Met een harde knal gooide ik de deur dicht. Ik had het helemaal gehad. Ik wilde weg, naar huis. En dat ging ik ook doen. Mijn werkdag zat er op. Binnenkort helemaal. Er kwam een reorganisatie en mijn hele afdeling werd opgedoekt. Een paar mensen kon op een andere afdeling blijven, maar lang niet allemaal. Ik werkte er pas een paar jaar dus was ik ook een van de eerste die kon vertrekken. En om eerlijk te zijn konden ze mij ook beter de laan uit sturen dan Henk, mijn vaste collega. Die was al een eindje in de 50, als ze hem buiten zetten kon hij het verder wel vergeten. Die vond op die leeftijd nooit iets anders meer. Kinderen net de deur uit, eindelijk tijd om eens flink van zijn vrije tijd te gaan genieten met zijn vrouw. Ik was 26, ik vond wel weer wat anders.Ik zat in mijn auto naar huis toen ik aan Henk dacht en kon me een beetje neerleggen bij mijn aankomende ontslag. Als ik zijn ontslag kon voorkomen door zelf er uit te vliegen dan had ik er wel vrede mee. Wat me kwaad maakte was het concern dat ons bedrijfje had overgenomen en begon te reorganiseren terwijl het met volle winst draaide. Ik parkeerde mijn auto en stapte mijn flat binnen. Genoeg gepiekerd. Ik maakte wat te eten klaar en at het op in de bank terwijl ik naar het nieuws op tv keek. Ik had mijn tas al klaar staan, het was vrijdag en ik zou het hele weekend naar mijn ouders gaan. Ze woonden nog steeds in het huis waar ik opgroeide. Het was alweer een aantal weken geleden dat ik in mijn oude stadje geweest was, te druk met andere dingen. Ik keek er wel naar uit. Af en toe miste ik die Brabantse gemoedelijkheid wel. Ik woonde nu al weer een aantal jaren in Rotterdam. Ik had er een leuke nieuwe kennissenkring opgebouwd maar dat was het dan ook wel. Ik was er gaan wonen nadat ik mijn studie had afgerond, ik kon er een leuke baan krijgen met een hoop uitdaging erin. Totdat een of ander groot bedrijf de dienst uit ging maken een maand of wat geleden. Ik zag de bui al meteen hangen. En ik had mijn gelijk gekregen.Nadat ik gegeten had zette ik alles in de vaatwasser en sprong nog even onder de douche. Ik pakte mijn tas en sloot mijn flat af. Ik stapte in de auto en reed weg. Onderweg groeide mijn humeur weer een beetje. Voorbij Breda was het altijd weer een beetje een gevoel van thuiskomen. Ik zat altijd een beetje te mijmeren in de auto als ik naar mijn ouders reed. Ik was op een rare manier weggegaan. Ik ging studeren in Amsterdam met het idee dat ik na mijn studie weer naar huis zou terugkeren. Dat liep anders. Ik ging op kamers toen ik 18 was, en sindsdien heb ik er nooit meer gewoond. Ik vond mijn baan in Rotterdam en ben er gaan wonen. Spijt heb ik nooit gehad, maar nu alles niet meer zeker was op mijn werk begon het toch weer te knagen. Ik zag ook bijna niemand meer uit mijn Brabantse tijd. Ik had nog contact met Esther, mijn grote vriendin van mijn middelbare school. Ze was getrouwd met haar grote liefde uit die tijd, Erik. Af en toe belden we elkaar. Ik zou haar ook weer opzoeken dit weekend. Even bijkletsen. Ze woonden nog steeds in hetzelfde stadje, niet ver bij mijn oude huis vandaan.Ik stopte bij een benzinestation om te tanken. Ik kocht meteen een blikje fris en een grote koek. Ik trok het blikje open en stapte weer in de auto. Ik reed weer door, het begon te regenen. De ruitenwissers zwiepten voor mijn gezicht terwijl ik de afslag nam. Ik reed mijn oude vertrouwde stadje in en parkeerde voor het huis van mijn ouders. Mijn moeder deed de deur al open, ik pakte snel mijn tas uit de auto en rende door de regen naar binnen. ‘Kom er in, jongen,’ zei ze toen ik snel langs haar de hal in liep. Ik hing mijn jas op en gaf haar een kus. We liepen de kamer in, mijn vader zat in de bank. ‘Ha jongen, lekker weer heb je meegenomen.’ Ik grijnsde. ‘Speciaal voor jullie. Is goed voor de planten in de tuin.’ Mijn vader lachte, mijn moeder zette koffie op tafel. ‘Hoe is het?’ vroeg ze. ‘Kut,’ zei ik, ‘ik vlieg er uit bij ons.’ ‘Daar was je al bang voor, jongen,’ zei mijn vader. Ik knikte. ‘Maar nu is het zeker, hooguit nog een half jaar.’ Mijn moeder zuchtte. Ik keek haar een keer aan en glimlachte. ‘Ik vind wel weer wat anders, ma.’ ‘Toch is het vervelend, je had het er goed naar je zin.’ ‘Morgen maar eens in de krant kijken of er nog wat andere banen zijn.’We veranderen van onderwerp. Er werd geroddeld over de buren natuurlijk, en over het werk van mijn vader. Het werd al snel later en na de tweede fles wijn gingen we naar bed. Ik sliep weer in mijn oude bed, die gewoon was blijven staan op mijn oude kamer. Ik kleedde me uit en ging in bed liggen. Ik lag op mijn rug en staarde naar het plafond. Mijn gedachten dwaalden af naar vroegere tijden. Op deze kamer had ik van alles beleefd. Mijn eerste nacht slapen met Luc, mijn vriend in die tijd. Wat was ik verliefd geweest op hem toen. Onzeker in het begin, maar toen ik eenmaal wist dat hij hetzelfde voelde was er geen houden meer aan. Ruim drie jaar hebben we wat met elkaar gehad. Toen ik op kamers ging in Amsterdam en we ver van elkaar woonden ging het snel bergafwaarts met onze relatie. Hij had zijn studie en ik die van mij. We zagen elkaar een stuk minder. Hij had iemand anders leren kennen in die tijd en toen ging het snel. Ze was een medestudente van hem en het klikte schijnbaar erg goed. Hij was met haar naar bed geweest en had het me eerlijk toegegeven. Dat was het begin van het einde.We zagen elkaar alleen nog maar in het weekend, en hij zag haar de rest van de week. Daar kon onze relatie niet tegen, hun band was te sterk geweest. We zijn als goede vrienden uit elkaar gegaan, maar het contact was snel verwaterd. Ik ben er kapot van geweest toen het uit was gegaan, ik kon me een leven zonder hem niet voorstellen. Ik ben toen het uit was uit frustratie het nachtleven van Amsterdam ingedoken en dat heeft me bijna mijn studie gekost. Met ontelbare mannen en vrouwen meegegaan in die tijd, uit tot diep in de nacht, slapen deed ik overdag. Esther had me door en heeft me toen een keer flink door elkaar geschud. Daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor, als zij me toen niet een keer helemaal verrot had gescholden had ik mijn studie nooit meer gehaald. Moordwijf, nog steeds. Ik sloot mijn ogen en draaide me op mijn zij. Ik lag te denken aan Luc, mijn eerste vriendje, en wat ik allemaal met hem had meegemaakt. Hoe zou het met hem zijn? Erik was het contact met hem ook verloren. Niemand wist eigenlijk waar hij nu woonde of wat hij nu deed. Met een melancholiek gevoel viel ik in slaap.De volgende middag liep ik door mijn oude buurtje naar het huis van Esther en Erik. Ik had ze eerder die week al gebeld en een afspraak gemaakt. De zon scheen zelfs, een heel verschil met de avond ervoor. Ik belde aan en Esther deed de deur open. Ze vloog me meteen om mijn nek en gaf me een dikke kus. ‘Ha, Lau, daar ben je eindelijk weer eens een keer.’ Ik glimlachte, typisch Esther. Ik gaf haar een kus. We liepen naar de tuin, Erik zat buiten. ‘Haa, Lau, hoe is het?” Hij stond op en gaf me een hand. ‘Het gaat wel,’ zei ik en ging zitten. ‘Dat klinkt niet erg positief, Lau.’ ‘Ik weet sinds gisteren zeker dat ik mijn baan kwijt ga raken,’ zei ik. ‘Daar had je het al over aan de telefoon,’ zei Esther. Ik knikte. ‘Maar nu is het dus zeker?’ ‘Ik heb nog een half jaar ongeveer om iets anders te zoeken.’ Esther zette wat mokken op tafel. ‘De koffie loopt,’ zei ze en aaide een keer over mijn hoofd. Ik glimlachte en knipoogde een keer. ‘Het komt allemaal wel goed.’ ‘Ik hoop het jongen,’ zei Erik en liep naar de keuken om de pot koffie te halen. ‘Zie je niets aan me?’ vroeg Esther. Ik keek een keer naar haar en keek verbaasd. Ik zag niets. Ze hield haar buik naar voren. Ik glimlachte. ‘Nee,’ zei ik met ongeloof in mijn stem. Ze knikte met een glunderend gezicht. ‘Over een maandje of zes.’ Ik stond op en gaf haar een kus. Ik keek naar Erik die me grijnzend aan zat te kijken. ‘Gefeliciteerd,’ zei ik lachend, ‘het werd ook onderhand wel eens tijd met jullie.’ Ze schoten in de lach. We toostten er op met een mok koffie.‘Je krijgt de groeten van Marieke,’ zei Esther. ‘Hoe is het met haar?’ vroeg ik. ‘Goed hoor,’ zei Esther, ‘nog steeds gelukkig met Ed, haar nieuwe vent. Ze wonen samen tegenwoordig.’ ‘Lang geleden dat ik haar gezien heb,’ zei ik. ‘Dat duurt niet lang meer, ze komen vanmiddag ook. Ze zei meteen dat ze zou komen toen ik vertelde dat je weer eens in het land was.’ Ik glimlachte en keek naar Erik. ‘Nog iets van Maarten gehoord?’ Ik had al lange tijd niets van mijn naamgenoot gehoord. Ik had mijn naam eigenlijk aan hem te danken. Omdat hij ook Maarten heette kreeg ik al snel een bijnaam. Iedereen op school noemde me Lau omdat twee Maartens een beetje lastig was. Kort nadat ik in Rotterdam ging werken was hij naar Australië gegaan. Zijn verkering met Marieke was uitgegaan en hij was voor een jaar naar Australië vertrokken waar hij een baan had gevonden en was nooit meer teruggegaan. ‘Het gaat goed met hem,’ zei Erik, ‘hij heeft me twee weken gelden nog gebeld. Laat die jongen maar zijn gang gaan daar.’ De deurbel ging en Esther sprong op.Ik hoorde de stem van Marieke in de gang en glimlachte. Die bleef ook nog steeds dezelfde. Ze kwam de tuin in gelopen en liep meteen op me af. Ik stond op en omhelsde haar. ‘Lau! Eindelijk zien we elkaar weer een keer. Hoe is het?’ ‘Goed hoor,’ lachte ik. Ik gaf Ed een hand en stelde me voor. Hij glimlachte. ‘Ik heb al een hoop over je gehoord,’ zei hij. ‘Zal wel niet veel goed zijn geweest,’ grinnikte ik. We lachten en Erik trok een fles wijn open. ‘Hier moet op gedronken worden,’ lachte hij. Het werd een gezellige middag, er werd een hoop gelachen bij de herinneringen die we ophaalden. We hebben zelfs nog gelachen om de dag in het pretpark waar de basis werd gelegd voor het contact tussen Luc en mij. Marieke en Esther schoten in de lach bij de herinneringen aan het dansje dat Maarten en Erik daar gedaan hadden. ‘Heb je die foto’s nog?’ vroeg Marieke. ‘Wat dacht je?’ Esther stond op en liep het huis in. Ze kwam terug met een stapel foto’s en liet de foto zien van Maarten en Erik die het dansje deden op het grasveld. We keken met zijn allen naar de foto’s. Ik voelde een lichte steek in mijn buik toen er een foto voorbij kwam waar Luc en ik samen op stonden. Esther zag het aan mij gezicht. Ze knipoogde een keer naar me.Toen Marieke en Ed weer weg waren dronken Erik, Esther en ik nog een glas wijn. ‘Heb jij ooit nog iets van hem gehoord?’ vroeg ze aan mij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Jullie?’ ‘Nee,’ zei Erik, ‘ik heb gehoord dat hij toch nog wel hier ergens in de buurt moet wonen.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Zoiets verwatert op een gegeven moment.’ Esther en Erik knikten. ‘Toch vind ik het nog steeds jammer,’ zei Esther, ‘van jou en Luc en van Marieke en Maarten.’ ‘Hoe oud waren we toen, Esther? Niet veel verkeringen houden stand uit die tijd. Jullie zijn een mooie uitzondering,’ zei ik. Esther en Erik keken elkaar een keer glunderend aan. ‘En dan nu ook nog een kind op komst,’ lachte ik. ‘Jij nog iets nieuws op het oog?’ vroeg Esther nieuwsgierig. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik heb het prima zo.’ Ze gaf me een klop op mijn schouder.Aan het eind van de middag ging ik weer naar mijn ouders. Ik liep terug naar hun huis en kwam voorbij de straat waar Luc ooit gewoond had. Zouden zijn ouders hier nog wonen? Ik zag de garages aan het eind van de straat, waar we zo vaak stiekem afscheid hadden genomen. Het gaf me een knoop in mijn maag. Het was ondertussen al een jaar of 8 geleden, maar als ik hier was dacht ik altijd aan hem terug. Hij liet me nog steeds niet los, leek het wel. Waren het alleen maar de goede herinneringen, of zat hij nog steeds ergens diep in mij? Ik wist het niet. Het was ook wel een hele speciale tijd geweest. Daar zal het wel door komen, dacht ik. Bij mijn ouders thuis ben ik met de krant in de bank gaan zitten. Ik keek de advertenties door en scheurde er twee uit. Ik kreeg wel steeds meer het idee dat ik weer een baan wilde vinden in de buurt van mijn ouders. Ik miste de streek toch wel heel erg. Daar stond ik normaal niet zo bij stil, maar nu ik toch iets anders moest zoeken was dat wel de kans om de knoop door te hakken. Ik werd er zelfs vrolijk van als ik er aan dacht. Toen ik zondagavond weer thuis kwam stond er een bericht van mijn ex vriend op mijn antwoordapparaat. Zucht. Ik heb een half jaar een relatie met Geert gehad, maar het ging me al snel de keel uithangen. Hij wilde al heel snel gaan samenwonen, en dat zag ik helemaal niet zitten. Hij was leuk en we hebben een leuke tijd gehad, maar hij kon me geen moment loslaten. Hij belde me iedere dag, af en toe een paar keer. Dat benauwde me enorm en na een half jaar wilde ik weer tijd voor mezelf. Maar nu stond hij dus weer op mijn antwoordapparaat. Ik drukte op de knop en luisterde naar wat hij had ingesproken. Hij wilde alleen maar weten hoe het met me ging en of ik hem nog eens terug wilde bellen. Ik zuchtte een keer en besloot daar nog even mee te wachten. Bovendien was het nu toch al te laat om dat te doen. Ik zette alles klaar voor de

volgende dag om naar mijn werk te gaan. Ik ging achter mijn pc zitten en zette twee sollicitatiebrieven in elkaar. Die moest ik maar zo snel mogelijk op de bus doen. Ik keek op mijn horloge toen ik de twee enveloppen dichtplakte. Ik schrok van de tijd, het was wel erg laat geworden.Ik deed het licht uit in mijn woonkamer en ging naar bed. Nog even een paar uur slaap. Ondanks dat er van alles aan de hand was bleef er toch een goede sfeer hangen op mijn werk. Ik werd er zelf een beetje balorig van, vooral omdat ik het helemaal zag zitten om weer terug te gaan naar Brabant. Alsof ze voor mij beslist hadden dat het er maar eens van moest komen. Weken vlogen zo voorbij. Die twee sollicitaties waren niets geworden, en daarna heb ik nog wat meer afwijzingen binnen gehad. Iedere week stuurde mijn ouders de regionale zaterdagkrant op die ik helemaal doorspitte. Af en toe zonk de moed me in de schoenen, vooral als er weer een afwijzing binnen viel. Het viel nog niet mee. Ik had ook al wat gesprekken gehad, wat ik altijd combineerde met een bezoek aan mijn ouders. Ik maakte nadat ik thuis kwam van mijn werk twee brieven open die allebei begonnen met een tot onze spijt moeten wij U mededelen enzovoort. Zucht. Ik pakte wat te drinken en plofte in de bank.De telefoon ging. Ik stond op en liep naar waar het geluid vandaan kwam. Handig op zich, zo’n draadloze telefoon, maar ik liet het ding nogal eens slingeren. ‘Met Maarten.’ ‘Hoi, met Geert. Hoe is het?’ Ik keek even naar het plafond. Daar had ik nu net even geen zin in. ‘Is er iets? Je belde ook al niet terug.’ ‘Ik ben mijn baan kwijt binnenkort, ik ben vooral bezig met sollicitaties.’ ‘Da’s klote voor je. Maak je al ergens een kans?’ ‘Ik heb geen idee. Tot nu toe alleen maar afwijzingen.’ ‘Ik zal het voor je in de gaten houden op mijn werk. Daar hebben ze nog wel eens iemand nodig.’ ‘Doe geen moeite,’ zei ik kort. ‘Als je het niet wilt…..’ Dat was niet eerlijk van mij. Ik was wel erg kortaf tegen hem, hij kon er verder ook niets aan doen dat ik in deze situatie zat. ‘Sorry Geert. Zo bedoelde ik het niet. Maar ik heb besloten ‘Gaat wel,’ zei ik kort. dat ik weer terug naar Brabant wil, dus ik wil daar iets vinden. Zo’n eind heen en weer reizen zie ik niet zitten.’ ‘Wil je weg uit Rotterdam?’ ‘Yep. Ik heb het helemaal gehad hier. Ik was laatst weer een keer bij mijn ouders en ik kwam er achter dat ik het leven daar toch wel erg miste.’ ‘Kan ik je opvrolijken met een etentje vanavond? Of heb je al gegeten?’ Ik dacht even na. Eigenlijk was hij veel te aardig voor me. En ik wilde er ook wel even tussenuit. ‘Lekker. Ben ik eigenlijk ook wel aan toe. Ik heb geen zin om te koken vanavond.’ ‘Ons restaurantje, over een uur?’ Natuurlijk, dat had ik kunnen weten. Nou was het ook een leuk restaurant, meer een eetcafé eigenlijk, maar het was te voorspellen dat hij daar naar toe wilde. ‘Is goed. Haal je dat vanuit Dordrecht?’ ‘Ik doe mijn best. Zie ik je straks.’ We hingen op en ik liep naar de badkamer om me even op te frissen. Ik raakte weer uit mijn dip en wilde net de deur uit gaan toen de telefoon weer ging.‘Maarten,’ zei ik gehaast. ‘Ha, Lau, met Erik.’ ‘Hee, Erik. Als je het niet erg vindt, ik sta op het punt om te gaan.’ ‘Even snel dan. Zoek je nog werk?’ ‘Wat denk je?’ ‘Ze zoeken bij................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........