig spullen kwam brengen voor zijn zaak. Die chauffeur heette Marcus, En Marcus is de brenger van Goed Nieuws. En die brenger van het goede nieuws bracht die koopman in contact met een jonge man die bij hem introk en voor hem was als een zoon voor zijn vader en aan wie de koopman toen hij oud en versleten was met een gerust hart de zaak aan over kon dragen.
“En nou denk jij, dat ik die schat die ik in zuid Frankrijk van een parkeerplaats heb gehaald, alleen ga laten en hier laat intrekken? ”. “Oh nee asjeblief niet”, riep Arjan quasi verontwaardigd uit ” Blijf jij maar lekker bij jouw schatje, al moet ik zeggen dat ik heel goed kan begrijpen waarom hij zonder aarzeling in jouw truc is gekropen! “ Marc werd rood tot ver achter z’n oren, maar voelde zich wel heel erg gevleid.

En toen hij daar van bekomen was vroeg hij Arjan wat hij dan wel voor ogen had.
Dat weet ik niet, het kan goed zijn dat jij de man die we zoeken ook nog niet kent, maar ik ben er zeker van dat jij de man bent die mij in contact gaat brengen met de persoon die wij zoeken”? “Nou ik help het je hopen”zei Marc “maar reken er maar niet te vast op”. “Ik reken er ook niet op ik weet gewoon dat dit gaat gebeuren”. “Gôh volgens mij heb je het nodige van je knappe Afrikaanse huisgenoot meegekregen”.
“Ja inderdaad, heel erg veel en van alles en nog wat, maar wàt, dat wil jij nu niet weten!”“En als ik nou zeg dat ik de tijd heb heb dat graag wil horen?“Dan zal ik je één verhaaltje vertellen, de rest volgt nog wel eens een keer”.
Omdat ik na de dood van Joris geen zin had om met een aantal willekeurige studenten een huis te delen, met alle banale uitspattingen van dien, leek het naoverleg met Arend de Groot en mijn oudersdaarom beter om in Wageningen een huisje te kopen, waar ik dan alleen of met een passendiemand zou kunnen wonen. Dat gebeurde maar het werk en vooral het netwerk van de stichting UBI was natuurlijk al wel opgestart. En via dat netwerk kwam Djeff in beeld. Een hele intelligente gozerdie in Afrika een beurs had gekregen om in Wageningen te gaan studeren, om daarna in zijn eigen landzijn kennis te delen en het door oorlog en revolutie verscheurde land weer op te bouwen.
Ik heb kennis gemaakt met Djeff en het klikte meteen dus kreeg ik al heel snel een huisgenoot. Een stoere gitzwarte Afrikaanse Adonis maar (uiteraard) zo hetero als maar zijn kan. We deelden de keuken de badkamer en de woonkamer, maar onze slaapkamers waren strikt privé. Dat laatste was vooralomdat Djeff dat wilde. Hij had een plekje voor zichzelf nodig en wist me te overtuigen dat ook ik dat nodig had.
Tot die nacht dat er een stevig onweer over Wageningen trok.
Ik lag net goed en wel in bed toen ineens een totaal ontredderde Djeff m’n slaapkamer binnen stormde. Het onweer, zo zei hij, bracht al zijn oorlogstrauma’s boven en hij wilde dit

niet meer alleen meemaken. Ik heb op hem ingepraat, dat onweer geen oorlog was, en dat hij rustig kon gaan slapen. Maar het hielp niets, “Arjan ik ben bangen ik wil bij jou liggen”. ”Ach jôh, een echte vent is toch nergens bang voor” was mijn weinig tactische antwoord. “Jawel ik ben bang en ik wil bij jou liggen”!
Nu moet ik zeggen dat die hele grote zwarte kerel was bedekt met een heel klein minuscuul slipje, waarin zich duidelijk een prachtig klok en hamerspel bevond dat mij beslist niet onberoerd liet. Wanneer ik met deze adonis het bed zou moeten delen dan stond ik niet voor mezelf in. En ik was inmiddels wel zo vertrouwd met Djeff dat ik daar geen misverstand over wilde laten bestaan en zei dan ook duidelijk: “Djeff ik ben bang dat ik …. . ” ”Ach jôh, een echte vent is toch nergens bang voor” was zijn lakonieke antwoord, en kwamrustig naast me liggen, sloeg zijn armen om me heen, en trok me stevig tegen zich aan. Dat ik naakt sliep en er inmiddels een joekel vanstijve lul aan m’n lijf zat deerde hem kennelijkniet. En ja, het was zoals het was, mij ook niet. Sterker nog het voelde wel heel erg goed. En de gedachte dat ik op deze wijze Djeff over zijn angst heen zou kunnen helpen deed me mijn laatste reserveoverboord zetten. Ik genoot met volle teugen.
Het onweer trok weg, en net toen ik dacht dat Djeff wel weer naar zijn eigen plekje zou willen vroeg hij: “Vind je het erg dat ik bij jou lig?”Mijn eerlijke antwoord:“Nee ik vind het wel fijn” was er uit voordat ik er erg in had. “maar als je het fijn vind en je hebt een stijve pik waarom lig je dan zo stil?Waarom zorg je dan niet dat je even lekker klaarkomt? “. “Ja zeg, ik kan als hulpverlener toch niet tegen mijn hulpvrager op gaan liggen rijden”?“Je weet pas of iets niet kan alsje het hebt geprobeerd! “ was zijn even simpele als juiste antwoord. En om me te helpen schoofhij zijn slipje naar benedenen begon zelf met zijn, toen nog niet helemaal harde leuter tegen me op te rijden. Dit was teveel en ik draaide me bovenop hem zodat mijn inmiddels knoertharde pik een warm nestje vond tussen onze buiken. Dit liet Djeff zijn paal ook niet onberoerden ik voelde hem................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Bescherm jezelf en andere ALTIJD tegen SOA's en HIV. Gebruik een goedgekeurd condoom en voldoende glijmiddel! VRIJ VEILIG, dan kun je er nog lang van genieten.

Deze foto's komen uit de fotoserie Hot_Dads_and_Sons_2 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!