Heeft Wim wat door? Waarom is het allemaal toch zo moeilijk.

Een rilling ging door mijn lijf en ik trok mijn dekbed over me heen. Met de gedachte en het beeld van Arend op mijn netvlies ging ik in mijn slaaphouding liggen en was in een mum vertrokken. Morgen weer een nieuwe dag. Wat zou die ons brengen. In ieder geval Arend. Dat was een ding dat zeker was.

Deel 12:

Zaterdagmorgen. De wekker ging vroeg af. Ik werd wakker. Mijn lijf geurde nog na van gisteravond. In gedachten ging er aan terug. Mijn ochtenderectie vroeg om bevredigd te worden. Nu even niet. Alles was verder nog stil in huis en ik wilde naar Arend. Ik had Arend beloofd te helpen met melken. In de weekenden hielpen de jongens altijd mee. Op die manier was er altijd wat meer tijd om samen door te brengen. Op zaterdag werden de voorbereidingen voor zondag ook gedaan zodat zondag alleen het noodzakelijke gedaan moest worden. Drie van die hulpen vond Nanco dan heel prettig. Ik sprong uit bed en douchte me snel. Zachtjes om de anderen niet wakker te maken. Ik zou wel even een briefje op het aanrecht neerleggen dat ik al naar de boerderij was.

Toen ik beneden een boterham smeerde kwam mijn moeder de keuken in.

‘Ga je nu al?’

‘Ja, de tv wordt vandaag gebracht en daar moeten we tijd voor hebben. Ik heb de jongens beloofd te helpen melken en we hebben gisteren besloten wat we willen hebben en zijn al wezen kijken. Het zou vandaag gebracht en geïnstalleerd worden. Dan hebben ze vanavond al tv.’

‘Goed zo jongen. Maar wat jij nog niet weet is dat Wim, de vriend van Nanco uit Amsterdam gisteravond is gekomen. Hij blijft een tijdje op de boerderij logeren en helpt ons bij de hele affaire rond de dominee en hij gaat zich vooral bezig houden met de slachtoffers.’

‘Dat is toch die man, waarvan jullie vroeger zeiden dat ik op hem leek. En die daar zo vaak was en die altijd grapjes maakte?’

‘Ja dat klopt, en hij is een zoon van mijn neef. Ach zo zie je maar weer hoe klein de wereld is.’

‘Dan zal ik die vandaag denk ik wel zien, maar fijn dat je dat even zegt. Ik denk dat ik de hele dag op de boerderij blijf, maar bel me maar als ik hier nog wat moet doen.’

‘Ik denk het niet, pa heeft hier de boel aardig op orde, er moet alleen nog gemaaid worden en dat kan je broer mooi doen.’

Ik gaf mijn moeder een kus en ging naar de boerderij. Ik hoorde de melkstal al in bedrijf. Martijn was al in de melkput.

‘Mooi op tijd man,’ riep hij, ‘Pa is er nog niet dus zijn wij alvast begonnen. Help Arend maar met de laatste koeien dan kunnen we hier zo doorgaan.’

Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Ik zocht Arend op het zijn ogen glommen bijna uit zijn hoofd. ‘Niet te geil kijken,’ fluisterde ik glimlachend, ‘je stoomt al van verre.’

‘Anders jij wel geile stier, je hebt zeker al weer een stijve in je kruis.’

‘Nee hoor, wel een volle zak, want ik heb die vanmorgen nog niet geleegd.’

‘Dan zuig ik die vandaag nog wel eventjes leeg.’

‘Ik houd van je.’

‘En ik van jou.’

We bukten ons even tussen de koeien om elkaar even een kussie te geven. Onze palen stonden al weer bij beiden in de overal. Dat begint op te vallen, gelukkig dat die zo wijd is. En meteen pakte hij me in het kruis. Dat is zo lekker van een overal, je kunt er zo bij. Ik zou net beginnen te kreunen toen een schreeuw uit de melkput kwam:

‘Komt er nog wat van. Als we opschieten hebben we eerder de tv.’

‘We vliegen al’, lachte Arend terug.

We gingen aan de slag, routinematig. We wisten allemaal wat er gebeuren moest dus ieder kende zijn taak.

‘Wat is pa laat,’ zei Arend,

‘Die zal het gisteravond wel laat gemaakt hebben met Wim. Ze hadden elkaar zo lang niet gezien dat er heel wat bij te praten was.’ En naar mij: ‘Ken je die vroegere vriend van mijn vader nog. Die heb je jaren geleden hier wel eens gezien.’

Ik knikte: ‘Ik weet het, mijn moeder zei het me vanmorgen.’

‘Hij werkt in de hulpverlening en komt de meisjes helpen. Mijn moeder heeft gebeld en is direct gekomen. Tof hè.’

‘Morgen jongens, fijn dat jullie al begonnen zijn.’ Een schorre mannenstem komt de stal binnen.

‘We dachten, dan hebben we vandaag wat meer tijd om met de tv bezig te zijn. Die zou vandaag gebracht en geïnstalleerd worden.’

‘Maar pa, wat zie jij er uit.’

‘Ja jongen, een beetje duffe kop.’

‘Ik heb heel weinig geslapen en te veel gedronken. Wim en ik hebben tot in de kleine uurtjes nog met elkaar zitten praten. We moesten heel wat jaartjes inhalen en nog heel wat op een rijtje zetten, vooral wat de laatste jaren mij bezield heeft. Maar nu ter zake. Hoe ver zijn jullie met de tv?’

‘Voor elkaar pa. We waren het er alle drie over eens dat die het moest worden. Hij wordt straks gebracht.’

‘Dat is mooi. Mama, Wim, Ria en ik moeten eerst naar het hoofdbureau van de politie om te kijken welke stappen we verder kunnen ondernemen t.a.v. de meisjes. Daarom ben ik blij dat jullie al zover zijn.’

‘Ga jij maar pa, wij maken dit af en spuiten de boel school. Jan is hier ook dus dat is zo gepiept.’

‘Oké, dan ga ik me douchen en verkleden. Dan zien we elkaar bij de koffie.’

Wij gingen snel weer aan de slag. Nadat alle koeien uit waren spoten we alles schoon. Martijn ging met de strontschuiver en Arend en ik de melkstal en de ruimte waar de tank stond. We waren klaar, maar Martijn nog niet.

Arend riep me achter de tank. ’Nog even een kussie voordat we naar binnen gaan.’

En onze lippen vonden elkaar weer in een innige omhelzing. De knopen van onze overal gingen open en zacht en liefelijk streelden we elkaars rug. Ik pakte Arend bij zijn bos krullen en stuurde zijn hoofd zo zodat ik met mijn lippen zijn hele mond bedekte. Hij kreunde het uit. Heerlijk zo samen te kunnen zijn. Tijd valt weg. Zalig.

‘Zijn jullie hier?’ Klonk een stem.

‘Ja, achter de tank, we komen er aan.’

Snel de overal wat bij elkaar en beiden gewapend met een poetsdoek kwamen we te voorschijn. Daar keken we in de verbaasde ogen van Wim. Het was een momentopname die heel lang leek te duren. Hier zag hij zijn evenbeeld, maar dan wat jaartjes jonger. En ik de mijne, maar dan wat jaartjes ouder. Hoe bepaalde genen toch doorgegeven konden worden, ik kon zijn zoon zijn. Zijn ogen vergroten zich en toen hij deze gelijkenis aan schouwde. Hij keek me aan van onder tot boven en zijn blik bleef een moment op mijn ogen richten. Ik sloeg mijn ogen niet neer maar keek hem aan. Het viel mij op dat hij net als ik groene ogen had en ook donkerblonde krullen. Een donkere versie van Nanco, zoals ik een donkere versie was van de tweeling. Net zo gebouwd, een mooie man. Toen hij was bijgekomen zei hij met een warme stem: ‘Dan ben jij Jan van Ria,’ en hij kwam joviaal met de hand uitgestoken naar me toe. ‘Kerel wat ben jij gegroeid. En wat ben jij een mooie man geworden. Echt één uit onze familie en een donker evenbeeld van de tweeling. Fijn je hier weer te zien. Dat is al heel wat jaartjes geleden.’ Zijn blik gleed over ons heen en boorde in onze ogen. Hij keek van de een naar de ander en zei toen luchtig: ‘Moest de achterkant ook schoon’ en hij wees op de doeken. ‘Zeker een warm karweitje,’ doelend op onze half open overals en verhitte hoofden.

‘Ja we moesten boven bij de klep en met een voetje en een steuntje van de muur hoef je de trap niet te pakken.

“Handig mannen, ik snap het.’ grinnikte hij en vervolgde:

‘Waar is Martijn?’

‘In de stal stront aan het schuiven, maar ik denk dat hij bijna klaar is.’

‘Dan zoek ik hem daar wel even op. Ik moest anders zeggen dat de koffie bruin was.’

En na een knipoog en liep hij grinnikend de stal in.

Wij keken elkaar aan. ‘Zou hij iets in de gaten hebben?’

‘Geen idee, maar hij keek je aan alsof hij water zag branden. Wat lijk jij anders veel op hem.’

Ik keek Arend aan en besefte dat dat ook zo was. Hij was ook lang, slank, donkere krullen en groen ogen. Zijn opmerking sloeg ook nergens op of juist wel. Familiegenen zou hij wel bedoelen. Maar daar was nu geen tijd voor om over na te denken.

‘We moeten voorzichtig zijn. Ik wil nog niet uit de kast. Ik wil eerst samen met jou dit beleven zonder dat de anderen dat weten. Jij dan?’

‘Je hebt helemaal gelijk, zo denk ik er ook over.’

‘Maar dan moeten we, als er kans is dat we gezien worden, wat meer afstand nemen.’

‘Gelijk heb je.’

‘Ik zal je ook niet meer zo verliefd aankijken,’ grinnikte ik.

‘Hoepel op jij.’

‘Weet je wat. Ga jij eerst naar binnen dan rommel ik hier de boel nog wat op, dan valt het ook niet zo op. En ik zal je een beetje links laten liggen hihi.’

‘Ik ga al, nog een klein kussie dan.’

‘Nee hadden we toch gezegd.’

‘Eén dan.’

‘Vooruit maar, dan wegwezen, ik kom zo.’

Ik kreeg een vluchtige kus op mijn lippen en met een zwevend gevoel liep ik naar binnen.

‘Wat kijk jij vrolijk,’ zei Nanco toen ik binnenkwam.

Hij zat al in zijn nette kleren aan de koffie.

‘We schieten lekker op en als we ons verkleed hebben, zal de tv wel gebracht worden. We hebben een prachtige uitgezocht en dat maakte dat ik vrolijk keek.’

‘Waar zijn de jongens dan? Zijn die ook al klaar.?’

‘Arend moest nog wat oprommelen en Martijn was bijna klaar met stront schuiven. Wim liep naar hem toe om hem op te halen voor de koffie.’

‘Mijn moeder zei dat jullie vroeger onafscheidelijke vrienden waren en dat jij hier veel op de boerderij was net zoals ik nu.’

‘Dat klopt. Wij waren een soort broers. Net zo als jij dat bent voor mijn jongens. We zaten bij elkaar in de klas en gingen altijd overal samen heen. Tijdens onze studie woonden we samen in Amsterdam. We verdienden samen veel bij met modellenwerk. Later, na mijn studie, toen ik de boerderij had gekocht, hielp hij vaak in de weekends. Vooral op zaterdagavond met melken, want dan konden we op tijd stappen. Dan bleef hij hier ’s nachts slapen en hielp dan ook de zondagmorgen. Tja, want de koeien houden geen zondag. Toen ik ging trouwen is hij in Amsterdam gebleven. In het begin zagen we elkaar regelmatig maar op een bepaald moment gingen we beiden ons eigen leven leiden. En toen ik met de kerk begon is onze relatie eigenlijk op dood spoor gekomen. Maar zoals je ziet, tijd om daar weer een nieuw leven in te blazen: Eens een vriend altijd een vriend en nu we zijn hulp nodig hebben is hij er. En dat vind ik heel fijn.’

Wim en Martijn kwamen al pratend binnen.

‘Is Arend er nog niet?’ vroeg Wim en keek mij met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘ Jullie waren toch samen aan het werk?’

Iedereen keek nu mij aan en ik kreeg een rode kop: ‘Hij moest

nog even wat oprommelen en ik had zin in koffie.’ hakkelde ik.

Moeder Marieke redde de situatie en schonk mij een bakkie in.

‘Hier dan, want dat heb je welverdiend.’

Arend kwam binnen en ging aan de andere kant van de tafel zitten. Martijn keek hem verbaasd aan met een opgetrokken wenkbrauw, omdat er naast mij ook een stoel vrij was. Arend zat eigenlijk altijd naast mij. Zo hadden we eigenlijk allemaal een vaste plek, dat was zo gegroeid. Maar hij zei verder niets.

Pa nam het woord: ‘Even de dag bespreken. Wim gaat met ons mee naar het hoofdbureau samen met mams en Ria. De tv wordt zo gebracht en de cinemaset moet goed afgestemd worden, want nu we gaan tv kijken wil ik er ook goed geluid bij hebben.

‘Pa toch,’ zei Martijn. ‘Je doet alsof je er verstand van hebt.’

‘Dat niet, maar ik ben nu eenmaal niet blind en doof.’ Samen waren ze het snel over de plek eens en ma was er helemaal content mee, zij zat eerste rang.

De familie ging weg.

‘Wat nu.’ Martijn keek ons vragend aan.

‘Dan ga ik eerst naar huis om me te verkleden.’

‘Dat is jammer van de tijd man, weet je wat, ga hier onder de douche en doe wat van ons aan.’

‘Prima, dat kan ook. We hebben tenslotte dezelfde maat.’

‘Je bent niet voor niets ons broertje.’ grinnikte Martijn, terwijl we samen naar boven liepen.

Hij moest eens weten. Arend pakte een broek, een boxer en een t-shirt en slippers uit de kast, terwijl Martijn al ging douchen. Wij treuzelden even om tijd te hebben om samen te gaan douchen.

‘Opschieten, het is hier geen kledingzaak. Kom, want de tv komt zo.’ Zei Martijn. Hij was de eerste die klaar was en roffelde de trap af naar beneden. We liepen hier vaker in ons blootje, maar Martijn hoefde onze gezwollen slappe lullen niet te zien. Dat was te opzichtig.

‘Wij komen er aan, we zijn zo klaar. Kom Jan, douchen.’

Dat deden we vaker. Na het melken gauw douchen en verkleden om zo schoon beneden te zijn. Maar nu was het toch anders. Ik bezag de beide broers nu toch met andere ogen. Alhoewel we elkaar vaak met een stijve hadden gezien en zelfs samen getrokken was dat nu anders. Hoe anders? Zou dat met onze stiekeme verliefdheid te maken hebben? Wat een lekkere strakke konten, wat een gespierde torsen en mijn pik begon al weer te steigeren. Ik kon hem moeilijk bedwingen. Dat ding maakte overuren. Hoe kon dat nou. Nu niet aan denken.

Ik haalde diep adem en kroop snel bij Arend onder de douche. We zeiden geen woord. Onze lichamen leidden het spel. Het moest snel en mocht ook niet te veel opvallen. Onze lijven vloeiden tegen elkaar aan. Onze monden vonden elkaar. Het water stroomde door onze haren en verdeelde zich over de beide ruggen. Heerlijk. Zo had ik wel uren................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older6 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!