Het grote geheim komt aan het licht, maar dat is niet het enige.

De deur ging open en Angela kwam binnen gevolgd door Martijn. Zij bleef plotseling staan en Martijn botste tegen haar op. Haar gezicht was een en al verbazing en haar ogen sprongen bijna uit de kassen. Zo wij op de bank lagen liet ook niets aan de verbeelding over. Het was een moment even helemaal stil. Wij konden even niets, waren verstard en keken haar met grote ogen aan.

Deel 23:

‘Zijn jullie er nu al weer.’ hakkelde Arend terwijl hij het geluid van de tv wat zachter zette.

‘Nu al???????????? En zo te zien hadden jullie daar nog niet op gerekend.’ grinnikte Martijn die de humor van deze situatie inzag. ‘Weet je wel hoe laat het al is elf uur en er moet morgenochtend wel gemolken worden. We dachten laten we het nu niet te laat maken, dan kunnen we samen nog wat drinken voordat we naar bed gaan. Was de film zo eng dat jullie elkaars handje moesten vasthouden.’

Martijn keek met een paar guitige ogen en een ingehouden lach naar het tafereel op de bank. Angela, die een beetje van de verbazing was bijgekomen keek ons vol aandachtige belangstelling aan. Ze liep naar ons toe, liet haar ogen op onze handen rusten en keek ons toen weer aan. Je kon duidelijk merken dat ze wat door had en dat ook wilde weten. Haar blik ging daarna van Martijn naar ons op de bank. Het ging allemaal zo snel dat wij nog niet het benul hadden om rechtop te gaan zitten. Wij zaten gewoon verstijfd van schrik tegen elkaar. Ze nam een diepe zucht en keek ons vastberaden aan. Nu zouden we het hebben.

‘Arend en Jan, mag ik jullie wat vragen. En jullie hoeven er echt geen antwoord op te geven. Je mag gerust zeggen: Angela dat gaat je niets aan, maar ik vraag het toch. Want aan de reactie van Martijn te zien (ze wierp Martijn een betekenisvolle blik toe) weet hij iets wat ik niet weet, misschien wel wat niemand weet.

We keken Angela alle drie met afwachtende open ogen aan. Wat had ze te vragen. Het bleef even stil. Arend ontworstelde zich uit onze omarming, zette de film op pauze en het werd doodstil in de kamer op het tikken van de klok na. Martijn ging zitten en we wachtten allemaal op de vraag van Angela.

‘Stel je vraag Angela, anders weten we niet of we daarop kunnen of willen antwoorden,’ zei ik en keek naar Arend en daarna naar Martijn.

Het bleef weer even stil

‘Ja,.. nou wil ik het vragen en nu weet ik niet hoe die te moeten stellen, want ik wil niemand kwetsen. Ik bedoel mijn vraag dus heel serieus, wat het antwoord ook is. Dat is aan jullie.’

‘Zeg op Angela, je maakt ons heel nieuwsgierig. Wat wil je weten.’ zei Arend.

Angela keek eerst naar Martijn, maar van zijn gezicht kon ze niets aflezen. Waar wilde Angela naar toe. Daarna keek ze Arend en mij heel indringend aan. Toen een heel diepe zucht en ze vervolgde:

‘Zijn jullie een stelletje…… ik bedoel… hebben jullie samen wat……… hoe moet ik het toch zeggen,’

Martijn had de situatie door maar legde er een schepje boven op.

‘Wat wil je weten Angela, het zijn een stelletje vrienden, klopt, daar hoor ik ook bij. Ze hebben samen ook wat. Het zijn net broers, maar daar hoor ik ook bij. Maar ik zat niet zo bij ze op de bank. Wou je daar iets over vragen. Vraag het dan.’

Ze keek Martijn hulpbehoevend aan maar die zat alleen wat te grinniken. Je kon merken dat haar dat irriteerde.

‘Zit niet zo te grijnzen, maar help me, jij weet waarschijnlijk meer dan ik.

‘Ik heb geen idee wat je wilt vragen, je loopt als een kat om de hete brij heen. Wat wil je weten. Vraag dat. Zij zijn mans genoeg om daar een passend antwoord op te geven.’

‘Nu op de man af. Arend en Jan. Ik houd veel van jullie en daarom vraag ik of jullie samen iets hebben. Ja…. Ja….. natuurlijk hebben jullie wat. Nou laat ik het maar recht op de man af vragen. Zijn jullie verliefd op elkaar.

Het bleef heel stil. Jan en ik keken elkaar aan en toen naar Angela en daarna naar Martijn. Wat moesten we nu hier mee. Onze band met z’n vieren was te hecht om zomaar wat te zeggen. Martijn wist het en had dus woord gehouden en niets gezegd. Hij keek ons ook aan met een gezicht van: Jongens het is jullie keuze doe wat je denkt te moeten doen en zeg dat.

‘Jullie hoeven niets te zeggen hoor, maar zeg dan: dat is van ons, maar na wat ik net zag ben ik toch wel heel erg nieuwsgierig en ik zal eerlijk zijn. Ik ben hier nu al een tijdje bij jullie in huis en ik ben ook niet blind. Ik had dat al lang gedacht. Maak ik het jullie nu wat gemakkelijker?”

Ik keek Arend aan. Hij knipperde instemmend met zijn ogen. Ik vond het toch moeilijk maar zei:

‘Ja Angela, je hebt het goed gezien. Arend en ik zijn al een tijdje vriendjes. Als we hetero zouden zijn geweest hadden we gezegd we hebben al een tijdje verkering. Arend en ik houden van elkaar. Ik houd natuurlijk ook van Martijn, maar dan als broer. Bij Arend komen er andere gevoelens bij. Gevoelens van verliefdheid. Wij proberen wel als er anderen zijn ‘normaal’ te doen, maar dat is aan jou zo te horen dus niet helemaal gelukt. Wij willen er namelijk nog niet voor uit komen. We willen wel zekerheid hebben of onze gevoelens voor elkaar en het homo zijn echt is. Niet dat we er ons voor schamen, helemaal niet, maar onze gevoelens moeten wel zeker zijn.’

Angela keek ons aan en glimlachte lief aandoenlijk en gewoon zusterlijk. Ze liep naar ons toe en omhelsde ons stevig. Haar stem klonk heel oprecht toen ze zei:

‘Ik feliciteer jullie en respecteer jullie wil om het voor je te houden. Van mij zal niemand wat horen, maar ik ben wel blij dat ik het weet. We zitten bijna 24 uur per dag bij elkaar en ik vind het heerlijk om jullie als stel te kennen.

Ze keek Martijn aan en liep naar hem toe.

‘Jij wist het hé? ‘.

Martijn knikte: ’Maar ik had gezegd tegen niemand wat te zeggen voordat zij dat zelf zouden aangeven.’

‘Heel goed van je kerel, je bent een man om op te bouwen. Maar nu we het toch over relaties hebben, Martijn zitten wij niet zo’n beetje in hetzelfde schuitje.’

Martijn werd vuurrood en stamelde: ‘Ja maar jij… en jij vond…..’ hij kon niet uit zijn woorden komen en keek Angela met grote verbaasde ogen aan.

‘Zij mogen het weten, of moet ik het zeggen?’

‘Nee, dat wil ik doen, want dat heb ik ze ook beloofd.’

Martijn stond op en ging naast Angela staan en sloeg de arm om haar heen. Hij had nog wel een kleur maar zijn ogen begonnen te stralen. Het viel me op dat ze nu net zo’n zachte uitdrukking kregen als die van Arend wanneer hij mij verliefd aankijkt. Nu leken ze helemaal veel op elkaar.

‘Broers van me, Arend en Jan. Ik had jullie gevraagd niet over mij en Angela te blijven speculeren. Jullie wisten dat ik van haar hield, daar hebben we het over gehad en Arend en ik vaker. Maar er stond iets tussen Angela en mij in. Daar ga ik nu niet op in , want is jullie natuurlijk duidelijk’.

Hij keek Angela aan en ik zag dat ze elkaar om de rug stevig beetpakten. Bij mij schoten de tranen in de ogen en ook Arend had moeite zijn gezicht in de plooi te houden. Het begon over Arend en mij en nu nam het gesprek een heel andere wending. Dit was een heel emotioneel moment. In de stem van Martijn hoorde je een gevoelige trilling, maar hij ging door.

‘Wij hebben de laatste dagen erg veel samen gepraat en dat niet alleen. We zijn ook dichter bij elkaar gekomen. De barrière die tussen ons was werd per dag minder en daarom kwam er steeds meer ruimte om onze oprechte gevoelens aan elkaar te tonen. Als ik zag hoe jullie naar elkaar keken zo intens en zo liefdevol werd ik soms gewoon een beetje jaloers. Niet op jullie, integendeel, ik kan me geen beter vriendje voor mijn broer voorstellen dan jou Jan, maar ik wilde dat ook zo graag kunnen delen. Ik wist (en jullie ook) met wie, maar ze was zo onbereikbaar. Maar door het goede werk van Wim en veel praten samen zijn we er toch heel goed uitgekomen. En nu mag ik jullie mijn vriendin voorstellen: Angela.’

Wij sprongen beiden tegelijk van de bank naar hen toe en omhelsden en kusten ze beiden. Martijn ging verder:

‘En homo of hetero, we hebben alle vier nu gewoon verkering.’

‘Ik wil er wel even iets aan toevoegen.’ zei Angela en ze keek met stralende ogen naar Martijn. ‘Wanneer hij niet zo’n geduld en begrip had gehad was het nooit zo ver gekomen en waren we nu niet zo ver geweest.’

Arend pakte Martijn zijn beide handen vast en stond tegenover hem. Tranen stroomden hem over de wangen en toen begonnen bij Martijn ook spontaan de waterlanders te lopen. Een ontlading van echt gemeende broederliefde. Ze vielen elkaar in de armen en kusten elkaar. Het snikken hield niet op. Het was een uiting van delen met iemand van wie je heel veel houdt.

‘Kom, dan gaan wij maar even twee glazen halen tot de broertjes weer aanspreekbaar zijn.’

In de keuken keken we elkaar aan en ik knuffelde haar nog een keer. ‘Ik ben zo blij voor jullie. Dit speelt al zo lang. Al jaren zagen wij allemaal dat jullie best gek op elkaar waren en niemand snapte dat het nooit aan werd, hoe Martijn zijn best ook deed. Nu achteraf vallen de puzzelstukjes in elkaar en weten we ook de oorzaak van jouw afstand houden. Daarom ben ik des te blijer dat dat niet meer tussen jullie in staat.’ En weer een knuffel.

Angela keek me aan: ‘Ik kan je niet zeggen hoe blij ik daar ook mee ben. Maar Jan, hoe staat dat met jou en Arend. Ik was verbaasd en niet verbaasd. Ja hoe moet ik het zeggen. Ik ben jullie natuurlijk de laatste weken beter gaan kennen en ik heb ook gezien dat jullie elkaar buiten gewoon graag mogen, Dat geldt overigens voor jullie alle drie. Er is een bepaalde chemie tussen jullie die ik uniek vind. Ik hoop dat ik mijn plekje daartussen mag vinden. Maar tussen jou en Arend viel mij de laatste tijd iets speciaals op. Een bepaalde tinteling in jullie ogen, een blik, een opmerking, Soms ook overdreven afstand houden, hetgeen ook vragen oproept. Er was iets tussen jou en Arend dat ik niet opmerkte tussen jou en Martijn en tussen de beide broers. Maar toen ik jullie zo innig op de bank zag zitten, totaal overdonderd, vielen bij mij de schellen van de ogen en wist ik het zeker.

Dat was het verschil. Jij bent verliefd op Arend, en omgekeerd, en niet op Martijn. En ik ben heel blij dat te weten.’ En ik kreeg een dikke knuffel.

‘Kom mee,’ zei ze en pakte me bij de hand en in de andere twee glazen en zei lachend. ‘Anders wordt de jochies jaloers en denken ze dat wij wat hebben.’

In de kamer zaten Martijn en Arend op de bank met de beide armen om elkaar heen. Ze keken ons aan. Beiden met die warme blik in hun ogen. Je moest ze nu wel heel goed kennen om te weten wie wie was. Angela schonk vier glazen in en zei: ‘Wie van de twee is nu de mijne? Misschien toch wel handig. Als de een er niet is heb ik nog altijd een reserve.’

‘Als je maar van die van mij afblijft, want die is al bezet.’ zei ik lachend, waarop ze direct antwoordde: ‘Wees maar gerust hoor Jan, ik heb net gehoord dat die op mannen valt, dus kom ik toch niet in aanmerking.’ En ze vervolgde terwijl we allen gingen staan: ‘Laten we proosten mannen op ons vieren, en dat ik vierde lid van jullie clubje mag worden. Wat een kerels zijn jullie, ik hoop dat ik als vrouw zijnde er een plaatsje tussen mag krijgen.’

Lachend proostten we op onze gezamenlijke toekomst. Maar hoe nu verder. Wilden we het alle vier al kenbaar maken. Wilden Arend en ik al uit de kast? Het bleef een tijdje helemaal stil. Ik had Arends hand vast en Angela die van Martijn. Iedereen zat er met zijn/haar eigen gedachte. En zo tikten de minuten door. Hoe moesten ze dit aanpakken.

Onderweg naar Amsterdam werd er niet veel gezegd door de oude kameraden. Beiden zaten met hun gedachten bij hetzelfde: Hoe nu verder?

‘Denk jij ook waaraan ik denk.’ Opende Wim na lang stilzwijgen het gesprek. Nanco sprak bedachtzaam alsof hij de woorden van heel ver moest halen. Diep uit zijn geheugen, weggestopt, maar niet vergeten, integendeel.

‘Het verleden begint voor mij helemaal weer als een film voor mijn ogen af te draaien. Alles wat we samen beleefd hebben. Onze kindertijd, pubertijd, studietijd. Alles, alles deden we samen. En we deden samen ook van alles. De afgelopen jaren heb ik dat allemaal verdrongen en weggestopt. Wat had ik daar veel en vaak moeite mee. Maar ik dacht dat het ergens goed voor zou zijn. Maar nu ik weer met twee benen in de wereld sta zie ik opeens wat ik allemaal gemist heb. Wat ik allemaal niet opgevangen en dus niet beleefd heb. Leven met oogkleppen en soms ook met oordoppen. Helemaal geobsedeerd door dat geloof. Dat het ooit zover met me heeft kunnen komen. Dat verbaasd me niet alleen, maar daar ben ik momenteel ook erg boos over. Misschien is boos nog niet het goede woord. Eerder verdrietig. En Wim nu besef ik pas hoe ik je gemist heb. Echt gemist. Ik had een heel stuk van mezelf verloren. Maar gelukkig heeft Marieke je weer opgezocht en zijn we weer bij elkaar.’

‘Ik heb jou ook heel erg gemist Nanco, meer dan ik zelf zou willen toegeven. Ik leefde vooral met het verleden. Ik leefde vooral met de schat van herinneringen aan jou, aan ons. Dag in dag uit. Jij bent in die jaren nooit uit mijn gedachten geweest. En dat wilde ik ook niet. Niemand hoefde jouw plek ook in te nemen. Daar had ik geen behoefte aan. Zo nu en dan eens een date om toch eens lekker te seksen, was voor mij voldoende. Meer hoefde ik niet. En zoals jij vroeger wel eens zei als ze zeiden of je nog geen verkering had: Ik heb altijd mijn beide handen nog.’

Nanco glimlachte. Hij kon zich dat nog zeker goed herinneren. Iedereen was verbaasd dat zij

nog geen vriendin hadden en dachten dat ze een stelletje waren. Maar ze lieten altijd iedereen in het ongewisse. Ergens was dat ook een soort sport. Ze hadden een heerlijke tijd gehad. Wim wist dat hij graag wilde trouwen en een gezin wilde stichten. Maar dat was niet het hoofddoel. Hij moest dan eerst wel verliefd worden. En dat gebeurde. Marieke kwam in zijn leven en met haar de beide jongens. Dol gelukkig was hij en is hij nog steeds met dat stel.

‘Wim we gaan de banden weer aanhalen en we zien vanzelf wel welke koers we gaan varen. We zijn oud en wijs genoeg en zijn er tenslotte zelf bij.

Wim glimlachte: ‘Zo ken ik je weer kerel, kom we zijn er bijna.’

Wim liet Nanco binnen. Die wist niet wat hij zag. Op de drempel van de hal bleef hij staan starend naar zijn eigen gezicht, maar dan wel een aantal jaartjes terug. Zonder verder wat te zeggen liep hij door. De ene na de andere verbazing volgden elkaar op. Overal hingen foto’s uit hun modellentijd. In kleur, in zwart wit, gekleed, naakt. Het was net een fotogallerie. Sprakeloos liep Nanco door naar de kamer. In de deuropening bleef hij staan. Aan de tegenoverliggende wand hing een drieluik. Hij wist de opnames nog als de dag van gisteren. Middenin beiden. Aan weerskanten apart. Maar uitvergroot en op canvas. Hij draaide zich om. Zo had Wim dus met hem geleefd. Te midden van de foto’s. Te midden van herinneringen. Op deze manier had Wim hun gezamenlijke leven in stand gehouden.

Wim zei nog niets maar pakte zijn hand en nam hem mee naar boven. Hij opende de deur van een gigantische slaapkamer. Boven een enorm groot waterbed hing hun meesterstuk. 1m X 1m ook op canvas. Sprakeloos liep Nanco verder. Bij het bed draaide hij zich op en zag aan de overzijde van het bed drie afbeeldingen die niets te wensen over lieten; hun lijven in volle glorie met alles erop en er aan. Drie uitvergrote en op canvas naaktfoto’s. Twee van hem en 1 van hun samen. Hun erotische periode. Woorden had hij hier niet voor, maar uit dit alles bleek de liefde van zijn vriend voor hem.

Tranen welden op. Hij liet ze vrijelijk lopen. Hij had hem in de steek gelaten. Hoe moest hij dit goed maken.

Hij voelde twee armen om hem heen en twee lippen op de zijne. Hij beantwoordde de kus die gegeven werd met passie en hartstocht gedreven door de kracht van liefde. Nog steeds spraken de beide mannen niet. Wim kleedde al kussend zijn vriend uit en ook zijn kleren lagen op de grond. Naakt kropen ze in het heerlijke warme waterbed, zonder elkaar ook maar een moment los te laten. Hij wist waar Nanco naar verlangde. Hij wist dat hij hem dit geven kon. Niets was hij vergeten. Wat had hij hier vaak over gedroomd dat dit ooit weer eens zou gebeuren. Het zag er naar uit dat zijn droom nu uit kwam. Hij legde Nanco op de rug en zag dat de tranen nog ut zijn ooghoeken liepen. Er kwamen natte vlekken op het kussen. Maar Nanco was nu hier, bij hem, bij zijn (ex-)minnaar. Die moest dit alles nog helemaal laten doordringen. Wim maakte zich los uit de kus en en ging al likkend naar beneden. Dit was wel nieuw voor hem. Want het anders zo glad geschoren lijf van zijn vriend was licht behaard. Met zijn tong en volledige mond ging hij over de schouder naar zijn oksel. Hier snoof hij de heerlijke bekende mannelijke geur diep naar binnen en maakte de hele oksel nat van geiligheid en genotszucht. Toen dwars over de borst naar de andere kant. Onderweg zacht in beide tepels bijtend. Aan de reactie van Nanco voelde hij de verwachte seksuele uitwerking. Via de oksel naar zijn navel om daar even heerlijk................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older9 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!