Er moest hulp komen. Wim kwam uit Amsterdam en er werd een plan beraamd. Dat zou verstrekkende gevolgen hebben, maar dat wist niemand op dat moment.

We belden. Het toestel was op voorraad. Samen gingen we er heen om ons voor te laten lichten. Arend en ik bleven bewust een beetje bij elkaar vandaan. We wilden niet dat Martijn iets door zou hebben. Daar hadden we nog helemaal geen zin in. Eerst moesten we de boel voor ons zelf een goed op een rijtje hebben. Moeilijk, maar het moest. Martijn was veel te slim en had alles anders te snel door en daar wilden we zelf over gaan.

Deel 11:

Wat er in één dag niet allemaal gebeuren kon. Wat al voorspeld was gebeurde. Het hele dorp was in rep en roer. Het was het gesprek van de dag. De dominee bleef in voorlopige hechtenis en er werd professionele hulp ingeroepen. De drie meisjes waren elders onder gebracht en in eerste instantie mochten zij geen contact hebben met de klasgenoten.

Dit leken Ria en Marieke grote kolder. Zij waren er van overtuigd dat het gewone leven voor die meiden weer zo snel mogelijk opgepakt moest worden. Daarbij was het ook nog zo dat ze in hun examenjaar zaten. Dus de school konden ze niet missen. Ria vond dat er iemand moest komen die in zulke zaken gespecialiseerd was, want anders werd er nog meer kapot gemaakt dan dat verbetering zou komen. Hulpverlening schiet ondanks haar beste bedoelingen nog al eens mis. Marieke kwam op het idee om de hulp van Wim uit Amsterdam in te roepen. (Nanco’s vroegere boezemvriend, zij hadden tijdens hun studie samen een studentenflat gedeeld in Amsterdam,voordat Nanco op de boerderij was begonnen. In deze periode hadden ze sloten met geld verdiend als fotomodel.) De vader van Wim was een neef van Ria, dus het zat ook ergens nog in de familie, maar het waren maar weinigen die dat wisten.

Een telefoontje was gauw gedaan. Marieke legde uit wat het probleem was in het dorp (hij kende het dorp en de dominee) en welke invloed dat had op hun leven. Ook vertelde ze in het kort dat er iets was gebeurd tussen Nanco en de jongens wat een grote spanning met zich meebracht. Het had waarschijnlijk met het verleden van Nanco te maken, maar die wilde daar niet over praten. Dat moest ook opgelost worden, want dat liep anders niet goed af. En zij kon daar niets mee, maar Wim hopelijk wel.

‘Dan weet ik genoeg,’ zei Wim en zou per direct komen maar ze mochten Nanco niets zeggen. Hij wilde hem verrassen. ‘Ik denk dat hij wel blij is met die verrassing en dat ik voor hem ook nog wel wat kan betekenen.’

‘Dat hoop ik ook Wim, hij heeft meer dan ooit je hulp en steun nodig. Ik kan dit echt niet alleen.’

‘Ik ben er in het verleden altijd voor jullie geweest en ik zal er altijd voor jullie zijn. Tot vanavond. Kan ik bij jullie een tijdje logeren? Ik heb nog heel veel vrije dagen staan en ben al heel lang niet meer in mijn oude omgeving geweest. Dan blijf ik een tijdje Tenminste, als jullie dat goed vinden. Ik zal zo nu en dan even terug moeten om dringende en lopende zaken te regelen.’

‘Natuurlijk kan dat, dat hoef je niet te vragen. Dat is vanzelfsprekend. Je weet, ons huis is groot genoeg en je kamer is er ook nog steeds.’

En zo zaten we ’s avonds na het melken aan de keukentafel na te praten over wat er allemaal gebeurd was. Pa vertelde in het kort hoe het bij de politie was gegaan de jongens vertelde over school en ma wat ze te weten was gekomen van Ria. Martijn vond het erg dat hij geen contact op mocht nemen met Angela.

Er was gestommel in de hal. ‘Dat zal Jan wel zijn. Die weet de weg wel te vinden.’ toen pa dat zei ging de keukendeur open.

‘Wim’………. riep hij. ‘Jij hier!’

‘Ja, ik was in de buurt en dacht, laat ik eens even kijken hoe het met mijn oude Gabber en zijn gezin gaat.’

De beide mannen liepen naar elkaar toe en omhelsden elkaar. ‘Dat is lang geleden kerel. Hoe is het? Je komt als geroepen.’

‘Ik ben ook geroepen, maar eerst Marieke even knuffelen Nanco en je jongens begroeten.’ En na een innige knuffel met mijn moeder keek hij ons aan. ‘Dat is al wat jaartjes geleden. Ik denk zeker wel zes jaar, misschien wel langer. Jongens wat zijn jullie een paar mooie kerels geworden.’ Hij gaf ons beiden een hand. ‘Echt waar.’en hij keek van de een naar de ander. ‘Jullie lijken op je vader toen hij jong was, maar ook op jullie moeder, maar het meest op elkaar. Dat was vroeger ook al zo. Haha.’

Het viel Arend op dat Wim niets veranderd was, wat hij zich nog van hem kon herinneren, een echte hunk. Het was net of hij gister hier was. Niets ouder geworden. Echt een man van de wereld. Logisch dat hij naar de stad was gegaan. Dit dorp was hij echt ontgroeid. Maar er viel hem meer op. Arend bekeek hem met andere ogen, maar besefte alleen niet op wat voor een manier. Hij had iets over zich dat hem aan mijzelf en Jan deed denken. Iets invoelends, alsof wij ergens verwanten waren, hij had geen idee. hij zou daar eens samen met Jan over hebben. Hij kon dat gevoel op dit moment niet plaatsen.

‘Nanco, kerel, ik kwam hier ook als geroepen. Marieke heeft mij opgebeld en ik heb direct op kantoor alles geregeld en kom nu een tijdje jullie huis ontregelen. Ik zal alleen zo nu en dan even terug moeten.’

‘Hoe zo?’ Het was een verbaasde uitroep van mijn vader.

‘Marieke heeft mij gevraagd het dorp en jullie bij te staan in zake het gedonder dat meneer de dominee heeft veroorzaakt.’ Hier klonk een groot stuk sarcasme. ‘En toen heb ik voorgesteld om maar een tijdje te blijven, want met zo’n donderbui is de lucht niet in één geklaard. Wie van jullie is Martijn?’

Martijn antwoordde helemaal verbaasd: ‘Ik.’

‘Ja jongen, je moeder heeft mij verteld dat je er ook nog een beetje persoonlijk bent bij betrokken.

Is één van die meisjes geen vriendin van je?’

‘Ja, maar…… ‘ verder kwam Martijn niet, want Wim praatte maar door, ‘Dan ben je er zelfs heel veel bij betrokken.

‘Nanco, wat ben ik blij je weer te zien. Dat is veel te lang geleden.’ Hij keek mijn vader aan met een warme blik en mijn vader keek terug met een blik van verstandhouding en zachtheid in zijn ogen dat Martijn en Arend elkaar verbaasd aankeken.

‘Dat heb je allemaal te danken aan die schat van een vrouw van je. Marieke, wat ben ik oprecht blij dat je me gebeld hebt. Het is nu al laat. Morgen gaan we aan de slag. Weet Ria al dat ik kom?’

‘Ja en ze is erg blij met je komst.’

‘Dus jullie hebben dat bekonkeld zonder mij daarvan in kennis te stellen.’

‘Ja Nanco, op mijn verzoek. Anders zou die verbaasde blik helemaal aan mij voorbij zijn gegaan.’ grinnikte Wim. ‘En dan had ik heel wat gemist.’

Er werd koffie ingedaan en de hele avond gesproken over wat zich had voorgevallen en Wim sprak honderd uit over zijn werk. Het werd laat, maar morgen was het weekend. Dus bleven we samen nog even zitten.

‘Martijn, breng jij Wim even naar de logeerkamer?’

‘Ach, ik weet de weg toch wel, mijn vroegere tweede thuis.’

‘Maar dan kan Martijn je meteen een handdoek geven,’ zei mam en gaf Wim een knikje. Die wist nu genoeg. Als goed verstaander had hij maar een half woord nodig.

Martijn en Wim gingen naar de auto om de spullen te pakken en bleven een hele tijd boven.

Pa keek mam aan. ‘Had je dat ook afgesproken.’

‘Nee, maar dingen lopen soms zoals ze gaan en ik denk dat dat goed is. Ik heb zo’n vermoeden dat Martijn zijn hart kan uitstorten. Hij weet dat die Wim kan vertrouwen

en je vertelt soms makkelijker iets aan een buitenstaander dan aan eigen. Wim weet dan precies waar die morgen kan beginnen. Voor de meisjes natuurlijk, maar ook voor Martijn.’

Een tijdje later kwamen ze weer binnen. Martijn met rood doorlopen ogen en Wim met een voldane glimlach. ‘We hebben even samen wat gebabbeld en Martijn heeft me de informatie gegeven waar ik morgen wat mee kan. Verder blijft het gesprek onder ons, maar dat snappen jullie natuurlijk wel.’

Toen de Beerenburg op tafel kwam zei Martijn dat hij naar boven ging. Arend ging ook. Ze zeiden welterusten en gingen samen de trap op.

Tijdens het tandenpoetsen zei Martijn dat die fijn had kunnen praten en dat hij het volste vertrouwen in Wim heeft dat het goed komt. Hij gaf Arend een dikke knuffel en ging naar zijn kamer. Die had zijn levenlang nog niet zoveel knuffels van zijn broer gehad. Maar vond het fijn.

Arend had zijn grote geheim met Jan. Hij poetste zijn tanden en ging snel dromen over zijn lief. Zijn Jan. Eindelijk na jaren stille gevoelens voor hem te hebben gekoesterd had hij zijn vriend de liefde kunnen verklaren. De angst dat dit niet beantwoord zou worden was nu helemaal weg. Jan hield ook van hem. Maar Jan was zich nooit zo bewust geweest van die gevoelens. Hij wel. Terugblikkend wist hij al heel lang dat hij op jongens viel. En vooral op Jan. Zijn grote liefde. Jaren op afstand en in zijn dromen. Jaren speelde die de hoofdrol als hij zich aftrok, En nu waren die dromen werkelijkheid geworden. Het was makkelijker gegaan dan hij gedacht had. Zelfs makkelijker dan hij gehoopt had. Het ging eigenlijk helemaal vanzelf. Jan hield ook van hem. Ze waren gewoon twee verliefde jongens. Twee lekkere mooie homo’s. Daar was niets mis mee. Beter Gewoon Gay dan een Gruwel zoals die dominee. Bah, zijn eigen dochter. Dan kon je toch veel beter homo zijn en een mooie vriend hebben. Die vriend? Was ook nog lekker en vrijde heerlijk en en en……. En alsof het nog niet genoeg was verwende hij zichzelf met een................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older5 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!