Het was alsof de tijd was teruggezet.

En na een dikke kus verlieten we de stal op weg naar een bakkie, maar het ratelde nog in mijn hoofd. Ik was er nog niet uit hoe ik hier mee om moest gaan en zo te merken Arend ook niet. Ongemerkt liepen hand in hand naar de boerderij, helemaal in gedachten.

Deel 19:

Aan de koffietafel was het een gezellig gebabbel. Mam was blij met de tv en ze vertelde wat ze allemaal had gezien. Wij hadden er wat minder aan, omdat ons schoolwerk behoorlijk wat tijd in beslag nam. Nog even en dan het centrale examen en dan……………….. Arend en ik wilden medicijnen gaan studeren, Martijn wilde naar de Landbouwhogeschool en Angela was er nog niet helemaal uit. Ze twijfelde tussen biologie, maar de landbouwhogeschool leek haar ook wel leuk. Dus genoeg stof om samen over te praten.

‘Wat zijn jullie plannen het weekend?’ vroeg Nanco aan de jongens.

‘Studeren en zwemmen en verder hebben we niet zoveel plannen.’

‘Ik heb een vraag aan jullie.’

‘Zouden jullie zaterdagavond en zondagmorgen alleen kunnen melken? Wim heeft mij uitgenodigd om een dagje naar Amsterdam te komen en dan zaterdag avond als vanouds weer eens te gaan stappen om onze vriendschap weer nieuw leven in te blazen. Ik heb er met mama over gehad en die vindt het prima. Ze is blij dat Wim ons zo geholpen heeft en weer lid is van de familie.’

Marieke was blij dat het tot nu toe zo was gelopen zoals ze gehoopt had. Ze was heel blij dat Wim toch had willen komen. Die had het heel erg moeilijk gehad toen tijdens haar ziekte Nanco zijn hulp resoluut had afgewezen. Nadien had ze hem ook niet meer gezien. Tijdens een heel moeilijke periode had ze hem opgebeld en gevraagd om eens met Nanco te praten. Hij wilde dat alleen doen als Nanco hem dat zelf vroeg. Zijn deur stond altijd voor hem open. Maar Nanco wilde daar niets van weten en wanneer zij daarover begon eindigde dat alleen maar in ruzie. Daarom was dit moment voor haar een alles of niets moment geweest. Wim had dat begrepen en was onmiddellijk gekomen. En zo te zien waren de oude banden weer goed aangehaald. Ze had Nanco de laatste jaren niet zo zien stralen, ondanks de problematiek waar ze momenteel nog volop in zaten en wat nog komen zal. Maar problemen zijn er om opgelost te worden en zij had de regie in handen genomen. Ze had ook aan Wim gevraagd om Nanco mee te nemen naar Amsterdam, maar Nanco mocht niet weten dat dat van haar kwam. Zij wist hoe de beide mannen aan elkaar gehecht waren. Ze wist ook dat het dieper ging dan een gewone vriendschap. Maar meer wilde ze ook niet weten. Het was goed zo. De foto’s die boven in de koffer lagen spraken voor zichzelf. Daar hadden Wim en Nanco ook nooit een geheim van gemaakt. Een ding wist ze zeker. Nanco hield van haar en zij van hem. Zij wist ook dat Wim dat ook helemaal respecteerde. Die zou nooit tussen hen in komen te staan. Dat had hij op hun bruiloft heel nadrukkelijk gezegd. En tegen haar persoonlijk. Ik ben geen wig maar een boom dat wanneer dat nodig is jullie tegenaan kunnen leunen. En nu was dat moment daar. En hij bleek zelfs meer dan een boom te zijn. Zij was dankbaar en blij en zag de toekomst weer helemaal zitten. Met Nanco en de jongens. Maar ook met Wim.

Arend stootte mij onder tafel veel betekenend met zijn knie aan en ik stootte terug. Wij wisten wel beter.

‘Dan help ik natuurlijk ook wel mee,’ zei Angela. ‘Ik wil graag leren melken, als ik jullie zo bezig zie dan jeuken mijn handen om mee te helpen.’

‘Jij in de melkput?’ Vroeg Martijn verbaasd en ik grinnikte en Arend zei: ‘Martijn kan je precies uitleggen hoe alles moet. Maar het is hard werken. Dan doen Jan ik het voeren en de mest.

‘Heb ik nog wat te vertellen?’ zei Martijn quasi beledigd.

‘Nee niets,’ Angela lachte. ’Dus vader Nanco, ik kom de mannen ondersteunen.’

‘Maar maak er dan een heel weekend van.’ zei Arend.

‘Dat had ik ook al gezegd.’ En mama wees zo naar de jongens.

‘Nee jongens, jullie hebben de laatste tijd al veel ingesprongen.’

‘Dat valt wel mee,’ glunderde Martijn naar Angela. ‘We hebben nu extra hulp en dan krijgt zij de routine goed te pakken.’

‘Ja,ja, jullie saampies in de melkput. Dat betekent dus dat Jan en ik het hele weekend kunnen voeren en mest schuiven. Jan, wat doen we, zijn we het er mee eens.’

Ik knikte en moest nog steeds grinniken. Het zou me het weekendje wel worden.

‘Dan zijn we met z’n vieren. Ik denk dat we dan nog genoeg tijd overhouden om te zwemmen, want het wordt mooi weer.’

‘Wat zijn jullie toch een pracht kerels, en jij dan Marieke.’ kwam Wim tussenbeide, ‘Jij hebt ook niet stilgezeten de laatste tijd.’

‘Mam, dan ga jij naar tante Simone,’ zei Arend. ‘Echt we kunnen het hier heel goed redden.’

‘Dan ga ik tussen de middag wel koken’ opperde Angela. ‘Dat doen we dan gezellig samen.’ gniffelde Martijn.

‘Ja, maar…’

Maar Martijn ging nu serieus door: ‘Jullie hebben zo veel de afgelopen tijd gedaan en wij vinden het best leuk om samen de boel hier te runnen. We zijn tenslotte geen kleine kinderen meer.’

Mam keer van Wim naar papa. Zij knikten beide met glunderende ogen. Ze hadden zo te zien zin in het weekend en gunden Marieke dat natuurlijk ook.

‘Ik bel wel.’ en Arend pakte de telefoon.

‘Natuurlijk, de jongens hebben helemaal gelijk. Dan zijn wij er allemaal even uit. En dat kan ik zelf wel.’ Ze pakte de telefoon uit zijn hand en liep naar de woonkamer.

Met een glunderend gezicht kwam ze terug: ‘Dat is dan geregeld, maar nog meer ik ga een dagje eerder. Zij heeft dan een uitvoering van het koor en dan kan ik mee. Ik heb er nu al zin in, dank jullie allemaal, kanjers van me.’

Er werd door iedereen instemmend geapplaudisseerd.

‘Dan gaan jullie ook een dagje eerder.’

opperde Martijn,

‘Nee jongen echt niet. Ik ben al enorm blij met dat weekend en vergeet niet dat jullie vrijdag naar school moeten. Wim kan dan nog even een paar begeleidingsgesprekken voeren en ik doe mijn werk hier. Wij gaan vrijdagmiddag voor de spits en we komen zondag voor het melken weer thuis.’

‘Helemaal goed en ik zie er enorm naar uit om jullie vader weer mee te voeren naar onze oude vertrouwde stekkies.’

‘Als je hem maar niet ontvoerd, want zo pa nu is hebben we hem graag heel graag bij ons.’ zei Arend met een ondertoon die alleen te begrijpen was voor een goed verstaander.

Het was heel even stil en de blik van Wim naar Arend sprak boekdelen. Alsof er zonder wat te zeggen heel veel gezegd werd.

‘Ik zal je vader nooit ontvoeren kerel. Hij hoort hier bij jullie.’ zei hij heel serieus en luchtig verder er overheen: ‘En ik wil helemaal geen ruzie met je moeder, want daarom houd ik veel te veel van haar.’

‘Ik voel me gevleid Wim, en ik houd ook heel veel van jou.’ Marieke wist dat Wim de waarheid sprak. Na zoveel jaar intense vriendschap hadden die twee een unieke band. Ze was blij dat die weer hersteld was. Aan Nanco kon je dat duidelijk merken. Ze had in alle opzichten haar oude Nanco terug en daar was ze heel blij mee. En het was goed zo. Je moest in het leven ook niet alles willen weten. Dan had je daar mee last dan lust van. Ze hield van beide mannen, maar Nanco was haar alles, haar man, minnaar en vader van de beide jongens. Een man die van haar hield. Dat wist ze heel zeker.

Wim kuste in de lucht naar mijn moeder en keer met een veelbetekenende blik van Arend naar mij. Kort, maar het zei me genoeg. Zou hij wat in de gaten hebben? Deze man had zo’n enorm inzicht in mensen. Arend en ik moesten nog voorzichtiger zijn. Want we wilden het nog steeds voor ons houden. Ook Martijn had het

in de gaten en knipoogde naar Arend en mij.

‘Kom, ik ga nog even naar het studiehok, ik moet nog wat afmaken.’ en grinnikend vervolgde hij: ‘En als we zo moeten sloven in het weekend ga ik maar vast wat in voren werken, ga je mee Angela?’

‘Mogen wij ook mee?’ zei Arend plagend.

‘Nou vooruit dan maar, we moeten tenslotte ook het hele weekend samenwerken.’

Martijn maakte zich uit de voeten om een dreun van zijn broer te ontwijken en al hollend vlogen ze de trap op. Angela en ik liepen er lachend achteraan.

‘Wat een fijn stel en wat ben ik blij dat je me gebeld hebt Marieke. Ik heb hier toch een steentje toe bij kunnen dragen. Maar het belangrijkste van dit alles is dat ik jullie weer heb. Ik hoop dat we nog lang veel plezier met elkaar kunnen hebben.’

Marieke knikte instemmend. Ze was enorm blij dat ze elkaar weer hadden gevonden. Ze wist maar al te goed hoe belangrijk die twee altijd voor elkaar waren geweest en ze hoopte dat dat weer helemaal goed kwam. Daar hadden ze allemaal baat bij. Het zou hun leven weer rijk en zinvol maken, als van ouds.

‘Maken jullie er samen maar een heel fijn weekend van en zet de bloemetjes maar weer eens lekker buiten. Het zal je goed doen Nanco, dat heb je nu wel verdiend. En jullie hernieuwde vriendschap ook. Ik ben erg blij dat dit je zo goed doet lieverd.’ Ze staat op en omhelst Nanco en ook Wim. ‘Hier hebben jullie beide een lekkere pakkerd van me.’ Ze knuffelde beide mannen en ging naar de kamer.

‘Ik loop nog even de stallen langs.’

‘Ik ga met je mee.’

En zo liepen de beide hervonden kameraden naar de stallen om even alles te controleren. Bij de melkput bleven ze staan. Ze keken elkaar aan.

‘En?’

‘Het is goed zo.’

Twee monden vonden elkaar weer en twee warme lijven tegen elkaar aan. Beiden waren met................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older4 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!