Een onverwachte bekentenis zet het hele leven van het dorp en haar bewoners volledig op zijn kop. Dit geeft een grote ommezwaai op het leven op de boerderij. Het verleden herleeft weer………. En Arend en Jan met hun gevoelens? Weten de daar plaats en ruimte voor te geven? Of worden ze opgeslorpt door de waan van de dag………..

Ze veegde met haar hand langs de ogen. Dit had meer van haar gevraagd dat ze wilde toegeven, maar nu ging ze door. Ze ging nu zelf eens de touwtjes in handen nemen. Voor haar beide jongens had ze alles over. Ze zouden haar eens van een andere kant leren kennen. Van een strijder en volhouder. Tot het laatste gaatje. Zij wilde de wereldse man van vroeger terug. Hoe? De tijd zal het leren.

Deel 7:

Het werd een latertje die avond. Ik had naar huis gebeld om het nieuws te vertellen en ze waren daar blij verrast.

De kranten van de afgelopen week werden erbij gehaald en helemaal doorgespit. Er stond in de zaterdageditie van vorige week een vergelijkend warenonderzoek en daar hadden we natuurlijk veel aan. Advertenties werden uitgeknipt. De folders zouden we morgen bij mij thuis bekijken, want die werden hier niet geleverd. We waren zo verdiept in het uitspitten van de kranten, dat voor we er erg in hadden de keukendeur open vloog.

Pa kwam binnen. Lijkbleek en helemaal van de kook zakte hij op een stoel en steunde op zijn ellebogen op tafel en hield zijn hoofd tussen zijn handen. ‘Die klootzak, die verdomde gore klootzak. En hij heeft mij de laatste 10 jaar voorgehouden dat alles de straf van God was. Dan moet hij nu ter plekke dood vallen. Dat zou dan pas rechtvaardig zijn. Die klootzak die gore klootzak’.

‘Het was doodstil en alleen de adem van een ingehouden woede vulde de kamer.

‘Wat is er Nanco, vertel wat is er, wat is er gebeurd!’ Mams vloog naar hem toe en pakte hem bij de schouders.

‘We hadden spoedberaad van de kerkenraad. Dat is natuurlijk allemaal geheim wat daar besproken wordt. Maar ik vertik het om dit geheim te houden. Ik maak hier zelfs politiewerk van.’

‘Maar wat is er dan wat mag er niet gezegd worden.’ Terwijl mams dat zei keken wij geschrokken met opengesperde ogen naar dat tafereel aan de keukentafel.

Met horten en stoten begon pa zijn verhaal. Aan de trillingen in zijn stem merkten we de ingehouden woede en frustratie. Het bleef doodstil. Alleen het tikken van de klok verbrak de stilte. Starende naar zijn handen zonder zijn blik ook maar één keer op ons te vestigen deed hij zijn verslag. Zoekende naar de juiste woorden. Maar met een kop zo vol teleurgestelde emotie was het moeilijk duidelijk zijn zienswijze bij ons neer te leggen. Maar hij deed het.

Het zou een enorme ommezwaai betekenen in ons leven.

‘Er is een anonieme brief binnen gekomen dat de dominee niet met zijn handen van de meisjes af kan blijven. Er zijn er zelfs een aantal met name genoemd. Nu willen ze dat onder de noemer van vergeving van zonden gooien en dat niet verder naar buiten brengen. Ik was woedend. Ik zal jullie verdere details besparen, maar ik kan je verzekeren dat ik danig uit de slof ben geschoten. Maar het gekke was dat ik er samen met Henk alleen voor stond. Er zei zelfs iemand dat we dat niet zo hoog moesten opnemen.

Toen brak er mij iets. Na het gesprek van vanmiddag dat bij mij al wat aan het denkwerk had gezet en na wat vorige week gebeurd was tussen mij en de jongens sloegen echt alle stoppen door. Ik heb een kerel over tafel getrokken en als ze me niet bij hem weg hadden gehaald had ik een ongeluk begaan. Ik heb mijn functie als lid van de kerkenraad neergelegd en gezegd dat ze me in dat gebouw nooit meer zien. Ook dat het een stelletje smerige huichelaars zijn, die zeker allemaal met hun buurmeisjes of misschien wel met hun eigen dochters de koffer induiken. Ik heb jaren van mijn gezinsleven weggegooid voor een stel smerige huichelaars.’

‘Heb je dat gezegd?’

‘Ja,’ en zijn blik ging in het rond en bleef rusten op het gezicht van mams. ’Ik meen het ook. Uit het diepst van mijn hart. En ik voel mij bevrijd, dat kan ik je wel zeggen. Jongens, mijn beide jonge kerels, mijn eigen vlees en bloed, nu is het moment ook om jullie mijn excuses aan te bieden. Wat er vorige week gebeurde is van jullie, daar had ik me helemaal niet moeten bemoeien. Maar dat heeft te maken met mijzelf. Ik werd opeens met iets geconfronteerd dat heel diep heel diep was weggezakt. Ik werd geconfronteerd met iets dat ik had weggestopt, maar mij heel dierbaar was. Ik had het zo diep weggestopt dat ik het was vergeten, maar door jullie is het er weer. Dat heet leven.

Ik wil weer kunnen genieten wat mijn leven vroeger zo mooi heeft gemaakt en van waarde en dat die kerk me dat helemaal kapot wilde maken. Ooit zal ik dat jullie eens vertellen. Wees er alsjeblieft voor elkaar als broers en laat daar niet zo’n drieste vader tussenkomen. En ik had jullie al helemaal niet mogen slaan. Lieve, lieve jongens kom hier. Ik houd van jullie en ben hartstikke trots om mijn stel. Willen jullie mij vergeven? Ik houd van jullie zoals jullie zijn, allebeide.’

Hij pakte de beide jongens die net zo lang waren als hem en kuste ze allebei op hun hoofd. Pakte ze daarna stevig bij hun krullenbol en trok ze naar hem toe. Een inniger en intenser omhelzing hadden ze nog nooit gehad. Ze wisten dat hij het meende. Vanuit het diepst van zijn hart.

En naar mams vervolgde Nanco: ‘Mam en waarom? Dat is iets voor mannen onder elkaar. Is het zo voldoende ?’

‘Ik heb het helemaal begrepen, het is goed zo. En bij wat je nu doet herken ik weer mijn kanjer van vroeger.’ En ze kuste in de lucht naar hem toe.

‘Fijn pap, daar heb ik op gewacht. Wij vergeven je, maar het heeft voor mij wel een stuk verdriet gebracht. Dat mag je best weten. Maar het is goed zo.’ Martijn gaf zijn vader een dikke kus en ook Arend vloog hem blij om de hals. Bij moeders biggelden de tranen van emotie over de wangen.

Maar Nanco was nog niet klaar en ging door met zijn verhaal: ‘Ik was de laatste jaren helemaal mezelf niet. Ik heb me door angst en bezorgdheid met een voorwendsel laten beïnvloeden door die kerel. Maar nu ben ik er wel. Ik ben helemaal wakker geschud, door jullie en door mams en samen gaan we kijken welke stappen we morgen gaan en kunnen ondernemen. Ik heb in ieder geval een kopie van de brief en de namen van een paar schachtoffers. Jullie krijgen het toch te horen want het zijn bekenden. Daarom wilde ik dat jullie dit hier van mij zouden horen. Ook Jan, want die is hier kind aan huis. We gaan samen een nieuwe toekomst tegemoet en laten van het oude, wat we niet wilden, achter ons.’

Ik was helemaal onder de indruk. Ik had een brok in mijn keel. Ik voelde me een beetje toeschouwer en ook weer niet. Ik kreeg een heel andere kijk op de vader van Arend en Martijn. Wat me nu enorm opviel was hun gelijkenis. Het zelfde profiel. Dezelfde bouw van hun lijven. Alleen de ogen. Subtiel, maar het viel mij op omdat ik de beide jongens kende. De ene keer keek Nanco als Martijn en de andere keer als Arend. Heel apart. Dat was me nog nooit zo opgevallen. Ik vond het zelfs fascinerend. De beide zonen terug te zien in hun vader. Samen dronken we er nog een glaasje Beerenburger op (bij hoge uitzondering, want we drinken nooit alcohol) en ik ging naar huis. Martijn en Arend liepen samen mee. Arend zei: ‘Blijf jij maar even bij pa en mams, dan laat ik Jan wel uit.’

‘Oké, zei Martijn en trok zijn wenkbrauwen verbaasd op, dan neem ik nog een glaasje, zal me goed doen. Dan kan ik tenminste slapen.’

‘Wat een verhalen allemaal man, en wat een ommekeer. Kan ik daar thuis over hebben? Ik weet zeker dat mijn ouders nog op zijn. En tenslotte is het het beroep van mijn moeder. Als vertrouwenspersoon van de GGD heeft ze vaker met zulke dingen te maken. Ze zal er ook wel bij betrokken worden.’

‘Doe dat maar wel, anders worden het allemaal geheimpjes.’

‘Ja, en dat van ons is het grootste.’

We stonden in de schaduw van de stal en kusten elkaar. Zo innig, zo intiem. Ik voelde het gezwollen kruis van Arend door zijn broek heen.

‘Alweer?’

‘Ja, ‘t gaat vanzelf.’ grinnikte hij

‘Maar nu naar huis, anders valt het zo op, je zag Martijn al kijken.’

‘Morgen is er weer een dag.’

‘Ik denk aan je, kus.’

‘Dag lieverd,’ en na een dikke lange hartstochtelijke kus ging ik naar huis.

Arend liep terug naar de keuken. Mams was aan de telefoon. Ze belde Ria (Jans moeder), zodat die ervan wist als Jan thuis kwam. Hij zag dat zijn broer nog net in één teug een glaasje achterover sloeg. Hij griezelde er van. Hij was verbaasd. Drinken deden ze nooit, maar ja, er was vanavond ook wel heel veel gebeurd.

In de keuken rook het naar Beerenburg, hij grinnikte:

‘Ik ga naar bed. Wat een dag. Ik hoop dat ik kan slapen.’ Hij zag dat Martijn een glaasje in één keer achterover sloeg. Pa zei:

‘Je hebt gelijk want morgen wachten de koeien niet, ik ben blij dat het weer goed is kerels. Niet te veel Martijn, je drinkt nooit en dit spul is sterk en hakt er behoorlijk in.’

Martijn stond op hield zich vast aan de tafel en grinnikte: ‘Dat merk ik. Ik ga met je mee naar boven.’

Martijn en Arend sliepen aan de achterkant van de boerderij. Daar was veel ruimte. Ze hadden beiden grote kamers, die van Martijn noemden ze zelfs een balzaal. Ze hadden hun eigen badkamer en verder waren er op die verdieping nog twee logeerkamers die echter zelden gebruikt werden. Pa en mams sliepen beneden aan de andere kant van de boerderij. Achter Martijn liep Arend de trap op. Martijn moest zich goed vasthouden en steunde tegen de trapleuning.

‘Gaat het wel?’

‘Dat spul is sterk man.’

‘Kom mee naar bed.’

‘Nee eerst tandenpoetsen. Ik moet uit mijn smoel die smaak kwijt.’

Arend ondersteunde Martijn naar de badkamer en daar werden tanden gepoetst. Arend moest grinniken toen die zijn broer in de spiegel zag. Twee dezelfde blonde krullenkoppen, alleen keek de één wat wazig.

‘Kom mee, ik breng je naar je kamer.’

En daar gingen de beide broers. Martijn zakte op bed en liet zich vallen en wilde onder het dekbed kruipen.

‘Eerst uitkleden man.’

‘Hoeft niet.’

‘Tuurlijk wel, je gaat toch niet in je kleren slapen.’

‘Maakt mij dat uit. Fijn dat pa zijn excuses heeft aangeboden. Wat zou hij met vroeger bedoelen?’

‘Ik heb iets van mam gehoord, maar daar gaan we het nu niet over hebben. Kom ik help je.’

Arend trok zijn broer de kleren uit en zag dag hij een wijde boxer aanhad.

‘Wou je die aanhouden of ook uit.’

‘Nee laat maar aan,’ en hij stopte zijn broer onder het dekbed.

Beide jongens hadden een tweepersoon bed. Daar konden ze lekker wijduit liggen. Toen ze jonger waren kropen ze vaak ’s avonds nog even bij elkaar om de dag nog even door te nemen. Geheimen hadden ze nooit voor elkaar. Daar was de laatste tijd niet meer zoveel van gekomen. Martijn draaide zich om en keek Arend lodderig aan:

‘Arend, zou hij het ook met Angela hebben gedaan?’

‘Hoezo?’ Arend ging op de rand van het bed zitten.

‘Ik…… eh….. zal…. eh…. je wat vertellen wat je nog niet weet. Je weet dat Angela en ik goed met elkaar op kunnen schieten hè.’

‘Ja dat is geen geheim en dat weet iedereen. Jullie zijn net een stelletje, maar je moet nu slapen man.’

‘Nee dit wil ik je nu vertellen. Was dat maar zo. We hebben

ook wel eens gekust en zo, maar toen ik verder wilde gaan en haar gewoon lekker innig wilde vasthouden en zo duwde ze me van zich af en zei dat dat niet mocht, dat was zondig. Maar ze wilde wel goede vrienden blijven. Heel goede vrienden zelfs en ze zei ook dat ze me graag mocht en ook dat ze van mij hield, maar dat ze dingen niet mocht moest ik tegen niemand vertellen. Ook tegen jou niet.’

‘Ik heb geen idee, maar als je elkaar graag mag is zoenen toch heerlijk. Het lijkt het fijnste te doen wat er is als je van iemand houdt.’ zei Arend schijnheilig.

‘Of zou ze niet van me houden en me alleen maar aan het lijntje houden.’

‘Ik denk wel dat ze gek op je is, want jullie zijn al vanaf groep acht altijd bij elkaar.’

‘Ik weet het niet meer. Ik kan nu niet meer zo goed nadenken, ben een beetje duizelig.’

‘Ga jij maar lekker slapen, morgen praten we wel verder, ik zal er met niemand over hebben.’

Arend ging naar zijn slaapkamer kleedde zich uit en ging in bed liggen. Hij lag op zijn rug met de handen onder zijn hoofd. Hij kon de slaap niet vatten. De laatste paar dagen was er ook zo veel gebeurd, meer dan in de afgelopen jaren. Het was net een sneeuwbaleffect. Het begon met één voorval en het één na het ander gebeurde. Gewoon een kettingreactie. Of een domino effect hoe je het ook maar noemde. Wat pap en mam morgen van plan waren had hij nog geen idee maar dat er wat zou gaan gebeuren stond als een paal boven water. Dan ook nog een TV en pa uit de kerkenraad. Meer kon bijna niet en nu ook nog het verhaal van Martijn. Dat baarde hem grote zorgen, Er klonk zoveel verdriet en onmacht uit die stem van zijn broer. Wat zou hij hem graag willen helpen. Maar hoe? Daar moest het maar eens met Jan of samen met Jans moeder over hebben.

Bij de gedachte aan Jan bewoog het onder de lakens. Wat was dat toch een heerlijke vent. Hij deed de rand van zijn boxer (ook een wijde) naar beneden en nam zijn paal eens lekker in de hand. Heerlijk….. Zachtjes trekken. En direct verspreidde zich een warme goed door zijn lijf…..Heerlijk. Hij zag de lieve mooie donkere krullenkop van Jan voor zich met die enorme mooie sprankelende ogen die hem verliefd aankeken. Dat maakte hem helemaal blij. Zijn geile stemming weg plotseling onderbroken door een hartstochtelijk huilen uit de andere kamer. Martijn? Snel trok hij zijn broek omhoog en vloog het bed uit.

Daar lag Martijn. Zijn hoofd in zijn kussen geklemd erbarmelijk te huilen. Zijn schouders schokten en stotend kwamen de huilkreten, gesmoord door het kussen uit zijn mond. Door de drank waren alle remmen los. Hij schudde hem zachtjes bij zijn schouders.

‘Martijn, ik ben hier. Wat is er.’

Martijn draaide zich naar hem om en klemde zich vast. Zijn nat betraande gezicht voelde hij tegen zijn schouder.

‘Angela ik weet het nu zeker. Ik zie................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older17 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!