Het was al weer een maand of wat geleden dat Laurens uit het team was gezet. Veel is er sinds die tijd niet gebeurd. Luc had het prima naar zijn zin in het voetbalteam. De resultaten waren niet echt goed, maar ze stonden nu in de middenmoot. Niet dat Luc dat wat uit maakte. Hij had er gewoon plezier in en dat vond hij het belangrijkste. Erik had er meer moeite mee. Hij had meer een strijdlustig karakter, en kon echt balen als er een wedstrijd verloren werd. Esther en ik waren iedere thuiswedstrijd aanwezig en stonden trouw aan de zijlijn. Op een veilige afstand van de giechelende groep meisjes, dat wel. Erik en Esther hadden het nog steeds goed bij elkaar, ze waren met haar ouders een week op vakantie geweest, en hadden samen op een kamer geslapen in het hotel. Ik moest toegeven, ik was jaloers geweest. Luc niet minder. Dat hadden wij ook wel eens mee willen maken, een hele week samen slapen. Met Maarten en Marieke ging het een stuk minder. Het leek er wel op dat ze op elkaar uitgekeken waren. Ze gingen steeds meer hun eigen ding doen. Dat was vooral lastig voor Esther en Erik, het bleef toch de beste vriendin van haar en Maarten een goede vriend van Erik. Luc en ik stonden er een beetje buiten en dat wilden we zo houden. Maarten praatte er met mij niet zoveel over, hij duwde het een beetje weg. Hij deed net of er niets aan de hand was maar als je goed keek kon je wel zien dat het hem niet lekker zat. Het enige wat wij konden doen was zo gewoon mogelijk doen tegen alle twee. Met Luc en mij ging alles lekker. We hadden het goed samen, geen problemen. Op school waren we nog steeds niet uit de kast en dat vonden we prima. Het verbaasde me af en toe dat niemand iets in de gaten had, we waren eigenlijk altijd samen. Toch waren we samen op een punt gekomen dat het ons niet zou interesseren of het bekend zou worden of niet. We stonden stevig in onze schoenen, vooral na dat gedoe met Laurens bij de voetbalclub en de goede afloop daarvan. We hadden het gevoel dat we de hele wereld aan konden wat dat betreft. Maar zolang er geen aanleiding was om het te vertellen, deden we dat ook niet. Op een middag in de pauze kwam er een jongen op me af lopen. Ik stond op dat moment alleen, Luc zat met Erik binnen te worstelen met een vraagstuk van natuurkunde. Tenminste, Erik worstelde en Luc probeerde het uit te leggen. De jongen keek me nog een keer aan en kwam toen bij me staan. ‘Jij bent Luc toch?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik ben Lau, Luc zit binnen.’ ‘Ook goed,’ zei hij, ‘mag ik je wat vragen?’ Ik keek hem aan. ‘Ga je gang.’ Hij keek even rond en liep toen langzaam naar een plek waar het rustiger was. Ik liep automatisch met hem mee. Toen we op een plek stonden waar niemand in de buurt was keek hij me nog een keer aan. ‘Jullie zijn homo, he?’ vroeg hij toen ineens direct. Ik wist even niet wat ik moest zeggen en keek hem verbaasd aan. Hij glimlachte. ‘Dat weet ik van Tom’ zei hij toen. Ik was een beetje op mijn hoede. ‘Ja, en?’ vroeg ik voorzichtig. Ik vond dan wel dat we stevig in onze schoenen stonden, maar ik kreeg het nu toch wel een beetje benauwd. ‘Klopt toch?’ vroeg hij. Ik knikte. Ontkennen had geen zin. Hij glimlachte. ‘Ik ook.’ Lichte opluchting van binnen. Ik zei nog steeds niets. ‘Ik woon naast Tom, vandaar. Hij heeft mij pas geleden betrapt.’ Ik lachte. Ik begon het nu een beetje te begrijpen. ‘Heb je een vriend?’ vroeg ik. Hij knikte lachend. ‘Maar niemand weet het nog. Ik schrok me dood toen Tom ineens om de hoek van onze schuur kwam fietsen.’ ‘Dat kan ik me voorstellen’ lachte ik. Hij grinnikte. ‘Ik heb Tom daarna toch maar een keer aangesproken. Of hij het stil wilde houden. Hij vertelde dat hij nog twee jongens kende. Ik heb daarna nog een paar keer met hem er over gepraat, dat onze ouders het nog niet weten en zo.’ ‘Spannende tijd,’ zei ik. ‘Inderdaad en toen zei Tom dat ik maar eens met jullie moest praten.’ ‘Zit jouw vriend ook hier op school?’ Hij knikte. ‘Een klas lager, hij is vorig jaar blijven zitten. Maar hij durfde niet naar jullie toe te gaan.’ ‘Mag best hoor. Hoe lang hebben jullie nu iets met elkaar?’ ‘Zes weken nu. Maar we zijn al een hele tijd goede vrienden van elkaar. Ik was al een tijd stiekem verliefd op hem maar dat durfde ik niet te zeggen. We hebben nooit iets aan elkaar gemerkt. Maar ineens gebeurde het gewoon. We zaten naast elkaar achter de computer, onze gezichten dicht bij elkaar. Er gebeurde iets geks in het spel en we schoten in de lach. We keken elkaar aan en voor we het wisten kusten we elkaar.’ ‘Gaaf,’ lachte ik. Hij glunderde. ‘Dat was het zeker. En lekker!’ We lachten. De bel ging en we moesten terug naar binnen. ‘We praten er nog wel een keer verder over,’ zei ik. ‘Graag,’ zei hij, ‘jullie ouders weten het toch al?’ Ik knikte. ‘Ik wil alles weten over hoe dat gegaan is en hoe jullie het verteld hebben.’ We waren al weer bij de deur om naar binnen te gaan. ‘Hoe heet je eigenlijk,’ vroeg ik. ‘Rick,’ zei hij en keek naar een jongen die op een afstandje stond te kijken. ‘En dat is Leo,’ lachte hij er achter aan. Ik glimlachte naar Leo en stak mijn duim omhoog. Leo lachte terug en liep naar zijn lokaal. Ik klopte Rick op zijn schouder. ‘We zien elkaar nog.’ ‘Zeker,’ lachte hij. Maarten zat al in het lokaal en ik ging naast hem zitten. Zijn gezicht stond op onweer. De les begon en ik pakte een blaadje. Ik schreef wat op en schoof het zijn kant op. -Vertel -Wat? -Nee, je kijkt altijd zo vrolijk…… -Niks aan de hand. -Ik ben er voor je als er iets is -Fijn. Maar er is niets. Ik stopte het briefje in mijn tas en keek hem een keer aan. Hij staarde in zijn boek. Dat ging niet goed. Nadat de lessen afgelopen waren liep ik met Maarten naar buiten. Luc kwam naar ons toe gelopen. ‘Tot morgen,’ zei Maarten zonder te stoppen. ‘Maarten,’ riep ik. Hij stond stil en draaide zich even om. ‘Laat me nou maar, Lau,’ zuchtte hij en liep weer door. Luc keek hem na. ‘Gaat niet goed met die twee’ zei hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Jammer’ zei Luc. ‘Dat is het zeker,’ zei ik, ‘maar als hij er niet over wil praten, wat moeten we dan?’ ‘Komt nog wel’ zei Luc ‘let maar op.’ Rick kwam naar buiten gelopen en lachte naar me. Leo liep vlak achter hem. Rick kwam bij ons staan. ‘Luc, mag ik je voorstellen,’zei ik, ‘dit is Rick.’ Luc gaf hem een hand. ‘Zullen we ergens iets gaan drinken?’ vroeg Rick. Luc keek mij vragend aan. ‘Ik heb wel tijd,’ zei ik. ‘Jij Luc?’ Hij zag mijn lachende gezicht. ‘Ehh, ja hoor, ik wel.’ Leo schudde me de hand en glimlachte verlegen. We liepen naar de fietsenstalling en ik klopte Luc op zijn schouder. ‘Ik leg het je onderweg wel uit.’ Op weg naar het winkelcentrum vertelde ik Luc wat er in de pauze gebeurd was. Hij moest er wel om lachen. ‘Die Tom. Moeten wij nou wijze raad gaan geven?’ grinnikte hij. Ik lachte. ‘Dat zal wel meevallen, toch? Maar ze zijn wel nieuwsgierig naar hoe het bij ons gegaan is, denk ik.’ We kochten in het winkelcentrum wat blikjes en gingen op een bankje zitten. Hetzelfde bankje waar ik Esther verteld had dat ik verliefd was. Op Luc. Rick begon meteen vragen te stellen. ‘Hoelang hebben jullie al iets met elkaar?’ ‘Sinds de proefwerkweek, net voor de vakantie,’ antwoordde ik.


‘Hoe hebben jullie het jullie ouders verteld?’ ‘Gewoon een goed moment afgewacht eigenlijk,’ zei Luc. ‘Mijn broer maakte een keer aan tafel een grap, dat wij wel homo’s leken. En toen heb ik zoiets van ‘ja, nou en’ gezegd.’ ‘Toen was het wel duidelijk’ lachte ik. Rick en Leo lachten. ‘We hebben niet een bepaald moment gekozen,’ zei ik, ‘gewoon het juiste moment gebruikt, wachten tot het onderwerp die kant op ging. Mijn moeder begon over de ideale schoondochter en toen heb ik maar een vergelijking met Luc gemaakt.’ ‘Zijn er al veel mensen die het weten?’ vroeg Rick. ‘Al aardig wat,’ zei ik, ‘de goede vrienden van ons weten het, nog eerder dan onze ouders.’ ‘En mijn voetbalteam weet het,’ zei Luc, ‘maar dat was eigenlijk nog niet de bedoeling.’ ‘Hoezo?’ vroeg Rick. ‘Nou,’ lachte Luc, ‘iemand van het team heeft ons zien zoenen in het zwembad. En daar begon hij tijdens de training over te zeiken.’ ‘Deed hij moeilijk?’ vroeg Leo. Die had tot op dat moment alleen nog maar geluisterd. ‘Nogal,’ zei Luc, ‘en hij is door de trainer het team uitgezet, samen met nog twee andere.’ ‘Maar niemand weet het al van jullie?’ vroeg ik. ‘Nee,’ zei Rick, ‘Tom weet het en nu jullie. Dat is het.’ ‘Wil je het al aan jullie ouders vertellen?’ vroeg Luc. ‘Ik weet het niet,’ zei Leo, ‘aan de ene kant wel, maar aan de andere kant eigenlijk niet.’ ‘Kan toch altijd nog,’ zei ik. ‘We zien het wel,’ zei Rick, ‘maar als de ouders van de een het weten, moeten de andere het ook snel weten. Ze kennen elkaar al jaren.’ ‘Ja,’ zuchtte Leo en zei verder niets. Die zat er nog erg mee, dat kon je wel zien. ‘Het klinkt misschien gek wat ik zeg,’ zei Luc, ‘maar je moet het pas gaan vertellen als je zelf aan het idee gewend bent.’ Leo keek hem vragend aan. ‘Zorg eerst maar dat het tussen jullie helemaal goed zit, dat je zelf aan het idee gewend bent dat je verkering hebt met een jongen. Als dat gewoon en normaal voelt, dan sta je sterk om het aan mensen te gaan vertellen.’ Leo haalde zijn schouders op. Ik keek hem lachend aan. ‘Geloof me Leo, als je het aan een paar mensen verteld hebt die je daar in steunen, dan gaat het snel.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Zie dit als een eerste stap,’ zei Luc, ‘het is een heel verschil of je het alleen uit moet zoeken of dat je met een paar mensen er over kunt praten. Wij, Tom, maak daar gebruik van. Je weet dat je ons kunt vertrouwen.’ ‘Gaan mensen het op een gegeven moment niet aan ons merken?’ vroeg Leo. ‘Heb jij ooit iets aan ons gemerkt?’ vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. ‘Wij staan vaak met zessen bij elkaar, heb je ooit iets gemerkt aan die vrienden van ons? Die weten het toch allemaal al lang.’ Leo keek al wat vrolijker. Luc klopte hem een keer op zijn schouder. ‘Alles op zijn tijd, jongen.’ Rick stond op. ‘Ik moet zo weer naar huis.’ Leo stond ook op. ‘Bedankt’ zei hij. ‘Graag gedaan’ zei ik. ‘Als er iets is,’ zei Luc, ‘dan kun je altijd praten. En we willen wel op de hoogte blijven hoe het verder gaat met jullie natuurlijk.’ Rick lachte. ‘Afgesproken.’ Ze liepen naar hun fietsen en gingen weg. Luc keek me lachend aan. ‘Kom. Gaan we ook maar eens naar huis.’ We fietsten naar zijn huis en hielden elkaar stevig vast in de schuur. Ik kuste zijn nek. Hij pakte mijn gezicht en drukte een kus op mijn lippen. Een wilde tongzoen volgde. De volgende dag ging het nog niet veel beter met Maarten. Esther en ik liepen samen met Erik en Luc in de pauze richting de fietsenstalling. Daar stonden we tenminste alleen. Ik keek Esther een keer aan. ‘Ik zeg niks,’ zei ze, ‘dat heb ik Marieke beloofd.’ ‘Die praat tenminste, Maarten zegt helemaal niets,’ zuchtte ik. ‘Tegen jou dus ook niet?’ vroeg Erik. Ik schudde mijn hoofd. ‘Wij kunnen er toch niet aan doen,’ zei Luc, ‘dat ligt helemaal bij hen.’ Esther knikte. ‘Waar zijn ze eigenlijk?’ vroeg ik. ‘Daar achter ergens, ze stonden te praten,’ mompelde Esther. ‘Ik vind het zo jammer he,’ zei ze ineens fel. We knikten allemaal. De bel ging. We liepen het schoolgebouw in voor de laatste lessen van die dag. Ik liep het lokaal in, Maarten kwam net iets later binnen en ging naast me zitten. Hij pakte een briefje en schoof dat mijn kant op. -Het is over -Helemaal? Ik keek even naar hem. Hij knikte. Ik pakte het briefje weer. -Kut. -Heel erg kut. -Straks even praten? Hij haalde zijn schouders op en stopte het briefje weg. Dat moest ik nog zien. Ik liet hem nu niet alleen staan. Na de laatste les liep ik met hem naar buiten. Esther liep mij voorbij. ‘Ik zie je vanavond bij de training’ zei ze. Die wou dus praten. We gingen anders nooit bij de trainingen kijken. Ik hield Maarten in de gaten, Luc haalde ons in. ‘Foute boel?’ vroeg hij. Ik knikte. ‘Fiets maar met hem mee, ik zie je straks wel,’ zei Luc. Ik gaf hem een knipoog en hij sloeg me op mijn schouder. Maarten en ik stapten op de fiets en reden weg. Stilte. Wat zeg je op zo’n moment? Hij begon zelf. ‘Het zal wel beter zijn zo.’ ‘Heeft zij het uit gemaakt?’ ‘Ze vond dat we uit elkaar groeiden.’ Stilte. Hij verbrak die weer. ‘Misschien heeft ze wel gelijk. Ze wilde ook goede vrienden blijven, het lag niet aan mij zei ze.’ ‘Dat is al wat.’ Hij lachte sarcastisch. ‘Ja nou, dat is een hele troost.’ Ik klopte een keer op zijn schouder. ‘Geef het tijd, Maarten.’ ‘Ik zal wel moeten’ zuchtte hij. ‘Kom je nog even bij mij thuis wat drinken?’ vroeg ik. ‘Nee, laat mij maar even. Bovendien, het was wel duidelijk dat dit zou gebeuren. Dank je Lau, maar ik red me wel.’ Ik keek hem even aan, hij glimlachte. ‘Ik zie je morgen wel,’ zei hij en sloeg rechtsaf naar zijn huis. Ik stak mijn duim even omhoog en trapte door. Toen ik thuis aankwam stond Luc voor de deur te wachten. Ik gaf hem een kus.


‘Niemand thuis?’ vroeg ik. ‘Nee, ik heb aangebeld, maar er was niemand.’ Ik zette mijn fiets in de schuur en deed de keukendeur open. We pakten wat te drinken en liepen naar boven, naar mijn kamer. ‘Het is nu dus uit?’ vroeg Luc. Ik knikte. ‘Marieke heeft het uit gemaakt, ze vond dat ze uit elkaar gegroeid waren.’ ‘Hoe is het met Maarten?’ ‘Ik weet het niet. Hij doet er redelijk nuchter over, hij zag het aan komen, maar hoe het diep van binnen zit, ik heb geen idee.’ Luc duwde mij op mijn bed en kwam naast me liggen. Hij sloeg zijn armen om me heen en kuste me. Hij hield me stevig vast.

‘Dat doen wij nooit he?’ fluisterde hij. ‘Jou wil ik nooit kwijt,’ zuchtte ik en gaf hem een lange zoen. Onze tongen vonden elkaar en draaiden langzaam om elkaar heen. Zijn hand verdween onder mijn shirt en streelde mijn rug. Zijn nagels krasten zacht over mijn huid. Ik streelde zijn rug onder zijn shirt door, Luc zuchtte. We hoorden beneden de keukendeur open en dicht gaan, Luc kuste me. Ik riep een keer hallo naar beneden en zocht met mijn tong die van Luc. Ik kneep in zijn rug en genoot van een langzame tongzoen. Als we mijn moeder de trap op hoorden komen hadden we nog tijd genoeg om te gaan zitten. Luc lag boven op mij en duwde met zijn kruis tegen die van mij. Hij bewoog langzaam op en neer, ik kreunde. Ik graaide door zijn haar, mijn mond liet die van hem niet los. Ik hoorde voetstappen de trap op komen en liet Luc los. Mijn moeder kwam de kamer in. ‘Hoe was het vandaag op school?’ vroeg ze. ‘Hmm,’ mompelde ik en haalde mijn schouders op. ‘Niet goed?’ vroeg ze verbaasd. ‘Het is uit tussen Maarten en Marieke, dus leuk is anders,’ antwoordde ik. ‘Ach,’ zei ze, ‘wat jammer. Ze zagen er zo leuk uit samen.’ ‘Dat vonden wij ook,’ zei Luc, ‘maar je doet er niets aan.’ ‘Nee, dat is zo jongen,’ lachte mijn moeder. Luc stond op om naar huis te gaan. ‘Ik heb nog wat huiswerk, en vanavond de training,’ zei hij. ‘Ik kom kijken,’ zei ik. Luc keek me verbaasd aan. ‘Esther komt ook, die zal wel even willen praten over het gedoe.’ ‘Ik dacht al,’ lachte Luc, ‘ik kon me al niet voorstellen dat je voor mij kwam.’ Mijn moeder lachte en ging weer naar beneden. Ik kneep Luc in zijn zij. ‘Ik kom je wel ophalen, fietsen we samen,’ grinnikte ik. Hij sloeg zijn arm om me heen en kuste me. ‘Is gezellig,’ zei hij en liep naar beneden. Ik leunde tegen een hek naast het veld, Esther zwaaide naar mij toen ze aan kwam lopen. Een eindje verder stonden een paar meisjes naar de trainende jongens te kijken. Esther kwam naast me staan en keek naar Erik. ‘Maarten nog iets gezegd?’ vroeg ze. ‘Niet echt. Ik heb begrepen dat Marieke het uitgemaakt heeft omdat ze vond dat ze uit elkaar gegroeid waren.’ Esther knikte. ‘Ja, ik snap haar ook niet helemaal. Het ligt ook niet aan Maarten zei ze, maar helemaal aan haar zelf. Ze vertelde ook dat Maarten het heel erg vond.’ ‘Dat zal wel, ja,’ zei ik, ‘maar dat laat hij niet merken. Tenminste, hij zegt er weinig over.’ ‘Het is een binnenvetter, Lau.’ ‘Ik weet het. Diep van binnen gaat hij door de grond volgens mij. Is er nog kans op een redding, denk je?’ ‘Nu niet in ieder geval, daar is Marieke heel duidelijk in. Ik vraag me wel eens af of er iets gebeurd is tussen die twee.’ ‘Wie zal het zeggen, Esther. Daar hoor je ze niet over. Gaat ons ook geen bal aan eigenlijk.’ ‘Nee, inderdaad. Volgens mij is er ook niets speciaals gebeurd. Het blijft klote. Het was altijd wel gezellig met z’n allen,’ zuchtte ze en schoot in de lach. Erik was uitgegleden op het natte veld. Luc stak lachend zijn hand uit en hielp Erik weer overeind. ‘Toch ben ik benieuwd hoe het verder zal lopen’ zei Esther. ‘Anders ik wel.’ De training was afgelopen en Luc kwam samen met Erik naar ons toe gelopen. Erik gaf Esther een kus. ‘Vond je wel leuk om mij uit te zien glijden zeker?’ lachte hij. Esther grinnikte en gaf hem een kus terug. Luc streek een keer over mijn rug. We liepen naar de fietsenrekken en gingen naar huis. ‘Drink je nog wat bij mij?’ vroeg Luc. ‘Is goed,’ zei ik, ‘even dan, ik maak het niet te laat.’ We praatten nog wat over Maarten en Marieke bij hem thuis, maar meer dan er zijn voor die twee de komende tijd konden we toch niet doen. Ik hoopte dat het weer goed zou komen met die twee. Weken gingen voorbij. Het was nog steeds uit tussen Maarten en Marieke, maar ze praatten wel weer gewoon met elkaar. Op een middag begon Maarten er over te praten. We zaten samen in de aula van de school, er was een les uit gevallen. Hij staarde een beetje voor zich uit. ‘Ik blijf een leeg gevoel houden,’ zei hij ineens. Ik keek hem aan. Hij glimlachte. ‘Ik zal je er niet mee lastig vallen.’ ‘Doe dat eens wel. Verveel me eens.’ Hij keek me lachend aan. ‘Val me eens lastig, Maarten, ik wil het.’ Ik grinnikte en keek hem spottend aan. Hij lachte en gaf me een duw. Daarna keek hij serieus voor zich uit. ‘Ik mis haar, Lau.’ Hij zuchtte. ‘En niet zo’n beetje ook.’ Hij keek me een keer aan. ‘Als ik nou wist wat er aan de hand was. Ja, ik merkte ook wel dat het niet

lekker liep, maar zij vond gewoon dat we uit elkaar gegroeid waren. Wat moet ik daar nou tegen doen?’ ‘Iets geks, iets speciaals? Ik weet het ook niet, Maarten. Had zij dan geen idee waar het aan lag?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, gewoon uit elkaar gegroeid volgens haar. Ik had er nog wel moeite voor willen doen, maar ja…’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Als zij niet wil…’ ‘Ik ben wel blij dat jullie gewoon met elkaar om kunnen gaan’ zei ik. ‘Dat is waar, ben ik ook wel blij mee, maar het is niet gemakkelijk hoor,’ zuchtte hij. ‘Kan ik me voorstellen, Maarten. Ik heb me proberen voor te stellen dat het zou gebeuren met Luc en mij, maar ik zou toch behoorlijk in paniek raken.’ ‘Niet doen, Lau, niet doen. Word je gek van.’ Ik klopte hem op zijn schouder. Hij glimlachte. ‘Af en toe ben ik wel jaloers op jullie,’ zei hij, ‘en Erik en Esther.’ ‘Sorry,’ zei ik. ‘Ben jij nou gek,’ lachte Maarten, ‘daar moet je je niet schuldig over voelen.’ De les was afgelopen en de aula stroomde vol. Het was pauze. Luc liep naar ons toe. ‘Bedankt, Lau,’ zei Maarten voor dat Luc bij ons kwam zitten. ‘Altijd, Maarten, onthoud dat. Als je wilt praten kan dat altijd he?’ Hij glimlachte. Luc zag aan ons gezicht dat we een serieus gesprek hadden gehad en kon wel raden waarover. Maarten stond op. ‘Ik ga even naar buiten,’ zei hij en verdween. Luc kwam naast me zitten en klopte op mijn been. ‘Zei ik toch al, dat hij wel een keer zou praten?’ Hij lachte naar me. ‘Je hebt gelijk, Luc. Hij zit er wel erg mee.’ ‘Is ook niet gek, toch?’ ‘Nee, zeker niet, maar het blijft lullig.’ Rick kwam aanlopen en ging bij ons aan tafel zitten. ‘Hee, Rick,’ zei ik, ‘hoe is het?’ ‘Goed,’ lachte hij, ‘we hebben het een paar goede vrienden verteld.’ ‘Gaaf,’ zei Luc. ‘En? Goed op gereageerd?’ ‘Ja hoor,’ zei Rick, ‘dat viel reuze mee. Komend weekend willen we het thuis gaan vertellen.’ ‘Wow, heftig,’ zei Luc. Rick lachte. ‘Leo is op van de zenuwen. Die maakt zich er grote zorgen om.’


‘Zet er geen druk op, Rick, geef hem de tijd als hij dat nodig heeft,’ zei ik. ‘Doe ik ook wel, hij wil het zelf ook wel, maar hij piekert er meer over dan ik.’ Rick stond weer op. ‘Hou ons op de hoogte,’ zei Luc, ‘en sterkte dit weekend.’ Rick lachte en liep weg. ‘Pfoe,’ zei Luc, ‘waar ze zin in hebben. Vooraf plannen om het te vertellen. Moet je toch een heel serieus gesprek gaan beginnen vanuit het niets.’ Ik glimlachte. ‘Ik ben blij dat wij dat niet zo gedaan hebben,’ zei ik. ‘Iedereen op zijn eigen manier,’ zei Luc, ‘maar ik zou het niet kunnen.’ We keken Rick na en zagen Marieke binnen komen. Ze lachte naar ons en kwam bij ons zitten. ‘Hoe is het?’ vroeg ik. ‘Gaat wel’ zei ze. ‘Ik moet wel zeggen dat ik een beetje verbaasd was,’ zei Luc, ‘nooit gedacht dat het ooit uit zou gaan tussen jullie.’ ‘Ik ook niet,’ zei ze, ‘maar op een gegeven moment was het allemaal zo gewoon, er was niets speciaals meer aan.’ ‘Ja,’ lachte ik, ‘is dat niet altijd zo, je raakt aan elkaar gewend, dat is toch normaal?’ ‘Jawel,’ zei Marieke terwijl ze voor zich uit zat te staren, ‘maar het werd zo’n sleur.’ Luc keek me even aan en haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het verder ook niet,’ zuchtte ze, ‘het ligt ook niet aan hem. En er is ook geen ander, wat een hoop mensen hier denken. Word ik eigenlijk ook niet goed van.’ Ik lachte. ‘Ik geloof je, Marieke. Van dat geroddel zou ik me niets aantrekken als ik jou was.’ ‘Er was zelfs iemand die dacht dat ik nu iets met jou had, Lau,’ grinnikte ze. ‘Ha, dat meen je niet. Echt?’ Ze knikte. ‘Hoorde ik ook maar via via, geen idee wie dat nou eigenlijk was.’ ‘Als dat waar was had je grote ruzie gehad met Esther denk ik.’ Ze lachte. ‘Dat weet ik wel zeker.’ De bel ging en ze stond op. Ze aaide een keer door mijn haar en kuste me op mijn voorhoofd. ‘Zo, ik hoop dat ze het gezien hebben, kunnen ze weer door roddelen.’ Luc schoot in de lach. ‘Bedankt voor het praten jongens, en dat jullie gewoon blijven doen tegen Maarten en mij.’ ‘Graag gedaan,’ zei Luc, ‘maar dat is toch normaal? Als jullie dat zelf doen, waarom wij dan niet?’ Ze kuste hem op zijn voorhoofd. ‘Zo, snappen ze het helemaal niet meer.’ Ze grijnsde. Haar humor was ze in ieder geval nog niet kwijt. De volgende maandagochtend fietsten Luc en ik samen naar school. In de fietsenstalling kwamen we Leo tegen die net zijn fiets op slot zette. ‘Hee, Leo,’ zei Luc, ‘hoe is het gegaan?’ Leo glunderde. ‘Goed, man, echt goed. Zaterdag zijn we eerst naar zijn thuis gegaan en het................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!